7 กรกฎาคม 2551 05:53 น.
นรศิริ
ถูกแทงข้างหลัง ฝังร้าวราน
จากเธอที่ต่ำต้อยทั้งด้อยค่า
ฉันก้มเก็บเธอวางไว้ในที่สูง
จากกาดำนำมาแซมแจมนกยูง
ฉุดจากฝูงอบายแคล้าโลกีย์
จวบวันวารผ่านไปเธอใสสด
ไม่เหลือแววรันทดหม่นหมองศรี
จากผู้ด้อยกลายเด่นเป็นผู้ดี
เนาในฐานที่มีความอุดม
ประดุจดังชาวนาการุณย์นั้น
เนิ่นนานวันยิ่งทำฉันใจขื่นขม
ทั้งยาพิษอีกคุณไสย์ให้ฉันจม
ความโสมมเธอมาเยือนเหมือนอย่างเคย
เธอเหยียบย่ำทำร้ายใจสารพัด
กิจวัตรที่เธอทำพร่ำเฉลย
ยุแยงป้าด่าฉะไม่ละเลย
โอ้อกเอ๋ยเป็นจุลฝุ่นละออง
เคยคิดฆ่าตัวตายวายชีวิต
หากลูกน้อยกลอยจิตสะอื้นร้อง
กอดแม่ไว้แน่นซ้ำน้ำตานอง
แล้วประครองรองรับซับน้ำตา
เพียงคำว่าขาดแม่ไปลูกตายแน่
จากดวงแดเจียนขาดรอนที่อ่อนล้า
ความเข้มแข็งมากล้นท้นอุรา
เพื่อลูกยาแม่นี้มีพลัง
4 กรกฎาคม 2551 15:11 น.
นรศิริ
ลูกรัก
เจ้าคือเพชรเพริศแพร้วแก้วตาแม่
เป็นเพชรแท้ล้ำค่ามหาศาล
ขจรเกียรติขจายศักดิ์มัฆวาน
แสนสราญเริงรื่นชื่นใจชนน์
เจ้าคือแก้วแววใสในชีวิต
เฝ้าตามติดพันผูกทุกแห่งหน
ไม่เคยร้างห่างไปไกลกมล
ทุกข์สุขล้นเราร่วมกันมิหวั่นเกรง
คราอยู่ถ้ำจำศีลถิ่นแดนเถื่อน
ไม่ละเลือนปฏิบัติวัตรเหมาะเหม็ง
ภยันต์ภัยสารพันมิหวั่นเกรง
ไปตามเพรงนักพรตผู้อดทน
สิงสาราสัตว์สารพัดมากมีพิษ
ตั้งตรงจิตแน่วแน่แผ่กุศล
ส่ำสัตว์ร้ายพรายภูติที่เวียนวน
ฤาจะทนกุศลจิตอุทิศทำ
จากมุ่งร้ายกลับกลายมาเป็นมิตร
จากดวงจิตคิดค่าผลักรักแน่นหนำ
กิจวัตรปฏิบัติงามเลิศล้ำ
ทั้งในถ้ำบนดอยคอยบำเพ็ญ
ลุจากป่ามาเมืองก็เรืองรุ่ง
เจ้ายังมุ่งอุ้มชูผู้ทุกข์เข็ญ
แม้ลำบากยากแค้นแสนลำเค็ญ
เจ้าก็เป็นที่พักใจให้ทุกคน
ไม่เคยทำแม่หมองหรือครองเศร้า
ทุกค่ำเช้าปฏิบัติวัตรผล
สุดหาคำเปรียบแล้วแก้วกมล
รักเจ้าท้นใจแล้วขวัญแก้วเอย
2 กรกฎาคม 2551 05:21 น.
นรศิริ
ความเปลี่ยนแปลง
จากเมล็ดมาเป็นกล้า
อีกไม่ช้าเป็นรวงสวย
สุกเหลืองงอมหอมระรวย
ก่อนจะม้วยไปตามกาล
ทุกสิ่งอันนั้นแปรเปลี่ยน
วนเวียนเป็นวัฏสงสาร
จวบจนสิ้นกาลนาน
วัฏสงสารยังเวียนวน
คราวหนุ่มสูงแก่ลงต่ำ
บางคนเคยร่ำรวยล้น
คราดวงดับกลับยากจน
หนีไม่พ้นจะต้องตาย
เกิดมาแล้วก็ล้วนดับ
สูรย์ยังกลับแลลับหาย
อีกจันทราดาราราย
กลางวันหายจากนภา
มีสิ่งใดเล่ายืนยั้ง
ล้วนสูญพังทั้งนั้นหนา
วันนี้เอมเปรมอุรา
วันพรุ่งมาอาจม้วยมรณ์
นี่แหละคือสิ่งเที่ยงแท้
มิมีแปรหรือไถ่ถอน
ต้องหมุนเวียนเปลี่ยนทุกตอน
ที่แน่นอนคือเปลี่ยนแปลง
1 กรกฎาคม 2551 15:09 น.
