11 ตุลาคม 2550 23:28 น.
นักเลงเพลงยาว
ทิ้งทรัพย์อันหวงแหนบนแดนหล้า
ไม่หมายฟ้าหมายฝันให้รันทด
ชีพมนุษย์สุดยืนฝืนกำหนด
ชั่ววูบหมดลมปราณถึงกาลตาย
อุทิศทั้งชีวิตสถิตไว้
ณแดนไร้ทุกข์โศกวิโยคสลาย
มีอรรถคือเสื้อผ้าศุภาพราย
มีดินทรายเป็นวิมาณสราญตา
สัมผัสส่งจงเจตน์วิเศษสุด
เป็นดั่งครุฑพาเหินเดินเวหา
เสียงขับกลอนเพียงเสียงจำเรียงมา
พิณนภาผ่องเพริศเลิศลำนำ
ประนังนมก้มเกศนบเจษฎ์เจ้า
เทพผู้เข้านิพพานโอฬารล้ำ
ทิพย์สุธานภาลัยให้จดจำ
ซึ่งถ้อยคำจะร่ำสัตย์ปฏิญาณ์
แม้นม้วยซึ่งอสงขัยในโลกนี้
สิ้นปราณีมวลมนุษย์สุดภพหล้า
บ่สิ้นสุดจิตกวินทร์ชั่วดินฟ้า
ประดับจักรวาลาตราตัวกู
8 กันยายน 2550 11:33 น.
นักเลงเพลงยาว
๏ฝรั่งเปรตเศษมนุษย์ผุดบนโลก
วิปโยคคลอนเอนระเนนไหว
วิทยาโสโครกโรคจัญไร
อุบาทว์ไปทั่วทัศอัศจรรย์
ทำตัวใหญ่เยี่ยงยักษ์กูจักบ้า
ยังมีหน้านิยมชมตัวนั่น
เพียงกระหายกลืนกินธนินทร์กัน
เออไทยมันยังจะเขลาเอาเข้าไป
มิกระดากปากหรือที่ถือสัจ
เปล่งถ้อยอรรถรักชาติอุบาทว์ไซร้
ทรยศโคตรเหง้าเผ่าพงศ์ไทย
โอ้กระไรเหมือนเขาเป็นเจ้านาย
หันหลังให้สิ่งวิจิตรประดิษฐ์ก่อน
เห็นว่าห่อนรสนิยมชมสมัย
เขาสั่งการสาส์นสิ่งประวิงไป
คุณค่าไทยไยไม่คิดอนิจจา
ถึงยามตายฤๅจักกล้าเอาหน้าพบ
วิญญาณศพต้นตระกูลประยูรฟ้า
อย่ามัวเมาวิถีโลกที่โศกหล้า
จงหันมาหาไทยอย่าให้สูญฯ
8 กันยายน 2550 11:14 น.
นักเลงเพลงยาว
๏ หอมละมุนกรุ่นกลิ่นประทินเครื่อง
ชวนชำเลืองสนเท่ห์สเน่หา
รสตรลบอบอวนป่วนกายา
ดั่งอัปษรามาใกล้ให้ได้ยล
ทั้งวงพักตร์ลักขณาสุธาทิพย์
ทั่วทั้งสิบทัศแลต้องแพ้หม่น
วาจาเย็นเช่นสายชลาชล
ปานต้องฝนบนฟ้าสุราลัย
วงขนงดั่งวงที่ตรงศร
ชะออดอ้อนชวนจิตพิศมัย
ทั้งเกล้าเกศดำขลับประดับไว้
สองตาไซร้มฤคินถวิลเพลิน
โอษฐ์น้องเพียงดั่งสีลิ้นจี่แต้ม
งามเธอแย้มสรวลหนีเมื่อทีเขิน
ทั้งท่าทางนางเยื้องชำเลืองเดิน
ดั่งดำเนินเหินเหาะเลาะเมฆา
ผ่องผิวพรรณสุวรรณสีมณีผสม
อภิรมณ์เริงรื่นชื่นหรรษา
เพียงได้พบสบพักตร์สักเพลา
ดั่งได้ล่องเวหานภาลัยฯ
10 สิงหาคม 2550 11:26 น.
นักเลงเพลงยาว
สุดภพสุดโลกสิ้น สุดฟ้า
บ่มิสุดคุณมารดา เขียนได้
เพียงหยดหนึ่งขษิรา ดูดดื่ม ฉ่ำแฮ
ฉ่ำชื่นจบภพไซร้ กี่หล้าฤๅสลาย
ที่หวานตาลอีกอ้อย กลับขม
สุดจะเทียบเปรียบน้ำนม แม่ให้
จากใจจิตผสม รักมั่น
คั้นทิพย์สายน้ำฟ้า จากเทพเทวัญ
โอ้ละเห่เห่ร้อง กล่อมเรา
เรากุมาราเยาว์ หลับฝัน
ฝันเพ้อละเมอเคล้า เสียงแม่ จับใจ
โอ้แม่ลูกจำหมั้น แต่นั้นบ่มิกลาย
ทวาทศมฤกษ์ วันแล
ศุุภมัสดุแด่ แม่ข้า
บุตรประณตประนมแล้ นบบาท มารดา
ประดับมิ่งศิระข้า สุขสวัสดิ์พิพัฒน์เทอญ
3 สิงหาคม 2550 20:10 น.
นักเลงเพลงยาว
๏ อนิจจาชะตาคนช่างป่นปี้
ไม่คงที่โทมนัสวิบัติสลาย
ครั้นทำพลาดมาตรแม้นถึงแดนตาย
จักต้องกลายเป็นสัตว์อนัตตา
จงกระทำตามคำพระธรรมสอน
ให้สังวรณ์ชีวังและสังขาร์
ประพฤติชอบประกอบเนตรด้วยเมตตา
แล้วเทวัญชั้นฟ้าจักปรานี
อย่ากลัวตายตายคือมิตรสนิทเนื้อ
เป็นดั่งเชื้อร่วมวงศ์พงศาศรี
ไม่ไกลตัวกลัวแต่ใจจักไกลที
คงบ่มีใครพ้นสักคนแล ฯ
หน้าส่วนตัว
1130
