10 เมษายน 2546 17:44 น.
นวล
เมื่อรู้สึกตัวว่าถูกทอดทิ้ง
ไร้คนแยแส ไม่มีใครมาห่วงใยอีกแล้ว
ความเงียบเหงา ความกลัวเริ่มเข้ามา
ใจเจ้าเอ๋ย ใยต้องมาคิดกังวลใจด้วย
เจ้าเคยมีคนคอยเคล้าคลอพนอ
เอาอกเอาใจทุกวันเสมอมา
แต่ต่อไปนี้จะไม่มีใครอีกแล้ว
ใช่ว่าฉันหยิ่ง แต่ฉันไม่ชอบเป็นตัวสำรอง
ของใคร ไม่ชอบเป็นที่หนึ่งหรือสองของใคร
ฉันชอบคนที่เป็นตัวของตัวเอง
ไม่ใช่คนเหยียบเรือสองแคม
หรือคนที่ชอบสะสมความรัก
ไม่ง้อหรอกนะ จะอยู่หรือไป
ทำใจได้เสมอแม้จะเหงาใจบ้าง
แต่ก็ไม่นานหรอก
10 เมษายน 2546 16:02 น.
นวล
ฉันรักเธอเธอก็รู้อยู่แก่ใจ
แต่ทำไมการกระทำเธอไม่เคยรับรู้ว่า
เธอเคยจะมีฉันอยู่ในใจของเธอบ้างไหม
ฉันอยากรู้ อยากได้ฟังคำตอบจากปากเธอ
พอเธอตอบคำถามให้ฉันได้รับรู้
คำพูดที่เธอบอกแก่ฉันไม่กี่คำ
มันทำให้ฉันเจ็บปวดใจ
ถึงฉันจะทำดีกับเธอมากเท่าใด
เธอก็ไม่เคยเห็นฉันเป็นคนดี
เป็นคนที่เธอจะให้อยู่ใกล้ชิด
เป็นคนที่เธอจะให้ความไว้วางใจ
ให้ฉันทำดีแทบตายต่อหน้า
เธอก็ไม่เคยจะมอบความหวัง
หรือให้กำลังใจฉันซักหน
ฉันไม่รู้ว่าฉันจะอดทนได้ซักเท่าใด
กับความไม่ใส่ใจและเย็นชา
3 เมษายน 2546 16:33 น.
นวล
ใกล้ถึงวันที่สิบสามเมษายน
ทุก ๆ คนจงกลับไปเยือนถิ่นฐาน
เพื่อรักษาประเพณีที่บรรพบุรุษ
ได้สร้างสรรค์ไว้ให้ลูกหลานได้เล่าขาน
เป็นตำนานเป็นสิ่งดีทำสานต่อ
ไว้เล่าให้ลูกหลานรุ่นต่อ ๆ ไป
ว่าสงกรานต์ทางเมืองเหนือเรานี้
มีความสำคัญมากมายขนาดไหน
มีการให้ความรักสามัคคีในครอบครัว
รวมไปถึงชุมชนที่อยู่อาศัยในเมืองนั้น
การรดน้ำดำหัวผู้เฒ่าผู้แก่ในหมู่บ้าน
การไปทำบุญตักบาตรที่วัดนั้นไซร้
ล้วนเป็นการทำสิ่งที่ดีให้เยาวชนรู้
ว่าคนรุ่นปู่ย่าและตายายเป็นอย่างไร
รักและห่วงใยคนแก่เฒ่าในหมู่บ้าน
รักและใส่ใจทุก ๆ คนที่นับถือ
รักและถนอมน้ำใจทุก ๆ คน
ไม่ว่ามีหรือยากจนในบ้านเรา
ขอให้พี่น้องชาวเหนืออย่าลืม
ประเพณีเหล่านี้สำคัญยิ่ง
จงทำให้เยาวชนรุ่นใหม่เห็นเป็นตัวอย่าง
เพื่อเยาวชนของชาติจะได้ไม่หลงไปในทางที่ผิด ๆ
หน้าส่วนตัว
595
