5 ตุลาคม 2551 17:51 น.
นักสืบ ไร้อันดับ
อัตตาแรงแข็งกล้าข้าไม่รู้
นายมั่นผู้ยิ่งใหญ่ใครเกรงขาม
มีผู้คนมากมายไว้ติดตาม
ทุกโมงยามคิดว่าข้าสำคัญ
นายมั่นอ้างชื่อใครใครที่ใหญ่ยิ่ง
บอกทุกสิ่งรวมบวกเป็นพวกฉัน
มีความคิดหลากหลายคล้ายคล้ายกัน
ทั้งยึดมั่นสั่งสมอุดมการณ์
นายมั่นอ้างเป็นปราชญ์ฉลาดรู้
ว่าตัวกูเรียนครบจบสถาน
มีความรู้ติดตัวชั่วกัปกาล
เป็นตำนานทฤษฎีที่มีจริง
นายมั่นอ้างตำแหน่งแหล่งอำนาจ
เฝ้าประกาศให้เห็นเป็นทุกสิ่ง
ทั้งมียศเพิ่มยศหมดประวิง
ใครท้วงติงไม่ฟังนั่งกำมือ
นายมั่นอ้างบารมีที่สะสม
ผู้คนก้มยอมรับและนับถือ
สิ่งที่สร้างขึ้นมาข้าเลื่องลือ
เพราะข้าคือผู้ยิ่งใหญ่ใครต้องฟัง
นายมั่นสั่งเลี้ยวซ้ายอย่าย้ายขวา
นายมั่นสั่งเดินหน้าอย่าถอยหลัง
นายมั่นสั่งอย่างไรให้ระวัง
นายมั่นยังยิ่งใหญ่ในปฐพี
นายมั่นสั่งจนเพลินเกินจะคิด
ว่าชีวิตถึงวัยใกล้เป็นผี
จนลูกหลานนั้นเบื่อเหลือสิ้นดี
ผู้คนหนีห่างหายไม่กรายมา
ทิ้งนายมั่นอยู่คนเดียวจนเหี่ยวแห้ง
หมดเรี่ยวแรงร้องสั่งดังอ่อนล้า
ต้องทนทุกข์น่าทุเรศเวทนา
เพราะอัตตาที่สร้างไว้ไม่คุ้มครอง
___________
(ไร้อันดับ)
23 กันยายน 2551 00:05 น.
นักสืบ ไร้อันดับ
อยากจะเก็บพรฝันของวันเกิด
บรรจงเปิดเพื่อดูให้รู้ว่า
พรใดใดบันดาลให้ได้นำพา
ความสุขมาเคียงคู่อยู่กับเธอ
ทั้งพรนั้นพรนี้ที่ยิ่งใหญ่
พรที่ให้ด้วยใจใครเสนอ
พรที่บอกฝากไปใช่ละเมอ
พรพร่ำเพ้อมีไว้มาให้กัน
พรจากคนมากมายให้คลายโศก
วิปโยคพ้นผ่านดั่งม่านฝัน
สถิตด้วยความดีที่นิรันดร์
ดุจตะวันคู่จันทร์ไม่ผันแปร
แต่พรใดใครให้ในโลกนี้
คงไม่มีพรใดเท่าใจแม่
เก้าเดือนที่อุ้มท้องต้องดูแล
อดแม้แต่อาหารต้องการกิน
ทั้งเจ็บปวดรวดร้าวยามก้าวย่าง
เหงื่อผุดกลางร่างกายกระหายลิ้น
ทั้งอารมณ์อ่อนไหวคราได้ยิน
เสียงลูกดิ้นในท้องแม่ร้องครวญ
ถึงวันนี้เกือบคล้ายวันตายแม่
วันเกิดแก่ลูกน้อยกลอยสงวน
กลับไปเถอะไปหาแม่อย่าเรรวน
กราบให้ถ้วนเท้าแม่พ่อขอพรชัย
-----------------
(ไร้อันดับ)
19 กันยายน 2551 23:54 น.
นักสืบ ไร้อันดับ
คุณเห็นคนเขียนกลอนตอนนั้นไหม
ตอนที่ได้บอกว่ารักกลอนหนักหนา
ตอนที่บอกรักกวีเท่าชีวา
ยังบอกว่าจะไม่ร้างห่างคนคอย
ฉันรอเธอเขียนกวีที่เธอรัก
แม้นานนักยังรอไม่ท้อถอย
เขียนนะเธอเขียนให้เห็นเป็นร่องรอย
บรรจงถ้อยร้อยเรียงเคียงกันมา
กลอนบทนั้นคนไร้ใจ ใช่! บทแรก
เธอยังแยกแตกเรื่องเศร้าเฝ้าฝันหา
กลอนคิดถึงพึงสยบกลบน้ำตา
กลอนหรรษาพาให้ใจผ่อนคลาย
กำลังใจจากกลอนตอนเธอเขียน
เธอคงเพียรคำประดิษฐ์คิดหลากหลาย
พอได้อ่านผ่านอักษรกลอนเดียวดาย
ใจฉันหายจากจิตคิดตามเธอ
กลอนประชดเธอประชันคันเต็มอก
ยังหยิบยกตอกย้ำคำพร่ำเพ้อ
กลอนแว่วหวานซ่านในหัวใจเจอ
ให้ละเมอเผลอใจเหมือนใกล้ตัว
คุณเห็นคนเขียนกลอนตอนจากไหม
ตอนเธอไกลใจฉันมันสลัว
ยังรอรับกับตะวันจันทร์มืดมัว
ใจระรัวรอเธอกลับจับปากกา
-----------------
(ไร้อันดับ)
18 กันยายน 2551 11:07 น.
