9 เมษายน 2551 12:38 น.

ครับพี่

ทำไมเธอถึงชอบพี่ พี่อายุมากกว่าเธอมากน่ะ

ผมเหลือบไปมองสายตาคนถาม เธอเป็นหญิงสาวรุ่นพี่ที่ทำงานด้วยกัน เธอเป็นคนชอบยิ้ม ทุกครั้งที่ผมเห็นรอยยิ้มของเธอผมจะเห็นเขี้ยวเล็กๆ ซี่นั้น กับดวงตาที่เป็นประกายของเธอ ประกายที่เหมือนดวงดาวบนท้องฟ้า
ครั้งนี้เป็นครั้งแรก ที่เราได้คุยกันสองต่อสอง จากการที่ผมโมเมว่าจะไปธุระแถวบ้านเธอ เลยขอตามเธอไปด้วย ขณะที่เธอถามสายตาเธอจ้องมองผม เหมือนจะค้นหาอะไรสักอย่าง

พี่รู้ได้ไงว่า ผมชอบพี่

ผมหลบตา แหม ใจมันว้าวุ่น ยังไงไม่รู้

ก็ท่าทางการกระทำและสายตา ของเธอไง

แหม อย่างนี้นี่เอง ที่เขาว่าดวงตาเป็นประตูของหัวใจ เฮ้อ เสียงผมถอนใจเบาๆ แล้วจะบอกเธอดีไหมเนี้ย จะเริ่มอย่างไรดี เฮ้อ ถอนใจครั้งที่สอง

แล้วพี่รังเกียจไหม ถ้ามีคนอายุน้อยกว่า มาชอบน่ะ

กัดฟันพูดออกไป เหงื่อตกหูกางเพื่อรับสัญญาคลื่นเสียง ที่จะออกจากปากเธอ เหมือนนักโทษที่รอคำสั่งศาลที่จะพิพากษา

พี่ไม่รู้ พี่แค่อยากรู้ว่าเธอชอบพี่ หรือป่าว

แหม โดนคาดคั้นอีกแล้ว เธอจะคิดอย่างไรหว่า ถ้าบอกไปแล้วเธอไม่ชอบ เรายังคบกันได้อีกหรือเปล่า ยังมองหน้ากันได้สนิทอีกหรือเปล่า ถ้าไม่บอกล่ะ โอกาสดีๆ อย่างนี้ก็มีไม่มากนัก เฮ้อ ถอนหายใจครั้งที่สาม

พี่ว่าผมเป็นคนอย่างไร

ลองเรียบๆ เคียงๆ ไปก่อนดีกว่า เพื่อจะหาโอกาส พิชิตชัยตามตำรา ซุนหวู่ แบบ ที่ว่ารู้เขารู้เรารบร้อยครั้งชนะร้อยครั้งน่ะ

เธอเหรอ ก็ดูซื่อๆ ดี

ดูซิ ตอบมาแค่เนี้ย แต่อย่างน้อยก็เป็นข้อมูลด้านบวกเนอะ ลองเปิดฉากบุก
บ้างน่ะ

ซื่อขนาดที่พอจะไว้ใจได้ไหมครับ

ผมพูดแล้วก็พยายามมองตาเธอ อยากรู้จริงๆ บันไดขั้นที่สองนี้ผมจะก้าวขึ้นได้ไหม

ได้ซิ แต่คงเป็นบางเรื่องเท่านั้นน่ะ

ไว้ใจเป็นบางเรื่องผมก็ดีใจแล้ว สักวันอาจจะไว้ใจผมทุกเรื่องก็ได้

พอบุกแล้วต้องบุกต่อ การโจมตีต้องต่อเนื่อง เป็นยุทธวิธีพิชิตศึกตามตำรา

เอาไว้ให้ถึงวันนั้นก่อนเถอะน่ะ พี่จะคอยดู

ไชโย หลุดปากออกมาแล้ว ไม่ว่านานแค่ไหนผมก็จะรอ ผมสัญญา สักวันพี่จะต้องไว้ใจผมในทุกเรื่อง แล้วผมจะรอให้ถึงวันนั้นมาถึง ครับพี่

(ปล.จากวันนั้นถึงวันนี้ 16 ปีแล้วครับ อ้อ ผมยังเห็นรอยยิ้มของเธอและเขี้ยวเล็กๆ ซี่นั้น กับดวงตาที่เป็นประกายของเธอ ประกายที่เหมือนดวงดาวบนท้องฟ้าครับ)