2 มิถุนายน 2551 10:12 น.
นรศิริ
ตัดใจลาทั้งรู้ว่าใจสุดรัก
ยิ่งหักห้ามเท่าใดใจว้าวุ่น
อยากลืมคุณคนดีที่โหยหา
ยิ่งตัดใจยิ่งซึ้งยิ่งตรึงตรา
ยิ่งฝังแน่นอุราทุกคราไป
ยิ่งดึกดื่นอกใจยิ่งไหวหวั่น
ภาพเธอนั้นตามฉันจนหวั่นไหว
เธอยังอยู่ทุกอณูของห้องใจ
ตัดเท่าไรยิ่งรัดรึงตรึงอุรา
ขอจำห่างร้างไกลในไพรกว้าง
ขอหลีกทาเพื่อคนดีนี้หรรษา
สำหรับฉันคนต่ำต้อยด้อยราคา
ตัดใจลาแม้นว่าสุดอาลัย
ขอให้เธอสุขสันต์ทุกวันชื่น
ทุกวันคืนนิราศทุกข์จงสุกใส
ขอให้เธอรักคนนั้นมั่นฤทัย
อย่าทำให้ใครช้ำใจเหมือนก่อนมา
ส่วนตัวฉันขอตามทางหว่างชีวิต
ด้วยไร้สิทธิ์คิดฝันหวั่นผวา
จะตั้งศาลคนเศร้าเจ้าน้ำตา
ให้คนที่ร้าวอุราได้พักพิง
ยิ่งหักห้ามดวงจิตยิ่งคิดถึง
ยิ่งคำนึงห่วงหาอุราหญิง
ฉันลืมเธอไม่ได้ใฝ่ประวิง
ด้วยใจจริงมั่นเสมอเธอคนเดียว
1 มิถุนายน 2551 13:43 น.
นรศิริ
สองเรา โคลงตรีพิธพรรณ
คิดถึงเธอท่วมท้น อาดูร เดียวดาย
แสนเพิ่มพูนโศ กลาย ไป่สิ้น
อกเรียมจักเสื่อมสูญ หมองหม่น
อกพี่แสนทุกข์ท้น หม่นไหม้ ใจตรม
คิดถึงเคยเกี่ยวก้อย เคียงขวัญ
ยามห่างกันใจเหงา ป่วยไข้
นวลรักษ์รักสุขสันต์ รอพี่ ครองคืน
เรียมห่มรักฝากไว้ ไป่สิ้น ฤาไฉน
คิดถึงเอยกลิ่นแก้ม นวลปรางค์
หอมบ่จางคราไกล ใฝ่คว้า
หอมทุกอณูนาง ฝังแน่น จริงเอย
หอมกว่าใดในหล้า แผ่นพื้น ปัถวี
หน้าส่วนตัว
2232