นรศิริ
สงสารล้นเมืองอุบลดอกบัวงาม
คำเรียกขานครูอาจารย์อันสูงส่ง
ควรดำรงศักดิ์ศรีที่มากเหลือ
ควรหรือเอาความใคร่มาปนเจือ
กับเพียงเพื่อแลกเกรดเหตุพิกล
มหาลัย มีไว้โชว์ดูโก้หรู
แสนอดสูพฤติกรรมนำเหตุผล
น่าเสียดายลือเลื่องเมืองอุบล
ต้องมาปี้มาป่นเพราะคนเลว
นี่แหละหนาหน้ากากอุปถัมภ์
การกระทำถอยถดลงตรงห้วงเหว
ยังชื่นชมทั้งเชิดชูอยู่เย้วเย้ว
ถึงแหลกเหลวไม่เป็นไรเส้นใหญ่พอ (โว้ย)
ใช่ว่าเหตุพึ่งจะเกิดตอนเปิดเผย
ใยเฉยเมยปิดหูสิ้นไร้ยินหนอ
หรือขี้ขลาดขยาดกลัวเขาเชือดคอ
หรือเพียงขอได้เงินมาไม่ว่ากัน
ถูกเหยียบย่ำหยามใจในเพศแม่
เหมือนโบยแส้เจ็บล้นท้นโศกศัลย์
ขอจงให้วิบัติชั่วนิรันดร์
อย่ามีวันโผล่พ้นอเวจี
1 กรกฎาคม 2551 05:43 น.
นรศิริ
นี่คือบ้านข้อยเด้อ
ต้นข้าวเขียวขจี
ปูปลามีกบเขียดคราง
จอบเสียมคราดไถวาง
อยู่ไม่ห่างต้นสะแก
ทิดสีจูงควายตู้
ดุ่มเดินอยู่บนคันแท
ยายมามัวชะแง้
ถือไม้แส้จะตีงู
เลื้อยไปอย่างเชื่อช้า
แผ่เบี้ยหราไม่กล้าดู
เด็กน้อยหาหอยปู
พอเจองูวิ่งเร็วพลัน
ยายมาไม่กล้าตี
งูหลบลี้ลงรูนั้น
ตาสาหัวเราะลั่น
จะตีมันเพราะเหตุใด
ปู่โสมผมโพรนขาว
ไม้เท้ายาวจนสั่นไหว
โยกเยกมาแต่ไกล
ดูเหงื่อไคลเยิ้มทั้งตัว
ยายมาหาสาดปู
หมอนให้ผู้เฒ่าหนุนหัว
ปู่โสมบอกขอตัว
ข้านี้กลัวไม่ทันเพล
ทิดสีเอิ้นไอ้น้อย
เร็วเข้าหน่อยปลามันเต้น
ขี้ตมก็กระเด็น
ควายตู้เห็นกระโดดหยอย
ไอ้น้อยกระโจนจับ
ดิ้นดุบดับหลุดล่วงผล็อย
ไอ้น้อยชะเง้อคอย
หัวใจลอยไปตามปลา
อิแม่หวิงอยู่ไส
ข้าขอไปในแปลงนา
ถือหวิงเตรียมคอยท่า
รอเวลาจะตะครุบ
ทิดสีไถนาเสร็จ
รีบเก็บเบ็ดที่หลุมหลุบ
ได้ปลามาเต็มกุบ
ดิ้นดับดุบปลาดุกอุย
ไอ้น้อยหาฟืนมา
ไอ้ลูกหล้าอย่ามัวคุย
ปลาปิ้งกลิ่นหอมฉุย
ข้าขอลุยก่อนนะพ่อ
เองยังไม่ล้างมือ
อย่าจับถือน้ำลายสอ
น้ำดื่มเตรียมไว้รอ
เอิ้นแม่พ่อมากินกัน
ชีวิตคนบ้านนา
อย่างพวกข้าช่างสุขสันต์
ไม่มีแย่งชิงกัน
หรือจัดสรรโกงแผ่นดิน
หากินกันตามมี
ชั่วชีวีไม่หมดสิ้น
โคตรเหง้าไม่โกงกิน
ซื่อสัตย์สิ้นกันทุกคน
คำแปล
ควายตู้ = ความเขางุ้ม
คันแท= คันนา
สาด= เสื่อ
เอิ้น= เรียก
ขี้ตม= โคลน
กุบ= หมวกเหมือนหมวกที่ชาวเวียตนามใส่ จริงๆแล้วเขาเรียกกุบเกิ้ง
หลุบ= ต่ำ, ลึก
หวิง=lสวิง
ลูกหล้า= ลูกรัก หรือลูกคนสุดท้อง
หน้าส่วนตัว
1205
