29 พฤศจิกายน 2552 12:20 น.

ไดโนเสาร์ตัวสุดท้าย


ไดโนเสาร์ตัวสุดท้ายที่ปลายโลก
เจ้าคงโศกเหงาเศร้าเที่ยวเฝ้าหา
ไดโนเสาร์อีกตัวทั่วโลกา
คราบน้ำตาเปียกชื้นสะอื้นมอง

ร่างที่ใหญ่เทอะทะใครจะรู้
เป็นเพียงผู้โหยหาคุณค่าของ
ความอบอุ่นที่ใดใจอยากลอง
เฝ้าประคองเรือนกายไม่พ่ายพัง	

เจ้าเดินทางแบกกายที่หน่ายหนัก
ตามหารักห่วงใยถูกใครขัง
ตามหามิตรคู่ใจไว้ประทัง
ยามเจ้าหลั่งน้ำตาเพื่อยาใจ

เจ้าเงยหน้าเรียกคู่จนกู่ก้อง
แสงจันทร์ต้องร่างโรยที่โหยไห้
เสียงสะท้านกังวานผ่านพฤกษ์ไพร
จะมีใครรับรู้ตอบกู่มา

เจ้ายังคงเดินทางอย่างโดดเดี่ยว
ยังเลาะเลี้ยวตามมุมและพุ่มผา
ผ่านหนองบึงเขาไกลไพรพนา
แม้จะล้าแต่ใจบอกให้เดิน

ไดโนเสาร์ตัวสุดท้ายก่อนตายจาก
เจ้าคงอยากพบใครในโขดเขิน
หว่างลำเนาไพรพฤกษ์แม้ลึกเกิน
หากบังเอิญคือผู้ ที่รู้ใจ
         -----------------
         (ไร้อันดับ)

7357

love

comment

21 พฤศจิกายน 2552 11:13 น.

องค์พระ

นักสืบ ไร้อันดับ


แสงเทียนไหววูบวาบทาบผนัง
สายลมรั้งควันธูปจนวูบไหว
ความสงบผูกมัดสัมผัสใน
หล่อหลอมใจให้จิตคิดผูกพัน

มองพระพุทธปฏิมาที่หน้าแท่น
นิมิตแม้นองค์พุทธวิสุทธิ์สันต์
ชำเลืองเนตรคล้อยต่ำเหมือนสำคัญ
สงบงันนิ่งเงียบดุจเปรียบเปรย

ที่ที่ห่างจากที่นี่มีโลกหนึ่ง
เป็นโลกซึ่งมีธรรมนำเฉลย
กับจิตว่างวางอยู่เป็นคู่เคย
แต่ใจเอ๋ยยึดติดนิมิตกรรม

ลูกวันนี้เหมือนนกกาบินมาตก
ร่มโพธิ์ปกป้องจิตเลิกคิดย้ำ
ความทุกข์ทนท่วมใจที่ใครทำ
กับน้ำคำความคิดที่ติดตรึง

ความสงบสว่างกลางผัสสะ
ชั่วขณะดวงจิตไม่คิดถึง
กับอารมณ์มากหมายคลายรัดรึง
เหลือเพียงหนึ่งในจิตคิดปัจจุบัน

ลมหายใจเข้าออกเพียงบอกรู้
จะหยุดอยู่หรือสัมผัสไม่ขัดกั้น
ความรู้สึกเฝ้าดูเพื่อรู้ทัน
ณ ที่นั่นดวงจิตสถิตวาง

ก่อนจะกราบองค์พระ ณ บัดนี้
กราบเพราะมีความคิดด้วยจิตว่าง
กราบด้วยใจใฝ่ธรรมเพื่อนำทาง
กราบเบญจางค์ประดิษฐ์ด้วยจิตใจ
          -----------------
          (ไร้อันดับ)

1378

love

comment

6 พฤศจิกายน 2552 19:04 น.

บัวเหล่าที่ห้า

นักสืบ ไร้อันดับ


ยุคสมัยแปรเปลี่ยนจนเวียนหัว
จากดอกบัวสี่เหล่าที่เล่าขาน
พุทธองค์ทรงตรัสดำรัสญาณ
เปรียบประมาณคนทั่วดังบัวบึง

บัวที่หนี่งพ้นน้ำตามวิถี
ปัญญาดีรู้แจ้งแสดงถึง
สัจธรรมนำจิตคิดคำนึง
ดูประหนึ่ง อุคฆฏิตัญญู

บัวที่สองปริ่มน้ำตามความคิด
แม้ยังติดปริศนาถ้าเรียนรู้
จะเข้าใจในไม่ช้าถ้าฝึกดู
เรียกว่าผู้ วิปัจจิตัญญู

บัวที่สามกล่าวทั่วบัวใต้น้ำ
ไม่เลิศล้ำความฉลาดสามารถรู้
จะพ้นน้ำหากเพียรเรียนจากครู
เรียกว่าผู้  เนยยะ ที่กะเกณฑ์

บัวที่สี่ในตมจมความคิด
นิ่งสนิทอวิชาพาซ่อนเร้น
อยู่ในตมจมบึงจึงลำเค็ญ
เรียกว่าเป็น ปทปรมะ

บัวสี่เหล่าเต่าเห็นเป็นยิ้มชื่น
เพราะเคยกลืนเหล่าบัวไม่กลัวจ้ะ
แต่เกิดบัวเหล่าใหม่ให้ผงะ
เต่ายังผละถ่มถุยเลิกคุ้ยกิน
        --------------
        (ไร้อันดับ)