30 มิถุนายน 2551 13:11 น.
นรศิริ
มีเพียงใจรักเพียงเธอ
คราใดเธอเจ็บหนักรักรานร้าว
จงรับรู้คนเก่าเฝ้าห่วงหา
ยังตราตรึงแน่นสลักปักอุรา
ยังคงคอยซับน้ำตาที่เปื้อนใจ
ไม่เคยคิดแหนงหน่ายไม่คลายรัก
แม้นว่าจักรวดร้าวเศร้าเพียงไหน
ด้วยจงรักภักดิ์น้องปองทรามวัย
ห้วงหทัยนี้มีเธอเสมอครอง
ขอให้เธอโชคดีทั้งมีสุข
อย่ามีทุกข์รานร้าวฤาเศร้าหมอง
ให้เธอ- เขาเปี่ยมรักภักดิ์ดั่งปอง
ใจประครองใจนั้นทุกวันไป
ขออย่ามีหม่นหมองครองรักมั่น
ขอทั้งคู่สุขสันต์นิรันดร์ใส
หมั่นผูกรักถักสานกาลเยื่อใย
ขอผองภัยอย่าแผ้วพาลผ่านยลเยือน
หากแม้นว่าวันใดเขาไม่รับ
จงคืนกลับนะคนดีพี่รอขวัญ
จะรอรับซับอุราที่จาบัลย์
จะไม่พรากจากกันจนวันวาย
29 มิถุนายน 2551 05:25 น.
นรศิริ
ขอน้อมอธิษฐานจิต
ขอกุศลผลบุญหนุนนำส่ง
ให้มั่นคงในสัจจะอธิษฐาน
ขอลูกนี้เปี่ยมล้นกุศลกาล
ทุกวันวารบริสุทธิ์ผุดผ่องพราว
ให้หลุดพ้นวัฏวนหนทางต่ำ
จิตน้อมนำธรรมพุทธพิสุทธิ์ขาว
ไร้มลทินมีศีลธรรมนำเรื่องราว
สุกสกาวแจ่มจรัสพิพัฒน์พร
ปฏิบัติปริยัติเป็นวัตระ
มีฉันทะวิริยะอย่าไถ่ถอน
อีกสัจจะวิมังสามาทุกตอน
อย่าร้าวรอนสำเร็จกิจนิจกาล
ขอยึดมั่นธรรม์พุทธสุดประเสริฐ
จงก่อเกิดกรรมดีทุกสถาน
อบายมุขทุกทางห่างแผ้วพาล
สุขสราญซึ้งซาบอาบรสพระธรรม
28 มิถุนายน 2551 05:35 น.
นรศิริ
พิสุทธิพรเพื่อคุณ
ขอทุกทั่นมีสุขสันต์ทุกวันชื่น
จงรมย์รื่นสบสุขทุกสิ่งศรี
จงประสบพบพานหวานวจี
จงอย่ามีเศร้าหมองนองน้ำตา
สิ่งเลวร้ายอย่ากร้ำกรายในชีวิต
สิ่งที่คิดจงสมหวังดังปรารถนา
กอปรกิจใดจงสำเร็จไปทุกครา
เกียรติยศเงินตราอย่าขาดแคลน
แม้นว่าหวังใดใดอย่าไร้หวัง
จงพร้อมพรั่งความดีมีหมื่นแสน
ศีลธรรมประจำใจอย่าขาดแคลน
จงฝังแน่นตรึงสลักปักฤดี
ขอทุกผู้จงมีสุขในทุกถิ่น
ทุกชีวินจงสุขเกษมศรี
ปลาตทุกข์ผองภัยอย่าได้มี
สบแต่สิ่งดีดีสุขสราญ
27 มิถุนายน 2551 12:22 น.
นรศิริ
น้ำฝนปนน้ำตา
หยาดพิรุณพร่างพรูสู่พื้นหล้า
ชลนาหลั่งรินคนสิ้นหวัง
ทั้งทุกข์โศกวิโยคโถมโหมประดัง
ทุกสิ่งพังภิณฑ์หมดรันทดท้อ
ฝนซาเม็ดหากใจยังชาเจ็บ
ยังหนาวเหน็บเจ็บแปลบแสบทรวงหนอ
ก้อนสะอื้นแน่นขนัดอัดที่คอ
น้ำตาคลอหยาดหยดรดแก้มนวล
ค่อยค่อยเคลื่อนกายาจากผ้าห่ม
ค่อยค่อยข่มความร้าวใจทั้งไห้หวน
ไม่อยากยินยลสรรพรับทั้งมวล
หากร่างซวนเซทับกับที่นอน
ค่อยพยุงกายาขึ้นมาใหม่
ภาพหดหู่จิตใจยังหลอกหลอน
ยังอิงแอบแนบชิดนิจรันดร
ใยไม่จรจากใจฉันไปที
24 มิถุนายน 2551 20:09 น.
นรศิริ
ร้อยรสอักษราบูชาครูสุนทรภู่
เจียรประณตกดนิ้วพลิ้วอ้อนเสียง
ผืนสมุทรเรียบเพียงด้วยเสียงหวาน
ละห้อยอ้อนออออดสอดกังวาน
ด้วยเสียงขานจากปี่คีตะกร
โอสำเนียงเสียงแว่วแพร้วพิพัฒน์
ประดับรัตนืเมฆพลิ้วทิวสลอน
ประดับสรวงแดนธรรมก็กำจร
อาจเปลี่ยนไฟร้อนเย็นเช่นครายิน
ถึงมนุษย์ครุฑราเทวราช
จตุบาทกลางป่าพนาสินธุ์
แม้นปี่เราเป่าไปให้ได้ยิน
ก็สุดสิ้นโทโสที่โกรธา
ให้ใจอ่อนนอนหลับลืมสติ
อันลัทธิดนตรีดีหนักหนา
ซึ่งสงสัยไม่สิ้นในวิญญา
จงนิทราเถิดจะเป่าให้เจ้าฟัง
การะเวกเสกเสียงสำเนียงเพราะ
ก็ไม่เหมาะจำเรียงเพียงปี่ขลัง
แม้นคลื่นรินทินโถมโจมพลัง
ก็อาจยั้งหยุดฟังเสียงกังวาน
เสียงกระซิบดุริยางเข้ากลางโสต
ให้ปรานโปรดกระซิบแผ่วแว่วคำหวาน
ในศฤงคารรสพจมาน
ก็สะท้านตรัยโลกคลายโศกตรม
พระอภัยมณีศรีสุนทรกลอนจรัส
ปรุงพิพัฒนกวีสม
สุนทรภู่ ภู๋เรือหงส์คงอุดม
แต่ละคำยิ่ชมยิ่งคมคาย
แม้นบรมครูรัตนศรีกวีแก้ว
ลาโลกแล้วกานท์กลอนยังห่อนหาย
ยังประดับนับวันจักกรรจาย
เอกแก้วกรายกวีทองของแผ่นดิน
หน้าส่วนตัว
1122
