29 ตุลาคม 2552 05:39 น.
นรศิริ
สุดยอดมีหลายสิ่งแท้จริงหนา
ยอดภูสูงเสียดฟ้าจวนคว้าถึง
สุดยอดของสิ่งใดใฝ่คำนึง
สุดยอดซึ้งคือรักภักดิ์บูชา
เป็นสุดยอดยอดสุดจุดมุ่งหมาย
เปล่งประกายฉายฝันอันแกร่งกล้า
ทั้งเก่ง ดีมากมีคนศรัทธา
คุณธรรมนำมาฆ่าอธรรม
ขอให้เป็นคนดีมีศรีศักดิ์
คนที่รักศักดิ์ศรีมีค่าล้ำ
ทุกสิ่งมีคุณค่าน่าน้อมนำ
จงทำตัวให้ต่ำติดแผ่นดิน
ยิ่งสุดยอดเท่าใดให้ร้อนหนาว
ร่วงจากห้วงเวหาวย่อมสูญสิ้น
จงสำนึกตรึกตราเป็นอาจิณ
อยู่แนบชิดติดดินตลอดกาล
21 ตุลาคม 2552 06:11 น.
นรศิริ
หากว่าฝันฉันจริงทุกสิ่งนั้น
จะขอฝันถึงวิมานสถานสรวง
จะขอฝันให้มวลชนพ้นทุกข์ปวง
จะปลดบ่วงโซ่ขึงตรึงผูกคน
ให้คนที่ยากไร้ได้มีสุข
ให้คนรวยมีทุกข์ดูสักหน
ให้ทุกผู้มีสิทธิ์ความเป็นคน
ให้ผู้นอนข้างถนนมีเรือนนอน
อยากบันดาลทุกผู้อยู่รู้หนังสือ
อยากจูงมือชาวนามาพักผ่อน
อยากเสกทรัพย์นับอนันต์ให้กรรมกร
อยากขอพรพุทธองค์ทรงคุ้มครอง
จะถมทางช่องว่างหว่างชนชั้น
จะพังกำแพงกั้นลบหม่นหมอง
จะให้เกิดสามัคคีในไทยทอง
จะใช้สายใจคล้องสายสัมพันธ์
19 ตุลาคม 2552 13:41 น.
นรศิริ
ยังมีอะไรที่ให้หวัง
กับหวังที่ไม่มีดังที่หวัง
คือชีวิตที่ภิณฑ์พังมิสร่างสิ้น
หยดน้ำใสจากตาที่หลั่งริน
นั่นเป็นความชาชินของตัวเรา
สรรพสิ่งหมุนเวียนแปรเปลี่ยนผัน
สำหรับฉันไม่เคยเวียนเปลี่ยนจากเศร้า
ทุกวันวารหม่นหมองครองซึมเซา
แหละวันนี้ตัวเราเศร้าเหมือนเดิม
11 ตุลาคม 2552 18:58 น.
นรศิริ
หากฉันทำได้
มืดมิดมืดมนทุกหนแห่ง
แห้งแล้งหัวใจในทุกที่
อึดอัดขัดข้องหมองฤดี
เหน็ดเหนื่อยเหลือที่จะพรรณนา
อยากจะซ่อนหน้าซบหลบลี้
อยากฝังกายีที่ภูผา
อยากเนาในเถื่อนแถวแนวพนา
เอาสัตว์สาเป็นเพื่อนเรือนใจ
สังคมแสนวุ่นวายร้ายนัก
ความรักจักมีที่ไหน
หลากหลายศัตรูหมู่ภัย
รายรอบกายใจให้ตรม
ต่างคนยื้อยุดฉุดแย่ง
ต่างแข่งต่างขันกันขรม
มือยาวย่อมแย่งมาชม
ซื่อเซ่อโง่งมซมซาน
อนิจจามหาโศกโลกมนุษย์
ยิ่งกุดยิ่งสั้นนับวันผันผ่าน
นิยมชมชอบกอปรชั่วสันดาน
สามานย์หมกไหม้ฝังในกมล
อยากจะเชือดเฉือนหัวใจไปผ่า
เอาน้ำยาฆ่าเชื้อที่เข้มข้น
ชำระล้างให้ใสเลือดไหลวน
เพื่อค้นหาความเป็นคนคืนมา
6 ตุลาคม 2552 05:40 น.
นรศิริ
ทั่วทุกที่ทั่วทางราร้างสิ้น
พบแผ่นดินมืดสลัวมัวสลบ
น้ำตาไหลเลือดหลั่งพังทำนบ
เหลือเพียงชิ้นส่วนศพไร้วิญาณ
เลือดไหลหลั่งนองไว้คือชัยชนะ
ปลดโซ่สู่อิสระที่สืบสาน
ไทยคือไทมิใช่ไทในตำนาน
มิใช่เรื่องวันวานกาลกองกูล
คือธงชัยธงธรรมนำประเทศ
ทุกสาเหตุก่อผลคนใช่สูญ
ประเทืองไทเรืองรัดจำรัสจรูญ
ถ้าหยุดปูนกูลเผ็ดเผด็จการ
เสียงแว่วแว่วกระหึ่มไกลไปแว่วแว่ว
ลูกก้าวแล้วก้าวสร้างทุกทางผ่าน
จากโซ่เส้นรึงเร้ามาเนานาน
จากกองถ่านเป็นกองไฟสู่ชัยธง
จากดินร่วนดินเม็ดรวมเป็นก้อน
เป็นสิงขรตระหง่านกล้าท้าพิษสง
ทุกคนมีสิทธิ์นึกจารึกผจง
มิใช่ดงก้อนหินรอสิ้นใจ
จากวันนั้นวันนี้วันที่ผ่าน
ดอกตุลายังเบ่งบานอย่าหวามไหว
รอวันที่พี่น้องผองไผท
จะสานชัยสืบช่วงดวงเสรี
ขอความกรุณาหาภาพมาลงให้ด้วย ขอบคุณมากนะคะ
หน้าส่วนตัว
1368
