2 พฤศจิกายน 2551 18:55 น.
นักสืบ ไร้อันดับ
ฉันเหม่อมอง สองตายาย ที่ชายน้ำ
ความดื่มด่ำ บรรยากาศ สาดให้เห็น
มือของตา กุมมือยาย ใต้จันทร์เพ็ญ
เหมือนเฉกเช่น เป็นเช่นนี้ ไม่มีคลาย
เงียบสงบ ความสงัด จัดความสุข
ไร้ความทุกข์ ไร้สำเนียง ไร้เสียงเสาย
จิตจดจ่อ ต่อดวงจิต ไม่คิดกลาย
จนจันทร์อาย แอบหลบ เมื่อพบเจอ
อยากถามตา ว่าเหนื่อยไหม ที่ได้รัก
คอยปกปักษ์ รักมานาน วานเสนอ
ทำอย่างไร รักษาใจ ได้นะเออ
รักเลิศเลอ รักคงไว้ ไม่ร้างลา
อยากถามยาย ที่ดำรง คงความรัก
เคยท้อหนัก รักห่าง บ้างไหมหนา
ทำเช่นไร รักษาไว้ จนได้มา
เห็นคุณค่า ว่าความรัก หนักเพียงใด
ฉันยังเดิน หลงทางใจ ไร้ทางออก
จิตยังหลอก บอกตัวเอง เกรงไฉน
ไม่มีรัก ก็ไม่เห็น จะเป็นไร
เอะ! ทำไม น้ำใสใส ไหลออกตา
------------------
ไร้อันดับ
31 ตุลาคม 2551 15:59 น.
นักสืบ ไร้อันดับ
มาเล่นกลซ่อนหาสักคราไหม
วิญญาณได้กลับมาหลังลาจาก
ประตูนรกเปิดให้ได้ข้ามฟาก
นรกพรากพวกเขาเราจากกัน
เคยใกล้ชิดผูกพันก่อนวันจาก
ความตายพรากรุมเร้าเขาอาสัญ
ต้องทิ้งสิ่งต่างต่างร้างคืนวัน
ชีวิตผันเลือนลับเกินกลับมา
ก่อนจะตายทำอะไรให้ใครบ้าง
ทำทุกอย่างสมใจใช่ไหมหนา
ทิ้งสิ่งใดเหลือไว้ในโลกา
มีคุณค่าหรือเพียงเห็นแค่เป็นไป
ทิ้งทุกข์โศกให้คนหลังที่ฝังติด
ทิ้งความผิดจิตผูกปลูกไฉน
ทิ้งความห่วงความหาความอาลัย
ทิ้งเรื่องไว้ให้คนหลังหลั่งน้ำตา
ถ้ารู้ตัวว่าใกล้จะตายจาก
ถ้ารู้ตัวว่าต้องพรากจากห่วงหา
ถ้ารู้ตัวต้องไปลับไม่กลับมา
จะสร้างค่าชีวิตได้อย่างไรกัน
มาเล่นกลสร้างใจดีไหมจ๊ะ
ใช้ธรรมะเป็นแนวทางอย่างสร้างสรรค์
สำรวจตัวสำรวจใจในทุกวัน
แม้สวรรค์คงเปิดไว้ให้กับเรา
------------------
ไร้อันดับ
18 ตุลาคม 2551 08:37 น.
นักสืบ ไร้อันดับ
จิตสัมผัสอักษรกลอนที่ชอบ
จิตยังตอบพบจิตที่คิดเหมือน
จิตบอกว่า ณ ที่นี่มีชานเรือน
ได้พบเพื่อนพี่น้องคล้องใจกัน
ฉันเดินทางผ่านมาคราสับสน
สำรวจตนหนทางอยากสร้างฝัน
จึงบรรจงถ้อยอักษรกลอนแบ่งปัน
เป็นกำนัลฝากไว้ในวลี
ฉันตั้งใจเขียนกลอนตอนอยากบอก
จิตย้ำตอกเขียนให้ใครกันนี่
ที่ผ่านมาโดยบังเอิญเชิญยินดี
บทกลอนที่เขียนจุดจบประสบการณ์
เขียนถึงความกตัญญูที่คู่โลก
เขียนทุกข์โศกของคนเป็นต้นฐาน
เขียนแนวคิดใช้ชีวิตจิตร้าวราน
เขียนตำนานเรื่องเก่าเล่าให้ฟัง
เขียนหยอกล้อต่อเถียงไล่เรียงสุข
เขียนถามทุกข์สุขเพื่อนเตือนความหลัง
เขียนเรื่องพระละกิเลสเสกพลัง
เขียนความหวังตั้งใจอยากให้เป็น
ฉันสะสมประสบการณ์จากงานเขียน
ยังแวะเวียนอ่านกลอนตอนที่เห็น
ได้ชื่นชมสมใจในประเด็น
เหมือนเฉกเช่นเห็นสหายกลายกลับมา
ได้สัมผัสความในใจคนเขียน
ยังแลกเปลี่ยนถ้อยคำอันล้ำค่า
เกิดเป็นความผูกพันวันตรึงตรา
จิตนำพาความรู้สึกนึกถึงกัน
เพื่อนหลายคนห่างหายกลายซ่อนเร้น
หลายคนเด่นอยู่ในหัวใจฉัน
ตกผลึกเป็นน้ำมิตรจิตผูกพัน
แม้คืนวันผันผ่านนานเท่าใด
สมุดบันทึกบทกลอนในตอนนี้
บ้านกลอนที่รับปากให้ฝากไว้
คงจะหนามากขึ้นจนชื่นใจ
เพื่อใครใครจะได้อ่านก่อนผ่านตา
------------
(ไร้อันดับ)
14 ตุลาคม 2551 22:34 น.
