7 พฤษภาคม 2551 05:11 น.
นรศิริ
หัวใจสลายข่าวพายุร้ายในพม่า
ยลยินข่าวพายุร้ายกรายกระหน่ำ
แสนเจ็บช้ำสุดปวดแปลบแสบศัลย์
ค่อยเคลื่อนตัวช้าหน้าจอพลัน
อะไรนั่นใจฉันจะขาดรอน
ที่ตรงนั้นศพใครกันบ้างหนอ
โอยไม่อยากคิดต่อไปใจไห้โหย
ซากศพเกลื่อนตาราโรย
โอย โอย ฉันเจ็บเหลือล้นท้นทาน
เธอจะอยู่ที่ตรงไหนอย่างไรหนอ
หลบตรงช่อผกาเอื้องฟ้าหวาน
หรือโค้งงอตะปุ่มป่ำในลำธาร
หรือล้มลุกคลุกคลานเซซานซา
ที่ตรงนี้ตรงนั้นหรือตรงไหน
ใกล้ไกลจะดั้นด้นค้นเสาะหา
จะเหน็ดเหนื่อยหน่วงหนักไม่นำพา
อนิจจาป่านนี้ไม่พบพาน
ตะเกียกตะกายไร้แรงแข็งขืน
สุดยืนสุดยั้งสุดรั้งสังขาร
เซซังซวนเซซมซาน
ร้าวรานร่วงโรย โรยรา
ไม่เป็นไร
เหน็ดเหนื่อยเพียงใดจะขุดค้นวน
ขอเพียงพบพานกานดา
แม้นว่าชีวาล่วงลับยินดี
6 พฤษภาคม 2551 14:32 น.
นรศิริ
@@@ที่พักพิงคนเจ็บ
(อกหัก รักพัง หวังหลุด รักคุด..เชิญทางนี้) เจ็บเมื่อไหร่ให้โทรมา
เชิญท่านผู้อกหักรักหมองหม่น
เก็บทุกข์ทน ทนทุกข์ทำไมหนา
จงมาเถิดพวกเราอย่ารอรา
เหยียบย่างมาเยี่ยมเยือนที่เหมือนกัน
ที่บ้านนี้มีความสุขสมหวังให้
ไม่เป็นไรเพื่อนเกลอเธอเหมือนฉัน
มาสรวลเสเฮฮาสารพัน
สุดสิ้นวันโศกาอาวรณ์
เพียงมองตาก็รู้ว่าเธอเคยช้ำ
เคยระกำช้ำใจสุดถ่ายถอน
คนที่นี่ทุกคนท้นอาทร
รอรับขวัญ ขวัญอ่อนผู้อ่อนแรง
ซับน้ำตาที่เปื้อนมา แก้มหมาดหมาด
ด้วยกระดาษหัวใจสดใสแสง
เติมความรักเพิ่มพลังยั้งเรี่ยวแรง
ให้เธอแกร่งเธอกล้าดุจผาพรหม
ยลเธอนั่งยิ้มแย้มแก้มปริ่มปรี่
แสนยินดีที่เธอได้หายขื่นขม
ใช่ ทุกคนเคยพบสบโศกตรม
เคยระทมทดท้อทรมา
บัดนี้เราทุกคนพ้นเศร้าโศก
วิปโยคหายสิ้นจินตรา
ต่างครื้นเครงอลเวงเฮฮา
ทุกถ้วนหน้าชื่นสดหมดโศกตรม
5 พฤษภาคม 2551 21:23 น.
