12 กุมภาพันธ์ 2548 15:08 น.
นริน
มองดูใบไม้ไหว
กับหัวใจที่โอนเอน
หรือว่า...ฉันจะเป็น
คนเห็นแก่ตัวหรืออย่างไร
ไม่ใช่...ไม่จริงหรอก
เธอไม่เคยหลอกให้ใครเจ็บช้ำ
ผิดที่ฉัน...ผิดที่ฉัน ต้องรับกรรม
เธอมาทำให้ฉันรัก...แล้วจากไป
ถ้าจะผิด...มันผิดที่...ที่ใจฉัน
เพราะว่ามันไม่รักดีไปรักเขา
เจ็บอีกแล้วคราวนี้....ใช่สิเรา
ไปรักเขา...เลยต้องช้ำ...แบบนี้เอง
11 กุมภาพันธ์ 2548 18:32 น.
นริน
เมื่อใดที่สายลมต้องผิวกาย
...ให้รู้ว่าคือลมหายใจของฉัน
เมื่อใดที่ดาวส่องแสงแข่งกับจันทร์
ให้รู้ว่านั่นคือดวงตาฉันที่อาทร
คิดถึงกัน...บ้างนะคนดี
คิดทุกที...ยามที่เหนื่อยอ่อน
ฉันจะเป็นหมอนอุ่นหนุนยามนอน...
บอกว่ารักทุกคืนก่อนเธอตื่นขึ้นมา
เหนื่อยเหลือเกิน....
กับทางเดินซึ่งไร้จุดหมาย
หมดแรงจะก้าวไป
ท้อกับความว่างเปล่าที่ได้มา
ทำดีเท่าไหร่
ไม่มีใครเห็นคุณค่า
ไร้คนซับน้ำตา
ที่อ่อนล้าในหัวใจ
5 กุมภาพันธ์ 2548 12:44 น.
นริน
เหงาจังเลยวันนี้
อยากโทรนัดเธอคนดีไปทานข้าว
แต่ขี้เกียจเข้าคิว...อันยืดยาว
ที่สาวๆเข้าแถวไปชวนเธอ
ก็เลยนั่งหง่าว...อยู่คนเดียว
กินก๋วยเตี๋ยวชามใหญ่แก้เก้อ
เอาไว้วันไหนเธอว่างมาเจอ
ฮัลโล..มาบอกด้วยนะเออจะขอบคุณ...
ขอเพียงให้ฉันแอบรักเธออยู่
ก็อบอุ่นที่ได้เฝ้าดูแลเธออย่างนี้
อย่ารู้เลยความรู้สึกที่ฉันมี
รู้เพียงรู้สึกดีแค่นี้ก็คงพอ...
อย่าหันหน้ามาทางนี้บ่อยๆ
ใจไม่อยู่กับร่องกับรอยเลยรู้ไหม
เขินจนไม่รู้จะวางมือวางหน้ายังไง
รู้หรือเปล่าเกือบหัวใจวายเพราะสายตาเธอ...
5 กุมภาพันธ์ 2548 12:24 น.
นริน
อยากจะเจอเธอทุกวัน...
...แต่ก็เป็น...อย่างนั้นไม่ได้
เพราะเธอกับฉันบอกได้คำเดียวว่าไกล
และเธอก็ไม่มี...ฉันในสายตา
เธอเองก็คงไม่มีทาง...มาให้เจอ
ถ้ารู้ว่าฉันเสนอหัวใจไปหา
กลับจะยิ่งหลบลี้หนีหน้า
เพราะฉันไม่มีค่าไม่โดนตาโดนใจ
หน้าส่วนตัว
860
