23 สิงหาคม 2549 16:52 น.

เศษกวี

ผม => แวะเข้ามาหาใครไม่ทราบครับ...
คุณ=> งั้นผมกลับก็ได้คงไม่ว่า...
เผลอคลิ๊กผิด...ไม่ได้ตั้งใจมา
ไว้คราวหน้าจะพยามหักห้ามใจ

ผม => อ้าว...มาแล้วไยรีบกลับล่ะครับพี่
ทำอย่างนี้มันหดหู่พี่รู้ไหม
คนกันเองอุตส่าห์มาอย่ารีบไป
อ่านกลอนให้จบก่อนอย่าร้อนรน

คุณ=> ให้อ่านกลอนอะไรไร้สาระ
มันเกะกะสายตาไม่น่าสน
แล้วคนเขียนเป็นใครอยากให้ยล
คงเป็นคนธรรมดาที่บ้ากลอน...

ผม => ขอโทษครับคุณพี่ที่เคารพ
ผมไม่อยากประจบซบออดอ้อน
พี่ไม่ชอบไม่เป็นไรไม่เว้าวอน
ถ้ารีบร้อนพี่เชิญไปได้ทันที

คุณ=> กลอนของเอ็งธรรมดาไม่น่าอ่าน
แต่ยังด้านเขียนได้ไม่บัดสี
แค่นักกลอนไร้เกรด...เศษกวี
อย่าอวดดี...อ้างศักดิ์มากนักเลย

ได้ฟังคำสำลักกระอักกระอ่วน
คิดทบทวนความจริงยิ่งเปิดเผย
เราแค่เศษกวีที่เฉิ่มเชย
ถูกหยามเย้ย...นานามานานนม

พวกนักเขียนหน้าใหม่พวกไส้แห้ง
ทำสำแดงอวดดีพวกขี้ขม
เขียนกลอนตามกันไป...สมัยนิยม
ฟังคำถากทับถม..ระทมใจ

คุณ=> ถึงผมเป็นนักกลอนที่อ่อนหัด
จะเจนจัดภาษาก็หาไม่
แต่ทุกสิ่งรู้ดีที่ทำไป
ไม่หวังใครเห็นค่ามาชื่นชม

แค่มีใครอ่านบ้างไม่ร้างหนี
มันก็มีค่าล้ำสำหรับผม
แม้นบทกลอนมีความดีมีอารมย์
ทุกคำคมขอตอบแทน...เพื่อเเผ่นดิน

871

love

comment

23 สิงหาคม 2549 16:12 น.

ทำไม?...ฉันจึงรักกลอน

นครา ประไพพงศ์

สร้างนาฏลีลาภาษาศิลป์
เรียงดวงจินต์อักษรล้วนอ่อนหวาน
เลือดกวีสีเข้มเต็มดวงมาน
สร้างผลงานกลั่นกรองสู่ผองชน

ก้าวสู่ทางนักกลอน...ตอนอกหัก
หาความรักให้ใจมิได้ผล
จึงหันมารักกลอนสอนใจตน
ยามสับสน...กลอนปลอบใจได้เหมือนกัน

เป็นนักกลอนเขียนกลอนเล่นเป็นชีวิต
ปล่อยความคิดไปตามความใฝ่ฝัน
เขียนระบายความในใจไปวันวัน
เคยไหวหวั่นคราเขาว่า...เราบ้ากลอน

เขียนกลอนเพื่อสร้างสรรค์มันผิดหรือ?
ใช่หวังชื่อแต่หวังสร้างทางอักษร
เราสร้างคำให้สูงค่าเป็นอาภรณ์
เพื่อสะท้อนให้สังคม ...งามสมบูรณ์

965

love

comment

22 สิงหาคม 2549 23:59 น.

ชีวิตกู!!

นครา ประไพพงศ์

ฉาก 1...

กูเห็นมึงเขียนกลอนตอนดึกดึก
กูรู้สึกปากคันเพราะหมั่นไส้
เขียนเขียนเขียนแล้วขยำทำบ้าไร
มึงเขียนไป...กองตั้ง...มึงยังจน

แล้วมึงยังคิดระยำทำหนังสือ
ไอ้กระบือ....ทำไปใครจะสน
คนอยากอ่านโลกนี้มีกี่คน....
คงไม่พ้นเอาขยำทำเชื้อไฟ

กูอ่านกลอนมึงเขียนแล้วเวียนหัว
มึงรู้ตัว สักทีจะดีไหม
ฝันลมลมแล้งแล้ง...แ_ ่ง จัญไร
กูรักมึงจึงเตือนไว้...ไปคิดดู

ฉาก 2...
เพื่อนรัก...
ขอบใจนักที่เตือนใจไม่อดสู
กูรักกลอนภาษาค่าเชิดชู
เรื่องของกู มึงอย่ามายึดยื้อ

หนังสือกูทำไปใครไม่อ่าน
แต่ สันดาน กูรัก ผิดนักหรือ
ไม่ได้คิดไม่ได้หวังดังเลื่องลือ
จะมีชื่อหรือไม่...กูไม่คิด

กูเขียนกลอนด้วยใจใฝ่สืบสาน
กูสร้างงานเพื่อฝันจรรโลงจิต
คนอยากอ่านอาจมีบ้าง...บางชีวิต
กูไม่ผิด...กูรู้...กูจึงทำ

หนังสือกู....
ค่าใช่อยู่ที่นิยามความสูง-ต่ำ
แต่คุณค่ายิ่งใหญ่ในถ้อยคำ
เป็นลำนำ...แห่งวิถี ชีวิตคน

กูไม่ยื้อดื้อดึงให้มึงอ่าน...
จะสร้างงานด้วยใจไม่สับสน
อรรถรสบทกวีที่เติบตน
เป็นดอกผล...แห่งวิถี ชีวิตกู!!
......................................................

1366

love

comment

22 สิงหาคม 2549 19:54 น.