8 กุมภาพันธ์ 2550 16:12 น.
นักเขียนพิการ
ขอตั้งจิตอธิษฐานวานลมบอก
ผ่านเมฆหมอกถึงฟากฟ้าพาจิตฝัน
สู่เกลียวคลื่นผืนน้ำคำจำนรรจ์
เป็นถ้อยคำรำพันฉันรักเธอ
จากดวงจันทร์ถึงดวงดาวพราวแสงผ่อง
ตามครรลองของความงามมีความหมาย
ทุกอนูพรายพร่างดั่งเม็ดทราย
ร้อยเรียงรายมอบแด่เธอ...ที่เพ้อชม
7 กุมภาพันธ์ 2550 16:24 น.
นักเขียนพิการ
วันนี้ฉันดูเศร้าและเหงามาก
เพราะคนเคยคุยฝากมาจากหาย
ยังไม่รู้เหตุผลเพราะอาราย....(อะไร)
อาจจะวายชีวันในทันที
รอเธอมาทั้งวันไม่หันเห
ฉันทุ่มเทโทรหาตั้งหลายหน
เธอทำให้วุ่นวายในกมล
ใครเป็นคนทำเธอให้เผลอไป
ถึงวันนี้ยังไม่เห็นแม้แต่เงา
หรือว่าเขาลืมเราเสียแล้วหนอ
โปรดรับรู้ว่ายังมีคนคอยรอ
จะไม่ถอยไม่ท้อขอยืนยัน...
แล้วเมื่อไหร่เธอถึงจะส่งข่าว
ถึงเรื่องราวที่เงียบไปทำใจหาย
ยังไม่รู้เลยว่าอยู่หนใด
นั่งครวญใคร่ถึงเธอเพ้อรำพัน....(เฮ้อ...จะไม่รอแล้วนะ...)
7 กุมภาพันธ์ 2550 10:52 น.
นักเขียนพิการ
หากฉันมีดวงใจไว้สักร้อย
ฉันจะค่อย ๆ แบ่งและจัดสรร
เก็บเอาไว้ให้ใคร ๆ ไปแบ่งปัน
แจกเป็นของกำนัลในวันดี
แต่ใคร ๆ ของฉันในวันนี้
ก็จะมีแต่เธอเสมอเหมือน
จะให้ไปก็กลัวเธอลืมเลือน
ทำแชเชือนทิ้งขว้างในบางวัน
แต่ดวงใจวันนี้มีเพียงหนึ่ง
เป็นใจซึ่งบริสุทธิ์ผุดผ่องใส
อยากจะยกให้เธอไปทั้งใจ
จึงขอตอบมอบให้ไปทั้งดวง...
6 กุมภาพันธ์ 2550 12:00 น.
นักเขียนพิการ
ณ วันหนึ่งภาพฝันพลันปรากฏ
เป็นทางคดเคี้ยวไปในความหวัง
แต่ก็รู้อยู่แก่ใจไม่จีรัง
ถึงภาพฝังตรึงจิตสนิทใน
ณ วันนั้นฉันคิดจิตร่วมสอง
เป็นคู่ครองครองคู่อยู่ไม่หาย
แต่กลับต้องผิดหวังใจมลาย
ภาพสลายหายไปในพริบตา
ณ วันนี้คงต้องจองจำใจ
แต่นี้ไปจะไม่ให้ใครกำหนด
ชีวิตผ่านหนามเกี่ยวที่เลี้ยวลด
เหมือนเรือบดพายไปไม่พบทาง
ณ วันหน้าจะพาใจให้แข็งแกร่ง
หากพบแรงใจใหม่ได้สุขสม
คิดจะไม่ปล่อยใจให้ระทม
คงสุขสมดั่งจิตคิดหวังเอย...
6 กุมภาพันธ์ 2550 10:22 น.
นักเขียนพิการ
หนึ่งดวงใจให้เธอเธอที่รัก
มอบประจักษ์จากใจให้แน่แน่ว
ใจดวงนี้ให้เธอไปไม่คลายแคลว
รักแน่แน่วคนนี้ไม่มีลืม
สองสองใจให้กันก็พลันรู้
ประจักษ์อยู่ในใจไม่ได้ฝืน
รักรักเดียวเกี่ยวก้อยร้อยวันคืน
จะยั่งยืนรักหมายได้ดั่งปอง
สามประสานความคิดลิขิตมั่น
กับเธอฉันก้าวไปไม่บกพร่อง
ฉันรักเธอเธอรักฉันมั่นดั่งปอง
ไม่บกพร่องรักเธอที่เฝ้ารอ
สี่เป็นจัตุรักที่ให้ไว้
รักในใจมั่นให้ไม่ได้ขอ
เธอคนเดียวคนนี้ที่เฝ้ารอ
ไม่เคยท้อกลับกลายย้ายรักเธอ
ห้าเหมือนวันที่รักไม่เคยห่าง
แม้อ้างว้างทางไกลใจเสมอ
แม้ห่างหายห้าวันฉันมีเธอ
รักไม่เก้อรักเดียวเกี่ยวในใจ
หกวันจากพรากไปใจยังคิด
หวนพินิจรักนี้ไม่ไปไหน
หกวันห่างห่วงหายังอาลัย
แม้จากไกลใจห่วงทั้งดวงมาร
(ปล..........มีต่อครับ)
หน้าส่วนตัว
1420