นรศิริ
น้ำตารินทาทาบอาบแก้มช้ำ
เจ้าระกำทุกข์ระทมตรมหนักหนา
มิเว้นว่างหว่างขมตรมอุรา
จนน้ำตาท่วมพื้นผืนปฐพี
เจ้าเจ็บช้ำฉันใดใครจักรู้
ฤาหดหู่ห่อเหี่ยวเปลี่ยวฉวี
เทพองค์ใดใครทำช้ำฤดี
ให้หทัยดวงนี้ต้องร้าวราน
ดั่งทำนบฟ้าครืนสะอึ้นอ้อน
บางคราอ่อนโรยราน่าสงสาร
ซวนเซโศกตรมซมซาน
ร้าวรานปานใจจะขาดรอน
หยาดน้ำตาทาทาบอาบทั่วถิ่น
ปลุกชีวีแดนดินถิ่นสิงขร
สรรพสิ่งที่รอเวลามรณ์
พลันสลอนแลไศลดั่งใจจินต์
น้ำตาเรารินหลั่งพังทำนบ
กำสรวลซบโศกศัลย์หวั่นถวิล
ภาพฝันร้ายกรายมาเป็นอาจิณ
จวบชีวินสิ้นจบคงลบเลือน
5 พฤษภาคม 2551 11:37 น.
นรศิริ
เอาบ้านเรา.คืนมา
ปู่ช้างป้าเสือแลลุงสิงห์
ทวดกระทิงน้าลิงกระโจนแผว
จิ้งจอกป่ากระต่ายเถื่อนเกลื่อนแนว
แซงแซวห่านฟ้าถลาลม
น้าตะเข้พี่ตะขวดน้องตะโขง
ซ่อนในโพรงเลื้อยในพฤกษ์ตรึกโตรกขรม
ภุมรินกินราบุปผาชม
เด็ดดอมดมกล้วยไม้วิไลแล
เห็ดตับเต่าเง้างอดขอดค่อนแคะ
แกะแพะแลหมูหมามาไหน
กลิ่นสาปเหม็นเน่าหึ่งมาแต่ไกล
ฝูงหมาในวิ่งหลบเมื่อสบมัน
พืชพรรณหลายหลากมากไซร้
เติบใหญ่เนิ่นนานอายุขันธ์
สุขสมสิงสถิตเทพไท้เทวัญ
อเนกอนันต์นับคุณูปการ
แต่มาบัดนี้ไม่มีเหลือรอดแล้ว
ไพรพฤกษ์ผืนแนวป่าใหญ่ไพศาล
เป็นเพียงเรื่องราวเล่าซ้ำตำนาน
วันวานล่วงเลยลาลับดับไป
เสียงโหยเสียงร่ำไห้ในแนวป่า
พร่ำเพรียกเรียกหาป่าไปไหน
บ้านเรือนพี่น้องพวกพ้องหายไป
พงไพรอลวนอลเวง
สรรพสิ่งสูญหายไหนกันหมด
โศกสลดกดขี่ข่มเหง
คงเพียงเถาวัลย์น้อยห้อยโตงเตง
วังเวงเหว่ว้าน้ำตาพรม
***หมูหมาคือสัตว์๔เท้าในป่าลึก มีกลิ่นเหม็น หัวเป็นหมูตัวเป็นหมา
ดิฉันเคยเห็นตอนเดินป่าอยู่ในพม่า **
4 พฤษภาคม 2551 13:05 น.
นรศิริ
มอบความหวังกำลังใจคนไร้ขวัญ
อย่าโศกศัลย์เศร้าสลดหมดราศรี
หมั่นเสกสรรสรรค์สร้างหนทางดี
ปลุกชีวีปลอบชีวันอันอำไพ
ลุกขึ้นหนาจากน้ำตาที่เปื้อนแก้ม
งามแฉล้มคนดีอย่าหวั่นไหว
ชีวีนี้ของเราแท้ใช่ของใคร
งามละไมนวลละม่อมหยุดตรอมตรม
จงถากถางทางทองของชีวิต
มาลิขิตชีวิตใหม่ไม่ขึ่นขม
ชำระล้างมลพิษแลปิดปม
ทุกข์โศกตรมทิ้งไปอย่าใยดี
ไม่มีใครไหนเลยไม่เคยพ่าย
หยุดทำร้ายหัวใจให้หมองศรี
กลับมาเป็นคนเด่นเช่นมณี
ว่ายังมีคนคอยรับซับนำตา
หน้าส่วนตัว
950