นักสืบ ไร้อันดับ
นานมาแล้วกระทาชายนายคนหนึ่ง
หวังเพียงพึ่งสิ่งของร้องเรียกขาน
ถือหม้อดินใบนั้นหมั่นขอทาน
เศษอาหารใส่หม้อดินกินทุกวัน
วันหนึ่งได้อาหารดั่งทานหลั่ง
สดแห้งตั้งมากมายก็ผายผัน
กลับมาที่เพิงพนักที่พักครัน
แล้วนั่งชันหัวเข่ากินเข้าไป
กินไม่หมดจึงวางข้างข้างเท้า
อิ่มมากเข้าล้มนอนพักผ่อนไว้
ตาเหลือบมองหม้อดินถวิลใจ
ของแห้งไงไปขายได้เงินตรา
จะนำเงินซื้อผักถูกมาปลูกขาย
รอสักหลายวันผ่านไม่นานว่า
เงินคงได้ซื้อแพะแทะเล็มนา
พอแพะมาตกลูกหลายจะขายไป
แล้วซื้อวัวสักตัววัวตกลูก
ซื้อเกวียนผูกลูกวัวตัวใหม่ใหม่
นำสินค้าไปขายได้กำไร
สร้างบ้านใหม่สักหลังหวังแต่งงาน
พอได้เมียแสนสวยช่วยทำลูก
เฝ้าพันผูกลูกรักเกินจักขาน
เจ้าคงวิ่งเที่ยวเล่นเป็นสำราญ
ดูชื่นบานในใจใครจะมี
แต่ถ้าลูกเราวิ่งไปไม่ทันเห็น
บ้านร่มเย็นแสนใหญ่ทำไงนี่
หัวไปชนขอบไม้ไม่เข้าที
ความผิดที่เมียปล่อยปละแล้วละเลย
ถ้าเราดุเมียคงเถียงเกี่ยงให้เห็น
ว่าประเด็นเราผิดด้วยช่วยเฉลย
เราคงทนไม่ไหวเพราะไม่เคย
คงไม่เฉยถีบแน่แม้เป็นเมีย
แล้วส่งเท้าถีบไปเกินใจคิด
เท้าสะกิดหม้อดินแตกจนแหลกเสีย
เศษอาหารตกไปหัวใจเพลีย
ฝันนัวเนียต้องสลายกลายเป็นเงา
---------------
(ไร้อันดับ)
9 ตุลาคม 2551 12:25 น.
นักสืบ ไร้อันดับ
ลาแล้วเอยจากเรือนเป็นเพื่อนพัก
ลาแล้วรักพันผูกเคยปลูกฝัง
ลาแล้วเพื่อนเตือนให้หัวใจยัง
ถึงความหลังครั้งเก่าเราทุกคน
เคยพูดจาหยอกเย้ากระเซ้าแหย่
เคยแน่วแน่ร่วมกันหมั่นฝึกฝน
เคยเรียนรู้กับวันวานงานผจญ
เคยผ่านพ้นด้วยกันวันสุขใจ
เคยอารมณ์ระเบิดแทบเกิดเรื่อง
เคยขุ่นเคืองต่อกันวันหมองไหม้
เคยตำหนิติจำช้ำหทัย
เคยร่ำไรเรียกกลับมารับกัน
เคยสอนงานให้กันในวันก่อน
เคยออดอ้อนงอนง้อต่อความฝัน
เคยร้อยเรียงอักษราสารพัน
เคยจำนรรจ์พูดจาทุกท่าที
เคยกินข้าวร่วมกันกลางวันเที่ยง
ยังเคยเกี่ยงเลี่ยงกินจนอิ่มหมี
สร้างเป็นความรู้สึกลึกทวี
เป็นสิ่งที่ผูกพันทั้งฉันเธอ
ถึงเวลาต้องจากพรากกันแล้ว
ใจเริ่มแผ่วหวาดหวั่นทั้งสั่นเผลอ
ไม่อยากจากแต่ต้องไกลใจละเมอ
ยังหวังเพ้อกลับมาใหม่ในสักวัน
--------------
(ไร้อันดับ)
หน้าส่วนตัว
1757
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟนักสืบ ไร้อันดับ
