16 สิงหาคม 2551 19:16 น.

พระเบี้ยว


ด้วยรูปลักษณ์ขัดตาจนน่าติ                 
จิตดำริคิดไม่ชอบตอบเหตุผล
เหมือนคนสร้างต่างคิดจิตวกวน
สร้างตัวตนองค์พระไม่ระวัง

สร้างด้วยปูนเนื้อหยาบมาฉาบไว้
พระพักตร์ไร้ความงามตามที่หวัง
สาธุชนคนเห็นเป็นชิงชัง                       
ไม่ควรนั่งเป็นประธานการเปรียญ

สมภารคิดวนเวียนเปลี่ยนองค์ใหม่        
ที่มองไม่ขัดตาพาคลื่นเหียน
ใกล้เทศกาลแห่พระจะแวะเวียน            
วางแผนเปลี่ยนทางแห่อย่างแน่ใจ

ใช้ทางเรือแห่ไปไม่ต้องถก                        
ใช้ทางบกแห่กลับจับเกวียนไว้
องค์พระเบี้ยวจะอยู่ได้อย่างไร                   
ทางที่ใช้นั้นขรุขระเกินจะทน

แล้วถึงวันเทศกาลงานฉลอง                
ตามครรลองใช้เกวียนแวะเวียนขน
สมภารเร่งคนขับขยับตน                      
พระร่วงหล่นลงครืนพื้นกระจาย

ทุกคนตกตะลึงแสนพรึงเพริด                
สิ่งที่เกิดให้เห็นเด่นเหลือหลาย
เป็นพระนากสุกปลั่งทั้งเรือนกาย           
มีลวดลายวิจิตเมื่อพิศไป

สมภารก้มลงกราบหากสังเกต             
ท่านกราบเศษหินปูนที่ร่วงไว้
อธิษฐานดวงจิตคิดทันใด                    
เศษปูนได้ปกปักรักษาองค์

สามร้อยปีที่ปกปักและรักษา                     
ช่วยคุ้มพาองค์มณีไม่มีหลง
ต่อไปนี้ใครเล่าเฝ้ายืนยง                       
สืบดำรงองค์ปฏิมาไร้ราคี

แม้จะยากลำบากสักเพียงไหน             
จะขอใช้สองมือคือหัตถี
ประกอบปูนปิดองค์ทรงมุนี                  
แม้ต้องพลีสิ่งใดจะให้ตาม
         --------------
         (ไร้อันดับ)

1967

love

comment

14 สิงหาคม 2551 12:38 น.

ประท้วงท้อง

นักสืบ ไร้อันดับ


กาลครั้งหนึ่งปากตั้งตัวเป็นหัวโจก
อุปโลกน์วางแผนชัดกำจัดท้อง
ชวนอวัยวะทั้งหลายใจหมายปอง
พวกเราต้องประท้วงท้องลองสักที

พวกเราทำงานหนักเกินพักผ่อน
เท้าตะลอนเดินค้นหาน่าบัดสี
ตาต้องมองมือขยับจับดีดี
ฟันก็มีต้องเคี้ยวอย่างเดียวดาย

ลิ้นสัมผัสกับสิ่งใดให้รู้รส
คอต้องซดส่งผ่านอาหารหลาย
มีแต่ท้องนอนนิ่งยิ่งสบาย
ช่างไม่อายเอาเปรียบมากยากนำพา

ต่อไปนี้อวัยวะจะหยุดนิ่ง
เท้าไม่วิ่งมือไม่จับขยับท่า
ตาไม่ลืมปากสนิทปิดวาจา
ฟันห้ามมาเคี้ยวสิ่งใดให้คอกลืน

ครึ่งวันผ่านเสียงท้องร้องจ๊อกจ็อก
ปากร้องบอกเห็นไหมใครสะอื้น
อีกไม่นานหรอกท้องต้องพังครืน
คงหยัดยืนไม่ไหวใกล้เวลา

วันรุ่งขึ้นเสียงท้องร้องหยุดนิ่ง
ไม่ไหวติงหมดแรงทั้งแขนขา
คอแห้งผากตายากจะลืมมา
ปากซีดชาหูเอื้อกลบสลบไป

ตื่นขึ้นมาหัวใจจึงได้สอน
อารมณ์ร้อนเคืองแค้นแสนยิ่งใหญ่
ทั้งเชื่อปากที่ยุแหย่แห่กันไว
เกือบบรรลัยตายสิ้นทั้งอินทรีย์

ทั้งมือเท้าฟันลิ้นสิ้นพยศ
ปากคองดส่งเสียงไม่เลี่ยงหนี
เลิกประท้วงกับท้องมองสิ่งดี
จบเสียทีประท้วงท้องจงตรองเอา
     -------------------
        (ไร้อันดับ)

2697

love

comment

10 สิงหาคม 2551 11:55 น.

แด่ นิพนธ์ ไพรวัลย์

นักสืบ ไร้อันดับ

จากเด็กน้อยยากจนคนพิจิตร
สู้ชีวิตด้วยเสียงสำเนียงหวาน
ฝากบทเพลงกว่าสี่พันในวันวาน
เป็นตำนานเฟื่องฟุ้งลูกทุ่งไทย

มีพี่น้องแปดคนจนร่วมท้อง
เป็นเพียงน้องคนเล็กเด็กหน้าใส
ต้องเสียพ่อตอนเจ็ดปีที่เยาว์วัย
ร่ำเรียนได้แค่ ป.สี่ ไม่มีเงิน

เริ่มร้องเชียร์รำวงดำรงชีวิต
เงินเพียงนิดจิตประหวัดไม่ขัดเขิน
เพียงห้าบาทสิบบาทไม่ขาดเกิน
ชีวิตเดินพลิกผันฝันถึงเพลง

มาได้เป็นนักร้องห้องอาหาร
เฝ้าขับขานเลียนเสียงสำเนียงเก่ง
จน เด็ดดวง ดอกรักนักบรรเลง
ได้มาเร่งชวนให้ไปด้วยกัน

ฝากอาจารย์ชลธี ธารทองก่อน
ท่านเขียนกลอนสอนเพลงบรรเลงสรร
ชวนชัย ฉิมพะวงศ์ตั้งชื่อคนลือครัน
คนคนนั้น คือ ยอดรัก สลักใจ

จดหมายจากแนวหน้าถ้าคิดถึง
ยังติดตรึงรักเผื่อเลือกที่เสือกไส
ทหารเรือมาแล้วแว่วแต่ไกล
จักรยานรุ่นใหม่ให้คนจน

สามสิบปียังแจ๋วไม่แคล้วคลาด
แต่ยังขาดคนหุงข้าวคราวละหน
ทหารเกณ์ผลัดสองดังต้องมนต์
ยังฝึกฝนทหารใหม่จะไปกอง

จากสาวมอญคนสวยรวยล้นฟ้า
ถึงหนุ่มนารอนางมาห่างน้อง
ล่องเรือมาหารักพักสำรอง
ด่วนแม่กลองเผลอใจรักพักกมล

มาบัดนี้ดาวดวงได้ร่วงลับ
ประกายกลับคืนฟ้าเวหาหน
เพลงลูกทุ่งคงอยู่ไปให้ยินยล
แต่ขาดคน ชื่อ ยอดรัก สลักใจ

แด่ นิพนธ์ ไพรวัลย์ ในวันนี้
หลับฝันดีนะมิ่งมิตรตามคิดไว้
จงเป็นสุขเถอะหนากลางฟ้าไกล
ลูกทุ่งไทยได้สลัก ยอดรัก เอย...
------------
ไร้อันดับ
๑o สิงหาคม ๒๕๕๑