ล่องลอยลาลับไลตา มองหาไร้สินเสียงสรร สุดไกลจากไปสายป่าน เนิ่นนานนับวันผันแปร สายป่านลอยลิ่วปลิวหาย จรไกลเหมือนใจเป็นแผล ลาลับห่างไกลไม่แล สุดแท้สายสมพัดพา หากแม้นฤดูแปลี่ยนเวียนกลับ คงจักพบพานอีกหน สายป่านล่องลอยตามลม ได้ยลชั่วยามล้างไกล
ฉันคงเป็น เพียงกระต่าย หมายจันทร์เจ้า ได้แต่เฝ้า แหงนมอง จ้องเดือนหงาย ในค่ำคืน ที่ดาวเด่น เป็นประกาย ได้แต่หมาย และเมียงมอง จ้องดวงจันทร์
หน้าส่วนตัว
1059
