20 กรกฎาคม 2552 18:54 น.
นักสืบ ไร้อันดับ
เจ้าเหยี่ยวใหญ่กรีดร้องก้องไพรพฤกษ์
อึกกระทึกส่งเสียงสำเนียงกล้า
ขยายปีกออกกระพือลมอื้อมา
ร่อนถลาลงกลางหว่างพงไพร
กล่าววาจาต่อหน้าโมราหญิง
หากเจ้านิ่งให้สมสู่จงรู้ไว้
ข้าจะให้ชิ้นเนื้อเป็นเยื่อใย
เพื่อเจ้าได้ไว้กินจงยินดี
ฝ่ายโมราก้มหน้าใจกล้ารับ
ไม่ขยับหลบหลีกหรือปลีกหนี
เพื่อก้อนเนื้อชิ้นเดียวยอมเที่ยวพลี
ร่างกายนี้มีคุณค่าราคาใด
ร่างพญาเหยี่ยวร้ายจึงกลายกลับ
กายประทับให้เห็นดูเด่นใส
อัมรินทร์ทรงฤทธิ์สถิตใน
พระท้าวไทดำรัสตรัสวาจา
ตอนที่เราเห็นเจ้าเอาพระขรรค์
เป็นกำนัลโจรร้ายที่หมายฆ่า
องค์พระจันทโครพที่พบพา
ยังเชื่อว่าเจ้าประมาทขาดตรึกตรอง
แต่ตอนนี้เราเชื่อไม่เหลือแล้ว
ใจเจ้าแน่วแนวชั่วแสนมัวหมอง
ยอมสมสู่คนสัตว์ไม่คัดกรอง
กรรมสนองฆ่าผัวมั่วกายี
แล้วเป่ามนต์คำสาปตามบาปส่ง
ร่างเจ้าจงเปลี่ยนไปในบัดนี้
จากหญิงสาวสวยเด่นเป็นชะนี
ทั้งชีวีร้องเรียกผัวจนตัวตาย
มาบัดนี้อัมรินทร์คงสิ้นแล้ว
ไม่เหลือแววคำสาปหรือบาปหาย
คนกบฎทรยศคดมากมาย
ค่าเรือนกายไม่ต่างอย่างโมรา
ยังสร้างภาพรักลูกพันผูกผัว
ใจระรัวมัวจิตคิดผวา
สู่อ้อมอกชายอื่นชื่นกายา
เจ้าไร้ค่าเสียจริงยิ่งชะนี
-------------
(ไร้อันดับ)
11 กรกฎาคม 2552 08:30 น.
นักสืบ ไร้อันดับ
เมื่อฉันนอนอยู่ในโลงไม้นี้
เธออาจมีอาลัยในตัวฉัน
อาจร้องไห้ฟูมฟายเสียดายวัน
อาจถลันเกาะโลงโพล่งพูดจา
บอกให้ฉันไปทางอย่างที่ชอบ
ร่ำร้องปลอบดวงจิตคิดใฝ่หา
บอกให้ฉันกลับฟื้นคืนชีพมา
เพื่อรู้ค่าความอาลัยจากใจเธอ
เธอจะไม่ทิ้งห่างไปอย่างก่อน
เธอจะป้อนคำห่วงใยไม่พร่ำเพ้อ
เธอจะไม่เหยียดหยามยามที่เจอ
เธอจะบอกอย่างไม่เก้อว่าเธอรอ
เธอจะอยู่ข้างเคียงใช่เพียงฝัน
เธอจะปันฝันไกลแม้ใจท้อ
เธอจะปักรักมั่นทุกวันพอ
เธอจะขอรักฉันทุกวันคืน
เธอร่ำร้องอย่างไรคงไม่อาจ
ร่างที่ขาดวิญญาณกับการฟื้น
ร่างที่ชืดเย็นชามาลุกยืน
ร่างที่หลับไม่ตื่นฟื้นขึ้นมา
ก่อนที่ฉันนอนตายจนกายชืด
ก่อนความมืดโปรยลงที่ตรงหน้า
ก่อนตะวันลับไปจนไกลตา
ก่อนชีวาเลือนดับลับจากกัน
เธอจะทำดีให้ไม่ได้หรือ
โปรดยื่นมือมาไว้ตรงใจฉัน
โปรดถนอมดวงใจไว้ผูกพัน
เพียงเท่านั้นที่ขอแม้รอเธอ...
-------------
(ไร้อันดับ)
3 กรกฎาคม 2552 18:46 น.