นักสืบ ไร้อันดับ
พระราชพงศาวดารกาลกรุงศรี
บันทึกที่เรื่องราวแต่คราวหลัง
ณ ปากคลองโคกขามจงตามฟัง
มานอนนั่งฟังตำนานกาลก่อนนอน
พุทธศักราชที่สองสองสี่เจ็ด
พระเจ้าเสือทรงเสด็จข้ามเขตขอน
เพื่อทรงเบ็ดปากน้ำย่านสาคร
เสด็จตอนใกล้รุ่งจากกรุงไกล
พระที่นั่งเรือเอกไชยใช้ประพาส
บุปผชาติตระการตาธาราใส
เสียงฝีพายกระทบน้ำชุ่มฉ่ำใจ
ปลาน้อยใหญ่ว่ายวนชลธี
เรือมาถึงตำบลคลองโคกขาม
สู่เขตคามคดเคี้ยวเกินเลี้ยวหนี
นายท้ายเรือพยายามข้ามนที
แต่สุดที่กล้ำกลืนฝืนต่อไป
หลบไม่พ้นชนกิ่งไม้ให้เสียหลัก
หัวเรือหักตกน้ำเกินห้ามไหว
นายท้ายเรือกระโดดโลดแล่นไว
ขึ้นฝั่งได้จึงถวายบังคมมา
ขอเดชะพระอาญาไม่พ้นเกล้า
ข้าพุทธเจ้ามีผิดจึงคิดว่า
ถวายหัวแด่องค์ทรงจักรา
เพื่อรักษาราชประเพณี
พระเจ้าเสือพระองค์ทรงรับสั่ง
ที่กูนั่งกูเห็นเป็นสักขี
มึงพยายามบังคับจับอย่างดี
แต่พื้นที่ยากเย็นเลยเป็นไป
กูจะให้ตั้งศาลม่านเพียงตา
มูลดินมาเป็นมึงจึงอาศัย
ตัดหัวดินก้อนนั้นให้บรรลัย
แล้วตั้งไว้บนศาลที่สร้างมา
นายท้ายเรือนรสิงห์ติงถวาย
ทรงอย่าผายผ่อนผันหม่อมฉันว่า
เพื่อไม่ให้ใครติติงมิ่งราชา
ไม่รักษากฎมณเฑียรที่เขียนไป
หากกฎหมายที่ใช้ไม่ศักดิ์สิทธิ์
ผู้คนคิดจิตตกต่ำทำไฉน
แผ่นดินคงเร่าร้อนดั่งฟอนไฟ
จะหาใดเป็นหลักให้พักพิง
พระเจ้าเสือทรงทำตามคำขอ
จำตัดคอคนสัตย์ซื่อชื่อนรสิงห์
สร้างตำนานเล่าลือคือคนจริง
รักษายิ่งกฎหมายยอมตายเอย
--------------
(ไร้อันดับ)
15 กันยายน 2551 22:34 น.
นักสืบ ไร้อันดับ
เป็นผู้หญิงชุดดำนอนคว่ำหน้า
อยู่ตรงท่าน้ำนั้นที่ฉันเห็น
ลอยกระเพื่อมตามคลื่นคืนลำเค็ญ
พระจันทร์เพ็ญเร้นลับไม่กลับมา
ผมของเธอปลิวสยายในสายน้ำ
ร่างเป็นจ้ำช้ำแดงทั้งแขนขา
มือเท้าซีดไร้เลือดถูกเชือดทา
ปากแผลอ้าซีดคล้ำถึงลำคอ
ภาพติดตาพาให้ใจอยากกลับ
ไปนอนหลับที่บ้านของฉันหนอ
จึงเดินปลิวลิ่วไปไม่รีรอ
เพียงแค่ขอไปจากไม่อยากมอง
บังคับรถเคลื่อนออกนอกถนน
ใจยังรนร้อนรับกับภาพสยอง
เสียงอะไรที่เบาะหลังนั่งขนพอง
เหมือนมีของสั่นไหวทำไงดี
เงยหน้ามองกระจกหลังอย่างเสียวไส้
เอะ! นั่นใครนั่งมองจ้องอยู่นี่
ใส่ชุดดำผมยาวไม่เข้าที
บาดแผลที่ลำคอพอเข้าใจ
คงเป็นคนในน้ำมาตามฉัน
หัวใจพลันเย็นเฉียบยะเยียบไหว
จะกรวดน้ำทำบุญให้เธอไป
ขออย่าได้ตามฉันนั้นอีกเลย
ร่างนั้นเคลื่อนเลือนรางแล้วจางหาย
ใจแทบวายตายช็อกหัวอกเผย
ต่อแต่นี้รีบกลับบ้านไม่ค่ำเลย
นอนเขนยกินขนมชมดวงดาว
------------------
(ไร้อันดับ)
ขอบคุณภาพจาก ภาพยนต์บ้านผีสิง
หน้าส่วนตัว
1357
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟนักสืบ ไร้อันดับ
