21 กุมภาพันธ์ 2552 23:41 น.
นครา ประไพพงศ์
........เพียงวันนี้ที่รู้ยังสู้ไหว
วันต่อไปที่รู้ต้องสู้ต่อ
ความสำเร็จแม้ไกลแต่ไม่ท้อ
ใจแกร่งพอจะสู้อยู่เช่นนี้
.........การทำงานอุปสรรคแม่หนักบ้าง
เหมือนขวากขวางต้องผจญบนวิถี
ไม่เกรงทุกปัญหา...ปัญญามี
ทำเต็มที่เพราะใจไม่ยอมแพ้
.........ณ เริ่มต้นอาจผิดพลั้งยังสู้ได้
เพราะแรงใจอันผยองต้องแน่วแน่
หากแม้ยอมก็ร่วงหล่น...คนอ่อนแอ
ค่อยค่อยทำค่อยค่อยแก้แม้ยากนัก
.........งานครั้งนี้จักพิสูจน์คำพูดได้
ว่าหัวใจไม่ยอมแพ้แม้งานหนัก
ถึงบางครั้งเหนื่อยท้อ...ก็ค่อยพัก
สู้ให้ใจประจักษ์....รู้สักที
........งานนี้ที่เพิ่งเริ่ม...ต้องเติมต่อ
เมื่อกล้าก่อต้องพร้อมสานงานเต็มที่
เถอะปัญหาก็ลองสู้ให้รู้ดี
ว่าเรานี้ก็พร้อม...ไม่ยอมแพ้
14 กุมภาพันธ์ 2552 21:18 น.
นครา ประไพพงศ์
............เพราะรักเข้าใจ เคียงใกล้คลอเคล้า
โลกของสองเรา เข้าใจยั่งยืน
...........ดวงจันทร์อิจฉา เวลาดึกดื่น
ด้วยรักหวานชื่น ในคืนหวานฉ่ำ...
...........สบตาซึ้งใจ ไม่ต้องเอ่ยคำ
สุขหัวใจล้ำ เกินพร่ำบรรยาย
...........สัมผัสรักนี้ ที่ล้นความหมาย
เคียงใกล้ใจกาย ไม่หน่ายแหนงหนี
...........สองคนเคียงใกล้ สุขใจล้นปรี่
ความหมายมากมี ที่ใจ...เข้าใจ
..........คือรักอบอุ่น ละมุนละไม
แม้ใกล้หรือไกล ก็ไม่นำพา
..........มือสองกุมรัก ประจักษ์อุรา
เคียงข้างทุกครา สองตาสื่อใจ
13 กุมภาพันธ์ 2552 20:53 น.
นครา ประไพพงศ์
......เก็บความรักใส่ตะกร้าเอามาฝาก
เป็นรักจากสวนฝันอันสดใส
เฝ้าดูแลจนสวนสวยด้วยหัวใจ
เก็บมาให้คนหารักใครสักคน
.......ถนอมรักจากกสวนอบอวลหอม
ยินดีน้อมล้อมรักอีกสักหน
ณ ลานฝันอันสงบพบกมล
รักมากล้นคนดีที่เฝ้ารอ
........เก็บหอบรักมากจนล้นตะกร้า
เพื่อตามหารักจริงใจอยู่ไหนหนอ
ใครอีกคนที่จริงใจให้กันพอ
ยังไม่ท้อหอบรักหามาจนไกล
.......เก็บหัวใจไว้รอต่อความหวัง
ใจคงยังหวังหวานขอขานไข
เก็บ รักอิงแอบไว้แนบใจ
รอมอบให้ด้วยใจมั่น มิผันแปร
.......เก็บรักไว้เสียจนล้นตะกร้า
รอเวลาให้คนไกลใจรักแน่
วันกลับมาจะมอบใจไปดูแล
ด้วยรักแท้รักนี้มีหนึ่งเดียว
......เก็บหัวใจไว้รอพะนอขวัญ
รอคืนวันเธอกลับรับแลเหลียว
คิดถึงเธอเพ้อฝันมั่นเป็นเกลียว
ขอใจเกี่ยว..เพียงเธอนั้น..ที่มั่นใจ
11 กุมภาพันธ์ 2552 22:52 น.
