24 พฤษภาคม 2551 20:59 น.
นรศิริ
จำใจจำจร
จำใจจากนิ่มเนื้อ นวลสม
เคยชื่นเชยชิดชม ห่างเศร้า
ภมรร่อนเริงรมย์ ขมขื่น อกเรียม
กายห่างจิตสู่เจ้า สู่น้อง นางเดียว
หอมลำดวนถิ่นด้าว ไพรสัณฑ์
หอมชื่นทุกคืนวัน แหล่งหล้า
หอมใดเล่าเทียมทัน เทียมเท่า หอมเอย
จวบแผ่นดินแผ่นฟ้า จักสู้ นางฤา
23 พฤษภาคม 2551 20:36 น.
นรศิริ
ร้องไปเถิดหัวใจเมื่อใคร่ร้อง
ร้องไปเถิดหัวใจเมื่อใคร่ร้อง
หากเจ้าหมองเจ้าหม่นสุดทนเหลือ
เหตุพิษรักขวากหนามตำเป็นเบือ
จึงจารเจือรอยร่องของหัวใจ
จะว่าใจเจ้าง่ายหาใช่ที่
ด้วยเจ้ามีรักแท้ไม่แฉไฉ
เจ้าไม่เคยแบ่งสรรปันผู้ใด
จะโทษใครเล่าหนาคราตรอมตรม
เมื่อใจถูกชอนไชไปจนทั่ว
ใจจึงรั่วรานรักซ้ำหมักหมม
มีบ้างไหมใจเจ้าไม่ระบม
จะประหงมประคองใจอย่างไรกัน
จะมีใครไหนบ้างล้างใจให้
รักษาแผลหัวใจหายโศกศัลย์
ชุปชีวีต่อเติมเสริมชีวัน
ผดุงชีพคนไร้ขวัญมั่นภิรมย์
ร้องไปเถิดหัวใจเมื่อใคร่ร้อง
หากทุกห้องหัวใจไร้สุขสม
ร้องไปเถิดอาจคลายหายระบม
อาจไม่ขมเกินไปในพรุ่งนี้
22 พฤษภาคม 2551 22:01 น.
นรศิริ
มีสิทธิ์ไหมที่แย่งกัน
แก่งแย่งกันทำไม หาใช่ใครเจ้าของนั่น
ธรรมชาติเสกสรร แย่งชิงกันแสนน่าอาย
สงครามการเข่นฆ่า เอือมระอาน่าใจหาย
สรรพสิ่งจึ่งวอดวาย มนุษย์ร้ายเข้าครอบครอง
มนุษย์สุดประเสริฐ ว่าตัวเลิศกว่าใครผอง
ยื้อยุดฉุดมาครอง ทุกสิ่งต้องของข้าเอง
มดปลวกกระจ้อยร่อย แม้เล็กน้อยไม่ข่มเหง
สรรงานไปตามเพรง ทำงานเผงตรงเวลา
ดูนั่นนกเป็ดน้ำ หัวหน้านำบินเสาะหา
อาหารมีเกลื่อนตา ดูจนกว่าไม่มีภัย
หัวหน้าพาบินวน ดูอีกหนจนแน่ใจ
ถลาร่อนลงทันใด ไพรีไม่มาแผ้วพาล
พ่อแม่ลูกรออยู่ หวังพึ่งผู้หาอาหาร
อิ่มหนำสุขสำราญ แบ่งอาหารเจือจานกัน
ส่ำสัตว์ทุกหมู่เหล่า ทั้งแก่เฒ่าไม่เหหัน
มนุษย์เราเท่านั้น ไม่เคยปันประโยชน์ใคร
สงครามทั้งเย็นร้อน ห่อนจะสร้างสุขไฉน
ปฐวีลุกเป็นไฟ มนุษย์ไร้คุณธรรม์
ร่มเย็นอยู่หนใด หายากไซร้อัศจรรย์
ฤารอสิ้นสูรย์จันทร์ จึงถึงวันสงบเย็น
21 พฤษภาคม 2551 22:58 น.
นรศิริ
ลูกรักจงประจักษ์น้ำคำพร่ำเฉลย
ทุกคนเคยแพ้พ่ายอีกพั้งเผลอ
ความชอกช้ำระกำทนทุกคนเจอ
ใช่เพียงเธอเท่านั้นที่เผชิญ
จงลืมวันฝันร้ายไหม้หมองหม่น
ลืมทุกข์ทนหม่นหมางแลห่างเหิน
อย่าให้มันแผดเผาเร้าใจเกิน
จงก้าวเดินอย่าประวิงเพื่อชิงชัย
ทุกปัญหาประดังมาหาทางแก้
ลูกไม่เคยอ่อนแอแน่ใช่ไหม
ลูกแม่สู้ทุกทางอย่างมั่นใจ
นั่นแหละใช่ลูกแม่แน่แท้เทียว
ลูกของแม่คนนี้สิกล้าแกร่ง
เจ้าเข้มแข็งดั่งศิลาอันหนาเหนียว
ลูกไม่เคยอ่อนแอแม้นิดเดียว
คราน้ำเชี่ยวเจ้าจงถอยคอยชิงชัย
20 พฤษภาคม 2551 12:46 น.
นรศิริ
ฉันคงขาดใจลง ณ ตรงนี้
เอื้อมหมายปองดอกฟ้าค่าเกินฝัน
เหตุหมายมั่นคนที่มีเจ้าของ
จึงทุกข์ทนหม่นช้ำระกำครอง
น้ำตาต้องรินหลั่งลงพรั่งพรู
ที่วาดหวังพังภิณฑ์สูญสิ้นแล้ว
เหลือเพียงแกวแก่นใจให้อดสู
อีกเศษเนื้อหัวใจเน่าเอาไว้ดู
พร้อมกับการรับรู้ใจได้เจ็บชา
หากล่วงรู้สักนิดไม่คิดใฝ่
ว่ามีใครคอยหวงคอยห่วงหา
ไม่ปล่อยใจใฝ่คิดผิดจรรยา
ไม่นำพาหัวใจให้โบยบิน
แต่นี่มอบหัวใจเธอไปหมด
จึงกำสรดโศไกย์ใจถวิล
ไม่อาจรับล่วงรู้อยู่ยลยิน
ฉันคงสิ้นใจลงณ ตรงนี้
หน้าส่วนตัว
1612
