2 เมษายน 2551 15:21 น.

กวี

นรศิริ

ลายสือสัมผัสคล้อง      คำหวาน
ตาบ่งสัญญาณญาณ     หยั่งรู้
ไหลคำหลั่งสายธาร     ธารคล่อง  คำคม
จิตหยั่งจิตกู้                กล่าวถ้อย ปราศัย    
ไหวคำนรรจาแก้ว        กรองคำ
กวีปราชญ์เปรื่องปราชญ์นำ       เนื่องรุ้ง
สรรพสิ่งโสรจจรุงธรรม    มชาติเสกสรรแฮ
เห็นทั่วแวงหว่างวุ้ง        หว่างแล้งแลเห็น				
2 เมษายน 2551 14:53 น.

อาลัย...พยอม

นรศิริ

ดอกพยอมหอมไกลร่วงไปแล้ว
สู่พิมานเมืองแก้วเสวยสวรรค์
สำหรับเรายอมจะอยู่คู่นิรันดร์
 จะไม่มีวันพรากยอมจากใจ
คุณความดีมีซึ้งตรึงใจปัก
ค่าแห่งรักมีให้เพื่อนมิเลื่อนไหล
ยังสลักปักแน่นเต็มแผ่นใจ
แสนอาลัยสุดซึ้งตรึงในทรวง
สุดเสียดายแสนอาลัยใจจะขาด
ยอมนิราศร้างไกลใจห่วงหวง
จารึกจากดวงใจคนชื่อดวง
ระรินร่วงจากใจไม่สิ้นเรา
ดอกพะยอมหอมไกลสิ้นไปแล้ว
ดุจดวงแก้วแตกกระจายให้อับเฉา
คนข้างหลังวิปโยคโศกซบเซา
ดินฟ้าเศร้าสมุทรสลดเมื่อหมดยอม

ด้วยความอาลัยรักจากคนชื่อดวง				
2 เมษายน 2551 14:47 น.

สตรี

นรศิริ

กี่ปีที่ผันผ่าน   ยังทนทานเป็นทาสเขา
ยังเป็นผู้อ่อนเยาว์   ให้เหยียบย่ำตามบัญชา
ความมืดจะไม่หยุด   หากไม่จุดตะเกียงหนา
เมฆบังดวงจันทรา   จักยลแสงอย่างไรกัน
จงก้าวเจ้าจงย่าง   นี่คือทางจักผละผัน
ทางนี้ที่ประจัญ   ประจญสร้างทุกทางทอง
หลากทางหลายทางเลือก    หนึ่งทางเกลือกทางกลั้วหมอง
สองนั้นทางครรลอง    ทางกดขี่เก่าก่อนมา
ทางสามคือทางสู้   ให้โลกรู้ศักดินา
สตรีคุณจัญรูญมา   จำรัสเพริดกำเนิดคน
ธนาการก็ใกล้หลุด   จงเร่งฉุดอย่าทานทน
เหล็กกล้าจะเกิดผล   เมื่อตีไว้เพื่อใช้งาน

กวีวงศ์				
2 เมษายน 2551 14:45 น.

บัวบานบ้านปางอุ๋ง

นรศิริ

ดอกบัวบานบ้านป่าพาใจฝัน
รับตะวันวันใหม่สดใสเหลือ
ไร้จริตจริยามาปนเปือ
ช่างงามเหลือเมื่อชม้ายมองมา
ไม่เคยบูดไม่เคยบึ้งมืนตึงให้
ยิ้มละไมแสนละมุลอุ่นนักหนา
เพียงคิดถึงยังซึ้งตรึงอุรา
พี่คงบ้าถ้าวันใดไม่ได้เจอ
คำทักทายถามไถ่จากใจซื่อ
ซึ่งก็คือมีห่วงใยให้เสมอ
คือทุกสิ่งจริงใจพี่ได้เจอ
ใช่พล่ามเพ้อหากจริงจังจากขั้วใจ
คือเสน่ห์ความงามคนบ้านป่า
ซึ้งอุราเย้ายวนชวนหลงใหล
มิเคยคิดเคลือบแคลงแฝงเลศนัย
หากจิตใจพิศุทธิ์ดุจเพชรพราว
เธอคือเพชรน้ำหนึ่งของที่นี่
คือมณีทองไทยน้ำใจสาว
เนตรสดใสดุจเดือนเพ็ญที่เด่นพราว
กังวานราวกังสดาลหวานเสียงนวล
ไร้ที่จะเปรียบประดุจสุดเอ่ยอ้าง
งามทุกอย่างเพริศพริ้งเจ้ามิ่งขวัญ
นางเป็นหนึ่งซึ้งใจให้คร่ำครวญ
แสนรัญจวนหัวใจใฝ่คะนึง
ดอกบัวบานดอกนี้มีค่าเหลือ
ทุกคราเมื่อห่างไกลให้คิดถึง
ห่างเพียงกายหากอุรายังตราตรึง
ยังแอบซึ้งซึ้งใจไม่ลืมเลือน


                                                                       นรสิริ
แสนคิดถึง
ภาพความหลังยังซึ้งตรึงใจนัก
ยังสลักปักทรวงยังห่วงหา
เคยเคล้าคลอเคียงคู่มิคลาดคลา
แต่ต้องมาลาล้างห่างกันไกล
อนิจจาเวลานี้ไม่มีเจ้า
เหงาสุดเหงาเหว่ว้าน้ำตาไหล
ทั้งโรคซ้ำกรรมกดสลดใจ
ดุจนกไร้เรือนรักให้พักพิง				
1 เมษายน 2551 21:05 น.

ความหวัง พลังใจ

นรศิริ

เป็นเพียงความทรงจำให้รำลึก
ยิ่งตรองตรึกเหมือนน้ำไหลไม่หันหวน
โอ้ฟ้าชื่นนี้หนามาแปรปรวน
กับเรรวนป่วนปั่นเป็นฉันใด
             วันนี้
เป็นวันที่ฟ้ามัวหมองไม่ผ่องใส
ทั้งพายุรวนเรปรวนเปรไป
สิ้นแสงทองยองใยให้ยลยิน
เสียงฟ้าก้องกรรโชกลมโกรกถั่ง
ฝนก็คลั่งคะนองกราดสาดผาหิน
ต้นตองแตบตายต้นค่อยพังภิณฑ์
เอนโอนโค่นสู่ดินเหมือนสิ้นใจ
ไม่เหลือแล้วตองแตบ  ณ  เก่าก่อน
ไม่อาจย้อนเวลามาดูได้
ถึงวันนี้ฟ้าหมองไม่ยองใย
แต่ยังเหลือวันใหม่ให้ยินยล
ต้นตองแตบตายโค่นกี่ต้นแล้ว
แต่ต้นหญ้ายังวอมแววทุกแห่งหน
ตราบอาทิตย์แห่งหวังยังเวียนวน
จะมีหรือที่มือคนสิ้นพลัง
จะวันนี้วันหน้าวันฟ้าใส
หากคนไม่สิ้นใจไม่ไร้หวัง
น้ำป่าโค่นต้นไม้ให้ภิณฑ์พัง
แต่ใจคนก็ยังยั้งยืนยง				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟนรศิริ
Lovings  นรศิริ เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟนรศิริ
Lovings  นรศิริ เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟนรศิริ
Lovings  นรศิริ เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงนรศิริ