9 มิถุนายน 2551 17:45 น.
นอรรชิ
เมื่อสายฝนพัดผ่าน
กลิ่นดินอบอวลหอมระรื่น
ต้นไม้สดชื่น
เวลาเดินจากไปไม่กลับคืน
เอื๊อก เอื๊อก
เสียงกลืนน้ำลายครั้งที่ร้อย
กระเพาะไม่ต้องการเงินทอง
เด็กน้อยมองไม่เห็นทางเดิน
เผชิญกับความมืดเพียงลำพัง
อากาศหนาวเกาะกินทั่วร่างกาย
ทะลุเสื้อผ้าบางเฉียบ
ร่มเส็งเคร็งในมือหยาบกระด้าง
สองเท้าเปลือยเปล่า
สัมผัสย้ำย้ำกับความจริง
บางเวลา
เด็กน้อยคิดถึงหมอนนิ่มนุ่ม
เอามาหนุนแทนฟุตบาท
ช่างต่างกับเด็กน้อยใสซื่อในบ้านหลังใหญ่
แค่พรมผืนใหญ่ที่รองรับฝ่าเท้า
คงจะนุ่มนิ่มมากกว่าคอนกรีต
สวรรค์ลำเอียง
เหมือนคมมีดกรีดเส้นเลือดใหญ่
หยุดคิดเมื่อถึงจุดหมาย
รอยยิ้มปรากฎให้เห็น
เมื่อพบเจอเศษอาหารในถังขยะ
แน่นอน
มันมากพอกับความต้องการของกระเพาะ
อวัยวะทุกส่วนทำงานขันแข็ง
ขุดคุ้ยความหวังอันใกล้
ใครบางคนเห็นแล้วอับอาย
กลับกลายเป็นค่านิยมที่ผิดเพี้ยน
ทุกสิ่งทุกอย่างดำเนินต่อไป
เด็กน้อยอิ่ม
กระเพาะเลิกโวยวาย
ส่วนคนทั้งหลายขยะแขยงแฝงเร้นในดวงตา
สังคมมายาของเหล่าซาตาน
9 มิถุนายน 2551 13:40 น.
นอรรชิ
อากาศร้อนอบอ้าว เท้ายังคงก้าวเดิน
อนาคตที่ต้องเผชิญ ห่างเหินจากความทรงจำ
ลมพัดวูบผ่าน กาลเวลาคือตัวกระทำ
ทุกสิ่งทุกอย่างน่าขำ เมื่อดำเนินมาสุดทาง
ก้อนเมฆร้องขับขาน อ่านหนังสือจนกระจ่าง
พ้นไปอีกหนึ่งวันว่าง กางแขนโอบกอดตัวตน
นกน้อยบินทั่วท้องฟ้า หนีเมืองบ้าศิวิไลของผู้คน
ขอทานนั่งคุยกับความจน อดทนรอวันตาย
เหลือเพียงความหวัง ฝังตัวเองใต้ผืนทราย
หัวใจทุรนทุราย ขวนขวายไขว่คว้าอนิจจัง
หน้าส่วนตัว
854