นักสืบ ไร้อันดับ
เจ้าวัวชนเขาใหญ่หัวใจสู้
เจ้ารับรู้บ้างไหมใจเจ้าของ
เจ้าทำให้ร่ำรวยด้วยเงินทอง
เขาสนองด้วยพิษปลิดชีวา
เหตุการณ์เกิดก่อนวันประจันแข่ง
ชิงตำแหน่งนักสู้ของผู้กล้า
การพนันมากมายคล้ายตามมา
กับราคาที่ต่อรองลำพองใจ
เจ้าเคยหนุ่มเรี่ยวแรงแกร่งระทึก
เคยเปิดศึกต่อสู้ศัตรูให้
เคยย่องัดซัดเขาเข้าภายใน
เคยรุกไล่โรมรันพุ่งพันพัว
เจ้าแปลงบ้านซื้อที่มีให้เขา
หัวใจเจ้ายอมให้นายเหนือหัว
ดวงตาเจ้ามุ่งมั่นไม่หวั่นกลัว
ยอมแม้ตัวเลือดอาบทาบแผ่นดิน
เจ้าวัวแก่เจ้าไม่รู้ว่าถูกหลอก
นายเจ้ากรอกยาถ่ายขายเจ้าสิ้น
เขาจำนองไร่นาหวังหากิน
ทุ่มแม้ถิ่นที่อาศัยใช้พนัน
เสียงกลองดังกังวานลานต่อสู้
เจ้าเพียงรู้กายหนักเกินจักผัน
เท้าทั้งสี่อ่อนล้าช้าลงพลัน
สุดถลันหลบเขาเจ้าศัตรู
เลือดเจ้าอาบร่างกายแทบตายสิ้น
เจ้ายังดิ้นมองหมายให้นายรู้
เพื่อนายข้ายอมตายให้นายดู
ย่อแล้วชูเขาแกร่งแทงหัวใจ
เจ้าชนะหัวใจนายเจ้าแล้ว
เจ้าวัวแก้วเพื่อนยากจากไปไหน
เจ้าเอาเงินบ้านช่องห้องหทัย
นำจากไปจากนาย ขายเจ้ากิน
-----------
(ไร้อันดับ)
28 มิถุนายน 2552 18:06 น.
นักสืบ ไร้อันดับ
ภาพแม่อุ้มลูกวางตรงกลางเบาะ
เสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากจากปากน้อย
เท้าทารกเหยียดดันก็พลันลอย
สองเท้าซอยถี่ถี่เหมือนดีใจ
แม่หัวเราะเอื้อมมือถือข้อเท้า
แล้วเลื่อนเอาวงหน้าเข้ามาใกล้
บรรจงจูบเท้าเจ้าผู้เยาว์วัย
จมูกไล้เท้าลูกรักผูกพัน
รอยจูบบนฝ่าเท้าช่างร้าวลึก
ความรู้สึกเกิดแด่แม้ในฝัน
เป็นความรักจากในใจอนันต์
เพราะเจ้านั้นมีค่ากว่าดวงแด
มาบัดนี้สองเท้าเจ้าใหญ่ยิ่ง
เหยียบทุกสิ่งเหยียบได้แม้ใจแม่
ที่ถนอมกล่อมเจ้าเฝ้าดูแล
ยอมแม้แต่ชีวิตแทบปลิดปลง
เท้าของเจ้าพาไปในทางชั่ว
สิ่งเมามัวไร้ค่ามันพาหลง
เจ้าวางเท้าบนพื้นยืนทะนง
ช่างยิ่งยงยิ่งใหญ่กว่าใครเทียม
กับรอยจูบรอยนั้นมันคงลบ
เจ้าบรรจบพบชีวิตคิดว่าเยี่ยม
เจ้าทอดทิ้งหัวใจแม่ไหม้เกรียม
แต่ใจแม่ยังเปี่ยมเตรียม อภัย
------------
(ไร้อันดับ)
27 มิถุนายน 2552 12:16 น.
นักสืบ ไร้อันดับ
ฉันถูกทิ้งในเมืองที่เฟื่องฟุ้ง
ทุกคนมุ่งค้นหาเหมือนล่าฝัน
เที่ยวกอบโกยไข่วคว้าสารพัน
วัตถุผันเปลี่ยนจิตอนิจจา
ฉันถูกทิ้งในเมืองที่เคืองขัด
อัตคัดน้ำใจบนใบหน้า
ถึงมียิ้มแต่ใจไม่ศรัทธา
น้ำมิตรพาห่างเหินจนเกินมอง
ฉันถูกทิ้งในเมืองที่เรืองรุ่ง
ทุกคนยุ่งแต่การงานทั้งผอง
เหมือนหุ่นยนต์ที่ทำย้ำครรลอง
เกินประคองดูจิตคิดอย่างไร
ฉันถูกทิ้งในเมืองที่เนื่องด้วย
คนร่ำรวยแบ่งชั้นจนหวั่นไหว
จากสายตาชาเย็นเห็นแต่ไกล
ทอดถอนใจเพราะห่างต่างพวกเธอ
ฉันถูกทิ้งในเมืองที่เปรื่องปราด
คนฉลาดมากมายหมายเสนอ
ใช้ความรู้ค่าล้ำมาบำเรอ
หวังชะเง้อเอาเปรียบเหยียบย่ำคน
ฉันถูกทิ้งในเมืองที่เฟื่องฟ้า
แต่น้ำตามันไหลในทุกหน
มองภาพเลือนเตือนคิดด้วยจิตตน
จะอดทนต่อไปอย่างไรกัน...
------------
(ไร้อันดับ)
หน้าส่วนตัว
2505
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟนักสืบ ไร้อันดับ
