25 มีนาคม 2550 23:46 น.
นภานุภาพ
ลมฟ้าแว่วเสียงดังวังเววหวิว ระยับพริ้วเปลวแดดต้องไอฝน
สรรพสัตว์ส่งเสียงสำเนียงปน ให้ระทมไร้รักพักวิญญา
เหงาในใจเหงาใดจะเหงาเท่า เหงาเร่งเร้าหารักมาสมาน
หวังมีที่พักใจทุกวันวาน หวังคำหวานกล่อมใจหายระทม
กี่ฤดูผันเปลี่ยนชีพเวียนผ่าน ยังคงว้างห่างรักเหงาทุกข์ถม
รอนางฟ้าบันดาลพ้นระทม รอเทพส่งคู่แท้มาประทาน
ระเริงริ้วดอกหญ้าคาระยาบ ในระนาบทิวเขาแนวไพรสณ
หมู่เมฆาระเริงเล่นไร้ระทม นำไอฝนน่าภิรมย์อิจฉาจัง
อาทิตย์ส่องอัสดงพงวิเวก นคเรศป่าใหญ่ทิวดงสน
หนึ่งมนุษย์เดินอยู่ใจระบม ต้องฝืนข่มหารักที่พักใจ
เจ้าไก่ฟ้าหยอกล้อนกยูงแก้ว เสียงเจื้อยแจ้วไพเราะเสนาะฝัน
แต่ใจข้าหารักทุกคืนวัน คงดั่งฝันไม่มีวันมาเป็นจริง
กระรอกโดดแล่นลิ่วในดงใหญ่ เจ้าบ่างไพรลงร่อนสนั่นหู
นกเงือกใหญ่บินเข้าสู่ในรู เข้าหาคู่นำเหยื่อมากินกัน
บทบรรเลงเพลงป่าน่าสนุก ไร้ทุกข์สุขกันตามประสา
แต่ยังไม่มีเธอยอดชีวา ชีวิตข้าหารักให้เปลี่ยวใจ
23 มีนาคม 2550 14:22 น.
นภานุภาพ
แว่วขับขานบทกวีผ่านลมร้อน
สำเนียงอ้อนออเซาะเสนาะฝัน
แว่วเสียงแคนดอกคูณม่วนใจพลัน
ลมร้อนผ่านครวญหาหยาดพิรุณ
สายนทีหยาดหยดหมดเหือดแห้ง
แผ่นดินแล้งระทมหม่นหมองไหม้
ถึงดินแล้งชนอย่าแร้งซึ่งน้ำใจ
แบ่งปันไปมิตรภาพคุณความดี
อากาศร้อนร้อนใจอย่าร้อนรุ่ม
อากาศอุ่นเปลี่ยผันตามกาลหนา
เมื่อถึงวันดินฟ้าพสุธา
ได้เวลานำพาหยาดพิรุณ
สีเขียวคงกลับมาดูชะอุ่ม
ดับร้อนกลุ้มดับใจดับกระหาย
วันเวลาต้องมีผ่านไม่เสื่อมคลาย
แต่ที่หมายมั่นคงคงความดี
20 มีนาคม 2550 21:12 น.
นภานุภาพ
นอกหน้าต่างสว่างดาวพร่างพราวฟ้า
นั่งหลับตานึกหวนทวนความหลัง
อดีตรักหวานซึ้งตรึงภวังค์
ตั้งแต่ครั้งเราสองรักครองใจ
ริมสายธารแม่ปิงเคยอิงอุ่น
หวานละมุนดวงจิตพิสมัย
กระซิบคำพร่ำวอนอ้อนทรวงใน
ฝากฤทัยซึ้งมั่นคำสัญญา
ริมสายธารแม่ปิงเคยอิงแอบ
รักเคียงแนบหัวใจกรุ่นไอหนาว
หมอกระเรื่อน้ำค้างหยดพร่างพราว
จันทร์สกาวผ่องเพ็ญเป็นเช่นเธอ
20 มีนาคม 2550 10:57 น.
นภานุภาพ
แผ่นดินเดือนโหมกระหน่ำความทุกข์โศก
ชนวิโยกฆ่าฟันล้วนบาปหนา
ศาสนาแห่งองค์พระบรมศาสดา
ก็ถึงคราหมู่มารเข้าครอบงำ
กามโลกีย์มัวเมาให้หลุ่มหลง
ความซื่อตรงหมดแล้วไม่มีเหลือ
กาลชาติไทยวิบัติดุจเหมือนเรือ
พายุเหลือคณาพาอับปาง
สงสารแต่วิญญาณบรรบุรุษ
เหนื่อยากสุดพิทักษ์ไทยให้ลูกหลาน
แต่ลูกหลานทำลายสิ้นพวกใจมาร
เหล่าวิญญาณปู่ยาแผดก้องปฐพี
ไอ้อับปรีย์จัญไรพวกขายชาติ
กูหัวขาดเลือดซบลงดินนี้
หวังให้พวกพ้องมึงได้อยูดี
มีแผ่นดินผืนที่ได้ทำกิน
มึงเหยียบย่ำกูอยู่รู้หรือไม่
ยามกูตายฝังร่างในดินนี้
เพราะห่วงมึงเกรงว่าหมู่ไพรี
จะต่อตีหวังช่วยด้วยห่วงใย
19 มีนาคม 2550 21:59 น.
นภานุภาพ
ขออ่านถวายสาสน์จากผองประชาน
แด่พระองค์นเรศวรทรงศักดิ์ศรี
เหล่าโจรใต้เหิมกล้าเข้าต่อตี
เข่นชีวีชาวประชาของพระองค์
ขอพระองค์ทรงสั่งบัญชาทัพ
ให้กำจัดโจรร้ายมลายสิ้น
เหล่าวิญญาณทหารกล้าทั่วแผ่นดิน
ลุกรบสิ้นทั่วแคว้นทั่วแดนดิน
ปวงข้าบาทหวังพึ่งพระองค์เจ้า
พระผ่านเผ้าอโยธยาทรงศักดิ์ศรี
นำทัพไทยเข้าพิฆาตหมู่ไพรี
ร่มพระบารมีโปรดแผ่แด่ข้าเทอญ
หน้าส่วนตัว
657
