1 กันยายน 2547 17:44 น.
นครา ประไพพงศ์
เมื่อมรสุมพัดผ่านม่านชีวิต
ฟ้าที่ปิดก็สว่างทางเปิดใหม่
แล้วการก้าวจึงเริ่มย่างอย่างมั่นใจ
พร้อมกับให้เวลารักษาตน
ที่กายเจ็บใจแค้นแสนสาหัส
ก็ปกปัดมองไม่เห็นเป็นไม่สน
แม้นไม่ลืมใจก็ย้ำจำต้องทน
ความเป็นคนต้องไม่แพ้เพียงแค่นี้...
แล้วก็ก้าวสู่สังคมอย่างสมศักดิ์
เพื่อรู้จักและเรียนรู้อยู่ทุกที่
ปล่อยปัญหาผ่านไปเหมือนไม่มี
ปล่อยวิถีชีวิตให้ไปตามทาง
แล้วก็มีเพื่อนใหม่อย่างวัยรุ่น
สร้างเป็นทุนกำลังใจให้ตนบ้าง
ใจและใจแลกใจไม่จืดจาง
สัมพันธ์สร้างสายใยให้เกิดรัก
จากเพื่อนกายเป็นเพื่อนใจได้เปลี่ยนบท
รับรู้รสชีวิตใหม่...เริ่มไร้หลัก
เกินความรักใคร่และกามเกินห้ามนัก
หลงลงปลักโคลนตมโสมมใจ
แล้วก็สิ้นความเป็นสาว ณ คราวนั้น
ความใฝ่ฝันก็คลอนสั่นก็หวั่นไหว
ก้าวที่ก้าวอย่างมั่นก็ผันไป
กลัวจะก้าวไปไกล...เกินไปนัก
แล้วความรักก็หักร้าว ณ คราวนั้น
เคยร่วมฝันก็แยกทางอย่างไร้หลัก
ที่ได้รับคือใคร่กามหรือความรัก
ใจท้วงทัก...ก็ตอบใจ...สายไปแล้ว........
31 สิงหาคม 2547 23:09 น.
นครา ประไพพงศ์
เมื่อรากแก้วแทงพื้นยืนต้นได้
จึงผลิดอกออกใบให้สร้างผล
เมื่อค่าคนเริ่มเข้มเติมเต็มตน
จึงเริ่มต้นการสร้างทางต่อไป
และแล้วความทะนงหลงและเหลิง
ก็เป็นเพลิงเผาตนจนหม่นไหม้
แต่ละก้าวที่ก้าวมั่นอย่างมั่นใจ
ก็เปลี่ยนไปเป็นระวังยั้งเตือนตน
เพียงเพราะมือที่ปลูกต้นจนผลได้
กลายเป็นมือที่นำไฟไปเผาต้น
เพียงเพราะมือที่เติมให้ได้เต็มคน
กลายเป็นมือขยี้ป่น...จนย่อยยับ
แล้วก็รู้ไม่มีใครเชื่อใครได้
สิ่งที่เห็นพร้อมเปลี่ยนไป...อย่างกลอกกลับ
ความขมขื่นจึงฝังแน่นอย่างแค้นคับ
ไม่อยากรับก็ต้องรับ...ต้องรับกรรม
แม้นเป็นไม้ยืนต้นจนคงมั่น
หรือทานแรงที่โถมฟันอย่างกระหน่ำ
ไม้ที่แกร่งก็ย่อยยัย...ระยับยำ
เจ็บและจำ...และจำไว้...ได้แค่นั้น
แล้วกล้าไม้ที่เพิ่งหยั่งรากยังพื้น
หรือจะหยั่งรากยืนได้คงมั่น
ท้ายก็ย่อยเป็นเศษไม้ไม่ต่างกัน
ถูกสังคมห้ำหั่น...บั่นค่าไป
ชีวิตใหม่ชีวิตหนึ่งซึ่งเริ่มก้าว
ใจก็แหลกแตกร้าวเกินก้าวไหว
ที่จะก้าวสู่โลกศิวิไล
กลับหลงสู่โลกจรรไร...ใครนำพา
โลกที่สร้างให้มีชีวิตหนึ่ง
หวังโลกซึ่งอบอุ่นละมุนค่า
มือที่สร้างชีวิต...คิดบีฑา
คุณพ่อขา...ปล่อยหนูไปได้ไหมค่ะ
31 สิงหาคม 2547 11:35 น.
นครา ประไพพงศ์
แล้วก็เกิดมาเป็นคนบนโลกนี้
โลกที่มีอะไรอะไรให้ค้นหา
โลกที่ผู้ชนะ...จะได้มา
โลกที่คนเรียกกันว่า...โลกมนุษย์
แล้วก็เริ่มการเป็นคนบนโลกนี้
โลกโลกีย์ที่ใครใครหนีไม่หลุด
โลกที่คนต่างยื่นมือแย่งยื้อยุด
โลกที่สุดก็ต้องผ่านการชิงดี
แล้วก็ต้องต่อสู้เพื่ออยู่ได้
โลกที่ต้องชิงชัยไปทุกที่
โลกที่สอนอัตตาตน...คนต้องมี
โลกที่ต้องตะบันบี้เพื่อมีชัย
แล้วโลกนี้ก็สอนคนบนโลกนี้
โลกที่มีในฝันนั้นไม่ใช่
โลกที่แม้นปวดร้าว...ต้องก้าวไป
โลกที่ใครต่อใครหวังได้มา
แล้วอีกหนึ่งชีวิตใหม่...ก็ได้รู้
โลกที่อยู่ใช่ที่ใฝ่...ใช่ที่หา
โลกที่ร้อนกร่อนกร้านกาลเวลา
โลกที่ต้องลืมตามาเสียที
......แล้วเสียงหนึ่งก็ดังก้องสองข้างหู
เตือนให้รู้ว่าฝันไป...ใช่ที่นี่
ณ อ้อมรักตักละมุนอุ่นไมตรี
หลับฝันดี ไหมล่ะจ๊ะลูกรัก....
29 สิงหาคม 2547 19:38 น.
นครา ประไพพงศ์
เริ่มแข่งขันเริ่มชิงชัยให้ชนะ
ไม่ลดละคนนับล้านยังต้านไหว
สู้เพื่อความเป็นหนึ่งถึงเส้นชัย
สู้จนได้ความเป็นหนึ่งซึ่งวันนี้
เคยเป็นหนึ่งเหนือใครในวันนั้น
ที่ฝ่าฟันจนยิ่งใหญ่ในศักดิ์ศรี
แต่วันหนึ่ต้องเหยียบดินก็ยินดี
พร้อมทุกที่จะสร้างทางแห่งตน
ชนะจนได้เกิดมามองฟ้ากว้าง
สิ่งบางอย่างยังเร้นลับยังสับสน
ที่ชนะใครต่อใครมาหลายคน
เพียงเริ่มต้น...หรอกหรือนี่ชีวิตเรา
หน้าส่วนตัว
1085
Lovers
0 คน เลิฟนครา ประไพพงศ์
Calendar