นครา ประไพพงศ์
......รักของเราร้าวฉานมานานแล้ว
ก็เหมือนแก้วรอการประสานใหม่
แล้วเมื่อปรับนิยามความเข้าใจ
แก้วร้าวถูกประคองไว้...ด้วยใจร้าว
......ความร้าวฉานเริ่มต้น...ฉันคนผิด
เพราะเผลอคิดนอกใจไปหนึ่งก้าว
ก็ยอมรับว่าลืมตัวไปชั่วคราว
เป็นเรื่องราวอดีตที่กรีดใจ
......เธอก็รู้ที่นอกใจเธอไปนั้น
เพราะเราสองห่างกัน...ฉันหวั่นไหว
เพราะว่ากลัวเธอนี้จะมีใคร
ก็เลยชิงมีใหม่ไปก่อนเธอ
......รักของเราเริ่มร้าวแต่คราวนั้น
ยิ่งนานวันเหมือนเคราะห์ย้ำซ้ำยามเผลอ
ฉันยังแอบมีใครใครที่ได้เจอ
ผิดเสมอซ้ำซ้ำอย่างทำใจ
......หลายสิบปีฉันนอกใจหลายสิบครั้ง
เธอก็ยังบอกมาว่าทนได้
ฉันเลือกเธอเรื่องที่แล้วก็แล้วไป
เลิกคนนี้....มีคนใหม่อยุ่หลายครา
......รักของเราร้าวฉานอีกวันนี้
เธอบอกพอกันทีทำสีหน้า
หกสิบปีที่คบกันถึงวันลา
อายุฉันแปดสิบห้าน่าเศร้าใจ
......รักของเราร้าวฉานจนวันนี้
เธอคนดีบอกเจ็บจนทนไม่ไหว
อยากรู้นักที่ผ่านมาว่าทำไม
เธอทนฉันมาได้ตั้งหลายปี
7 กุมภาพันธ์ 2552 15:59 น.
นครา ประไพพงศ์
........เพราะเธอไม่บอกกันแต่วันแรก
พอความแตกถึงคราวต้องร้าวฉาน
สองเราแม้ดูใจกันไม่นาน
แต่ไม่คุ้มกับการต้องปวดใจ
........ฉันก็เจ็บเธอก็เศร้าเขาก็ช้ำ
ที่เธอทำหลอกกัน...มันคุ้มไหม
ถ้าฉันรู้ก่อนวันนี้เธอมีใคร
อะไรอะไรคงดีกว่านี้นัก
........เธอกับเขาคนนั้นคบกันอยู่
ฉันไม่รู้จึงใจไม่ตระหนัก
หากแม้นรู้ว่าเธอนี้มีคนรัก
ฉันก็จักขออยู่อย่างผู้แพ้
........ฉันไม่คิดจะพรากเธอจากเขา
หากแย่งเอาเธอมาครองเขาต้องแย่
เถอะกลับไปให้คู่เธอดูแล
ไม่ต้องแคร์ว่าฉันเป็นฉันใด
.........ที่บอกเธออย่าให้เขาได้รู้
ให้ฉันอยู่อย่างลับลับ........ฉันรับได้
ฉันขออยู่เคียงข้างอย่างเข้าใจ
หากวันไหนเขาเผลอ....เธอค่อยมา
.........หนึ่งความลับที่อยากให้เธอได้รู้
อย่าให้คู่ของฉันรู้ปัญหา
คู่ของใครคู่ของมันเราสัญญา
มีเวลาค่อยหนีคู่...แอบชู้กัน
Lovers
0 คน เลิฟนครา ประไพพงศ์
Calendar
หน้าส่วนตัว
1918
