16 พฤษภาคม 2547 15:00 น.
นจกร
เก้าอี้ขาว.....ใต้ร่มจามจุรี
มีชั้นและเธอเพียงลำพัง
เสียงหัวเราะแห่งความสุข
ยังคงอาศัยอยู่ไม่ไกลห่างชั้นกับเธอ
ทุกวัน ณ เก้าอี้ขาวใต้ร่มจามจุรี
ยังคงมีชั้นกับเธออยู่...
ใกล้ ๆ กันนั้น...ความสุขแห่งรัก
ก็ไม่เคยแม้จะจากไปไหน
เวลาผ่านไป.....วันแล้ว....วันเล่า....
คืนแล้ว.....คืนเล่า....
ความสุขแห่งรักยังคงเป็นมิตรกับเราเสมอ
วันหนึ่ง.....ณ....เก้าอี้ขาวใต้ร่มจามจุรี
ชั้นยืนอยู่เพียงลำพัง
รอเธอ....รอการเดินทางมาของความรัก
แล้วเราก็จะได้พบกันเหมือนอย่างเคย
อีกนาทีนึงแล้วกับการรอคอยที่แสนทรมาน
....หวังเพียงจะได้พบเจอ
แต่แล้วความว่างเปล่า.....
กลับมาวนเวียนอยู่ในความรู้สึกของชั้น
แทนที่.....เสียงหัวเราะของเราในวันวาน
วันหนึ่ง.....ณ....เก้าอี้ขาวใต้ร่มจามจุรี
ชั้นยังคงยืนอยู่ตรงนั้น...ด้วยศรัทธา
ว่าชั้นจะได้พบเธอ....ความฝันของชั้น
รอเพียง...วันที่เราจะได้ใกล้ชิด แอบอิงกัน
ด้วยไออุ่น.......ด้วยสัมผัสแห่งรัก
ชั้นยังรอเธออยู่ ณ เก้าอี้ขาวใต้ร่มจามจุรี
แสงแดดแผดส่องผ่านชีวิตอันเดียวดาย
สัมผัสได้เพียงเงาชั้น...
ทอดยาวลงบนแผ่นน้ำ...ผืนเดิม
แต่กลับไร้เงาเธอเคียงข้างอย่างคุ้นเคย
วันเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนไป
ใยหัวใจเธอต้องแปรเปลี่ยนตามวันเวลา
มีเพียงชั้น...และเก้าอี้ไม้ใต้ร่มเงาเดิมเท่านั้น
ที่ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
ภาพความทรงจำเก่า ๆ ของเราจะกลับมา
ให้ได้สัมผัสอีกครั้ง.....เพียงเธอเดินมาหาชั้น
พร้อมหัวใจดวงเดิม......หัวใจที่เคยเป็นของชั้น
กับความรักที่ชั้นฝากไว้
ชั้นจะรอ.....วันวันนั้น
วันที่เราจะมีความสุขด้วยกันอีกครั้ง
กับเก้าอี้ขาว......ใต้ร่มจามจุรี
..........ที่ชั้นรอ
13 พฤษภาคม 2547 12:24 น.
นจกร
ชั้นมีหมาน้อย...เป็นเพื่อน
ชั้นรักมัน...และชั้นก็รู้ว่ามันก็รักชั้น
เราต่างเป็นเพื่อนที่รักกัน
ถึงแม้ว่ามันจะเป็นหมา..แต่เรา
ก็เป็นเพียงสิ่งมีชีวิตบนโลกใบนี้เท่านั้น
ความต่างของเรา...ไม่สามารถปิดกั้น
ความห่วงใยระหว่างกันได้
มันเป็นหมา....ชั้นเป็นคน
เราแสดงออกถึงความรักต่างกัน
ชั้นรักมัน....ชั้นจึงกอดมัน....ลูบกบาลน้อยๆ
ของมันด้วยความเอ็นดู
มันรักชั้น....แต่มันกลับกัดแทะแกะคุ้ย
มันรักชั้น...แต่มันกลับชอบที่จะวุ่นวายกับกบาลของชั้น
ยามที่ชั้นกำลังหลับฝันดี
เหมือนจะบอกให้รู้ว่า ตื่นมาเล่นกันเถอะ
ร่องรอยบนสันหนังสือที่ชั้นแสนรัก
มันกลับกัดซะจนขาดยุ่ย
แปลกนะ...ที่ชั้นไม่คิดจะโกรธมัน
ไม่ใช่เพราะมันเป็นสัตว์...
แต่เป็นเพราะชั้นรู้ว่า...สักวันนึง....ที่เราต้องจากกัน
สันหนังสือที่ขาดยุ่ยนี่แหละ.....
