9 พฤศจิกายน 2552 16:05 น.
นรศิริ
ไม่มีใครที่ไม่เคยพลั้งพลาด
แล้วใครเล่าที่ปราศความหม่นหมอง
มีสักครั้งหรอกหนาน้ำตานอง
อีกร่ำร้องเกิดได้ในทุกคน
การดีใจเสียใจมีให้รับ
การเกิดดับทุกที่หนีไม่พ้น
จะเศรษฐีราชาจาจกจน
มีหมุนวนเปลี่ยนไปตามไฟกรรม
แม้ผิดพลั้งพลาดไปในวันนี้
จงหยุดเถิดคนดีอย่าถลำ
ลืมเสียเถิดฝันร้ายที่เคยทำ
พ่อแม่เจ้าชอกช้ำด่ำน้ำตา
การค้ายาค้าหญิงนั้นสิ่งชั่ว
หยุดเกลือกกลั้วพัวพันมันเถิดหนา
อย่าหลงทางเพลิดเพลินเดินจากมา
ก่อนเจ้าจะถูกฆ่าอย่างทารุณ
เป็นคนใหม่ชีวิตใหม่ในวันใหม่
เป็นคนใหม่บริสุทธิ์ไร้จุดขุ่น
พ่อ แม่ เจ้าห่วงหาทั้งการุณย์
อ้อมอกที่อบอุ่นรอรับคืน
หาภาพลงไม่ได้ค่ะ
7 พฤศจิกายน 2552 05:04 น.
นรศิริ
จะเหน็บหนาวเพียงใดฉันไม่สน
เพราะมีคนคอยให้ไออุ่นฉัน
กอดกระชับแนบอกทุกคืนวัน
แสนสุขสันต์คราชิดสนิทใจ
แม้นเจ็บปวดป่วยไข้หรือได้ทุกข์
คอยปลอบปลุกหัวใจที่ไหวอ่อน
อีกห่วงใจนัยน์ตาเอื้ออาทร
เฝ้าห่วงหาอาวรณ์คราจรไกล
ทุกเช้าเย็นเห็นหน้าพาสดชื่น
ครั้นดึกดื่นไขว่คว้าผ้าห่มให้
จัดหยูกยาคราเจ็บป่วยมิห่างไกล
นวดเฟ้นจนหลับไหลไม่ประวิง
มิเคยทำช้ำใจในทุกเมื่อ
มิเคยเบื่ปรนนิบัติในทุกสิ่ง
รักด้วยรักแหละรักจากใจจริง
ไม่เคยทิ้งให้เหงาเศณ้าอุรา
ฉันจึงทุ่มเทให้กายใจมอบ
รักจึงตอบด้วยรักประจักษ์ค่า
สถิตในห้วงคำนึงทุกเวลา
ครั้นจากลายังฝากใจไปกับเธฮ
จะเหน็บหนาวเพียงใดฉันไม่หวั่น
ด้วยมีกันและกันมั่นเสมอ
มอบชีวิตจิตใจให้นะเออ
ใช่พร่ำเพ้อหากรักเขาเจ้าลูกชาย
6 พฤศจิกายน 2552 05:54 น.
นรศิริ
แสนสงสารอนิจจาขาเขาขาด
น่าอนาถขาหายไปไหนหนอ
รีบไปหาเพื่อนพี่หนูสอนรอ
จงอยู่เฝ้าเขาต่อเถิดพี่ยา
เด็กทางนี้หนูเองไม่ต้องห่วง
จะสอนให้ลุล่วงทุกสิ่งหนา
อย่ากังวนรีบไปไม่ต้องมา
ป้อนอาหารหยูกยาเพื่อนพี่เลย
ภาวนาในใจให้เขาหาย
เขาจะตายหรือไม่ใครเฉลย
นี่คือความโง่เขลาเราไม่เคย
ศน.มาเราเอื้อนเอ่นเผยความนัย
ท่านหัวร่องอหงายไอ้เด็ดโง่
เจ้าพาโลหรือว่าเจ้าหลับไหล
ขาเพื่อนเขาที่มันขาดหายไป
เป็นขาไพ่เท่านั้นฉันนั่ง....งง
3 พฤศจิกายน 2552 06:11 น.
นรศิริ
เป็นดอกดินดอกหญ้าค่าสูงส่ง
จึ่งดำรงคุณค่ามหาศาล
เป็นแสงทองส่องทางทุกวันวาร
เป็นปราการป้องอธรรมค้ำคูณคน
ดั่งสุรีย์ส่องแสงอันแรงกล้า
เป็นแพรผ้ากันหนาวทุกแห่งหน
เป็นมือตีนพี่น้องผู้ทุกข์ทน
เป็นสายฝนฉ่ำชื่นทุกคืนคราว
ตราบคุณค่ามวลมนุษย์ยังเหลื่อมล้ำ
ยังช่องว่างสูงต่ำให้เหน็บหนาว
จงถมเหวให้สูงถึงดวงดาว
จงล้างคาวความชั่วของบางคน
แผ่นดินมีที่ต่ำให้น้ำไหล
มวลชนผู้ยากไร้มีมากล้น
ไร้สิทธิครอบครองเป็นของตน
อย่าให้ใครเหนือคนบนโลกา
การเป็นคนต้องคนค้นให้ทั่ว
อย่าทำตัวใฝ่ต่ำนำตัณหา
เป็นดิน น้ำ ลม ไฟ ในทุกครา
ล้ำคุณค่าคุณธรรมประจำใจ
หน้าส่วนตัว
1702
