6 พฤศจิกายน 2552 05:54 น.
นรศิริ
แสนสงสารอนิจจาขาเขาขาด
น่าอนาถขาหายไปไหนหนอ
รีบไปหาเพื่อนพี่หนูสอนรอ
จงอยู่เฝ้าเขาต่อเถิดพี่ยา
เด็กทางนี้หนูเองไม่ต้องห่วง
จะสอนให้ลุล่วงทุกสิ่งหนา
อย่ากังวนรีบไปไม่ต้องมา
ป้อนอาหารหยูกยาเพื่อนพี่เลย
ภาวนาในใจให้เขาหาย
เขาจะตายหรือไม่ใครเฉลย
นี่คือความโง่เขลาเราไม่เคย
ศน.มาเราเอื้อนเอ่นเผยความนัย
ท่านหัวร่องอหงายไอ้เด็ดโง่
เจ้าพาโลหรือว่าเจ้าหลับไหล
ขาเพื่อนเขาที่มันขาดหายไป
เป็นขาไพ่เท่านั้นฉันนั่ง....งง
3 พฤศจิกายน 2552 06:11 น.
นรศิริ
เป็นดอกดินดอกหญ้าค่าสูงส่ง
จึ่งดำรงคุณค่ามหาศาล
เป็นแสงทองส่องทางทุกวันวาร
เป็นปราการป้องอธรรมค้ำคูณคน
ดั่งสุรีย์ส่องแสงอันแรงกล้า
เป็นแพรผ้ากันหนาวทุกแห่งหน
เป็นมือตีนพี่น้องผู้ทุกข์ทน
เป็นสายฝนฉ่ำชื่นทุกคืนคราว
ตราบคุณค่ามวลมนุษย์ยังเหลื่อมล้ำ
ยังช่องว่างสูงต่ำให้เหน็บหนาว
จงถมเหวให้สูงถึงดวงดาว
จงล้างคาวความชั่วของบางคน
แผ่นดินมีที่ต่ำให้น้ำไหล
มวลชนผู้ยากไร้มีมากล้น
ไร้สิทธิครอบครองเป็นของตน
อย่าให้ใครเหนือคนบนโลกา
การเป็นคนต้องคนค้นให้ทั่ว
อย่าทำตัวใฝ่ต่ำนำตัณหา
เป็นดิน น้ำ ลม ไฟ ในทุกครา
ล้ำคุณค่าคุณธรรมประจำใจ
29 ตุลาคม 2552 05:39 น.
นรศิริ
สุดยอดมีหลายสิ่งแท้จริงหนา
ยอดภูสูงเสียดฟ้าจวนคว้าถึง
สุดยอดของสิ่งใดใฝ่คำนึง
สุดยอดซึ้งคือรักภักดิ์บูชา
เป็นสุดยอดยอดสุดจุดมุ่งหมาย
เปล่งประกายฉายฝันอันแกร่งกล้า
ทั้งเก่ง ดีมากมีคนศรัทธา
คุณธรรมนำมาฆ่าอธรรม
ขอให้เป็นคนดีมีศรีศักดิ์
คนที่รักศักดิ์ศรีมีค่าล้ำ
ทุกสิ่งมีคุณค่าน่าน้อมนำ
จงทำตัวให้ต่ำติดแผ่นดิน
ยิ่งสุดยอดเท่าใดให้ร้อนหนาว
ร่วงจากห้วงเวหาวย่อมสูญสิ้น
จงสำนึกตรึกตราเป็นอาจิณ
อยู่แนบชิดติดดินตลอดกาล
21 ตุลาคม 2552 06:11 น.
นรศิริ
หากว่าฝันฉันจริงทุกสิ่งนั้น
จะขอฝันถึงวิมานสถานสรวง
จะขอฝันให้มวลชนพ้นทุกข์ปวง
จะปลดบ่วงโซ่ขึงตรึงผูกคน
ให้คนที่ยากไร้ได้มีสุข
ให้คนรวยมีทุกข์ดูสักหน
ให้ทุกผู้มีสิทธิ์ความเป็นคน
ให้ผู้นอนข้างถนนมีเรือนนอน
อยากบันดาลทุกผู้อยู่รู้หนังสือ
อยากจูงมือชาวนามาพักผ่อน
อยากเสกทรัพย์นับอนันต์ให้กรรมกร
อยากขอพรพุทธองค์ทรงคุ้มครอง
จะถมทางช่องว่างหว่างชนชั้น
จะพังกำแพงกั้นลบหม่นหมอง
จะให้เกิดสามัคคีในไทยทอง
จะใช้สายใจคล้องสายสัมพันธ์
19 ตุลาคม 2552 13:41 น.
นรศิริ
ยังมีอะไรที่ให้หวัง
กับหวังที่ไม่มีดังที่หวัง
คือชีวิตที่ภิณฑ์พังมิสร่างสิ้น
หยดน้ำใสจากตาที่หลั่งริน
นั่นเป็นความชาชินของตัวเรา
สรรพสิ่งหมุนเวียนแปรเปลี่ยนผัน
สำหรับฉันไม่เคยเวียนเปลี่ยนจากเศร้า
ทุกวันวารหม่นหมองครองซึมเซา
แหละวันนี้ตัวเราเศร้าเหมือนเดิม
หน้าส่วนตัว
1252