เป็นสิ่งที่จะทำให้ชั้น..คิดถึงมัน...ที่สุด..เสมอ
ไอ้หมาน้อยเอ๊ย......แกจะรู้บ้างไหม
ว่าเราช่างเหมาะที่จะเป็นเพื่อนกันเหลือเกิน
เพราะถึงแม้ว่าชั้นจะเป็นคน....แม้ว่าชั้นจะฉลาดกว่าแก
แต่ชีวิตชั้น...ก็ไม่ได้ต่างอะไรไปจากแกสักเท่าไหร่หรอก
แกเกิดมา...ต้องห่างไกลจากคนที่แกรัก...เพื่อมาอยู่กับชั้น
ชั้นเกิดมา...ต้องห่างไกลจากคนที่ชั้นรัก...เพื่อมีแกเป็นเพื่อน
เราต่างก็ห่างไกลจากความรักของคนที่เรารักด้วยกันทั้งนั้น
ชั้นดีใจ...ที่อย่างน้อย...ชั้นก็มีแกที่ยังรักและอยู่ใกล้ ๆ ชั้นเสมอ
แกจงรับรู้ไว้เถอะ....ว่าถึงแกจะเป็นแค่
หมา..สัตว์ชนิดหนึ่ง สำหรับคนอื่น
แต่สำหรับชั้น...แกคือ..เพื่อนที่ดีที่สุดเสมอ
ชั้นเชื่อว่า...เราจะรับรู้ถึงความรู้สึกซึ่งกันและกันได้
บางเวลาที่ชั้นเสียใจ...ชั้นรู้ว่าแกก็รับรู้ถึงมันเหมือนกัน
แต่แค่แกมานั่งข้าง ๆ ชั้น..แหงนมองหน้าชั้น
ทำตาปริบ ๆ เอียงคอไปมา อย่างที่แกเคยทำบ่อย ๆ
แค่นี้แกก็ทำให้ชั้นปลอดโปร่ง....และรู้สึกดีขึ้นแล้วหละ
ชั้นรู้สึกเหมือนได้รับการปลอบโยนจากเพื่อนที่รู้ใจคนหนึ่ง
แกรู้มั้ย...บางครั้งคนเราก็ไม่ต้องการคำพูดเสมอไปหรอก
แค่รับรู้ได้ว่ามีใครสักคนคอยเป็นห่วงเราอยู่
แค่นี้ก็ทำให้เรามีเรี่ยวแรงมากมายแล้ว
แกเก่งจริง....ไอ้หมาน้อยเอ๊ย
แกเก่งที่ทำให้ชั้นหายเศร้าได้...โดยที่แกก็ไม่ได้ทำอะไรเลย
นอกซะจากเสียงครางหงิ๊ง ๆ น่ารำคาญนั่น
แต่ชั้นก็ขอบใจ....ที่แกช่วยเติมเต็มความรู้สึก
ที่ขาดหายไปให้ชั้นเสมอ
หากวันหนึ่ง......วันที่เราต่างต้องจากกันไกล
และไม่มีทางจะกลับมาเจอกันได้อีก
แกจงรับรู้ไว้...ว่าชั้น...จะคิดถึงแก
บีบี....ไอ้หมาน้อยเอ๋ย....ช่างน่าเอ็นดูเสียจริงเชียว
เวลาที่ผ่านมา....ช่างเป็นเวลาที่สวยงามนัก
เพลิดเพลิน สนุกสนาน กอดรัด ฟัดกลิ้ง
ชั้นหวังว่า......หน่วยความจำน้อย ๆ ของแก
จะเก็บมันไว้อย่างดี
เพราะชั้นก็จะไม่ลืมมัน......และจะเก็บมันไว้กับใจชั้น
ตลอดไปเช่นกัน.............................
13 พฤษภาคม 2547 12:12 น.
นจกร
ชั้นอยากรู้เหลือเกิน.......
ว่าโลกใบเล็กใบนี้...
ยังมีเหลืออะไรดีดี
ให้กับชั้นบ้างมั้ย
........อย่างน้อย.........
ก็ขอแค่ เธอ สักคน
เพื่อโลกของชั้น........
จะได้สดใส....สวยงามขึ้นมาบ้าง
ขอชั้นเถอะ.........ขอเธอให้กับชั้น
ขอให้เธอได้เป็นความห่วงใยของชั้น
เพียงรู้ว่าเธอจะเป็นความอบอุ่นในหัวใจของชั้น
ชั้นก็กล้าที่จะจากโลกนี้ไปได้......
ด้วยหัวใจที่เปี่ยมสุขแล้ว
ขอชั้นเถอะ......ขอให้ชั้นได้คุ้นเคยกับไออุ่น
จากผิวกายของเธอ...แม้เพียงสัมผัสบางเบา
แม้เพียง.....กลิ่นไอจาง ๆ
หากแต่ความสุขกลับหนาแน่น.....นุ่มนวล
เกินกว่าหัวใจสุดท้ายของชั้น.....จะลืมเลือนเธอไป
12 พฤษภาคม 2547 18:10 น.
นจกร
ห่วงกันบ้างมั้ยกับใจดวงนี้
มีค่ารึเปล่าเวลาดีดี
ที่เคยมีให้ฉัน
เคยมั้ยจะเก็บรักจากใจ
มากมายร้อยพัน
ยื่นมันคืนมาให้ฉัน
.......บางวัน-เวลา
หน้าส่วนตัว
609
