6 มีนาคม 2550 13:22 น.
นครา ประไพพงศ์
เกิดเป็นตัว...เป็นเป็น
รับรู้มองเห็นสรรพสิ่ง
อยู่ในโลกความจริง
ตะเกียกตะกายไม่หยุดนิ่งนี่แหละคน
ความอยากความตะกละ
ทิฐิโลภะอกุศล
ตัณหาอัตตาตน
ดิ้นรนไม่พอ...ไม่เคยพอ
อิจฉาริษยา
ตากหน้าเบียดเบียนฉลฉ้อ
เลียแข้งเลียขาสอพลอ
คว้าไขว่ร้องขอแย่งชิง
เพราะอยากได้
ใจจึงไม่เคยสงบนิ่ง
ไม่เต็มในใจแท้จริง
จึงยิ่งทุกข์ทนทรมาน
รู้จักพอใจในตน
ดลสุขใจสันติศานติ์
หลีกพ้นกลสันดาน
สู่นิรพานนิรันดร
17 มกราคม 2550 13:59 น.
นครา ประไพพงศ์
.........๒๓ ใช้เลขนี้หนึ่งปีครบ
มาบรรจบตามเวลาพาเปลี่ยนผัน
๒๔ เสนอหน้าเข้ามาพลัน
ตัวเรานั้นต้องยอมรับอย่างอับจน
......... ๒๓ หนึ่งปีที่ผ่านมา
นับเวลาแล้วเสียดายอยู่หลายหน
อดีตหลายอย่างยังวุ่นวน
ความเป็นคนของเรายังเท่านั้น
.......... หนึ่งปีที่ ๒๓
ที่เราคอยวิ่งตามความใฝ่ฝัน
วิ่งทั้งปีตามไปยังไม่ทัน
จึ่งหวาดหวั่นหนึ่งปีที่เสียไป
........... ๒๔ แล้วนี่หว่า !!
วันข้างหน้าเรามีอยู่ที่ไหน
มองเห็นฝัน.....อยู่แสนไกล
แล้วเมื่อไหร่จะถึงฝันนั้นสักที
........... ตัวเลขที่เขาว่าเป็นอายุ
เราลุ......๒๔
เลขสวยเลขงามเลขดี
ชีวิตคงจะมีความเปลี่ยนแปลง
...........................
...........................
...........................
........... ตัวเลข...เท่าไหร่ก็เท่านั้น
นับวันไปข้างหน้าอย่าหน่ายแหนง
ตราบใดที่ยังมีแรง
กายแกร่งใจสู้...สู้ต่อไป
........ ๒๓ ๒๔ ๒๕ -----
นับไปข้างหน้าอย่าหวั่นไหว
อายุก็เท่านั้นหวั่นไย
กายใจ....ต้องงอกงามตามเวลา
17 มกราคม 2550 13:41 น.
นครา ประไพพงศ์
..........หนุ่มหน้าเข้มผิวคล้ำดำแต่เกิด
ไม่หล่อเลิศแต่ก็หล่อพอได้เสียว
ไม่มีคู่ให้คั่วตัวคนเดียว
ถึงเปล่าเปลี่ยวแต่ก็ยังพอใจ
..........ส่วนสูงสั้นไม่ต้องต่อสูงพอแล้ว
ยืนเข้าแถว ก็ยืนหน้า เท่ห์กว่าไหม
พวกสูงกว่าก็ยืนหลังช่างปะไร
เห็นเราได้ยืนข้างหน้าอิจฉาเรา
..........แต่ละส่วนในกายล้วนร้ายลึก
ยิ่งดื่นดึกยิ่งลักลับไม่อับเฉา
เถอะเพียงชื่อก็เข้าท่า ว่า...พี่เมา
แต่ว่าเหล้า ไม่ต้องกิน เมาดิ้นแล้ว
..........ภูมิใจในตัวตนคนปักษ์ใต้
และภูมิใจจะชาชินเรื่องกินแห้ว
ไม่ร้องขอให้เมตตาหน้าเหมือนแมว
เดินตามแนวชีวิตที่คิดเอง
..........เกิดเป็นคน จะเป็นใคร จงได้รู้
เราต้องสู้อย่ายอมให้ใครข่มเหง
แต่อย่าคิดรังแกใครใจนักเลง
ไม่อวดเบ่งอวดโอ้โชว์ตัวดี
..........ภูมิใจตนพอใจในชีวิต
ไม่ต้องคิดจะเหมือนใครให้เสื่อมศรี
ดำรงตนของเราอย่างเรามี
ชีวิตนี้เป็นของเรา...เราสร้างเอง
31 ธันวาคม 2549 21:18 น.
นครา ประไพพงศ์
.........คือโศกนาฏกรรม
ระส่ายระส่ำทุกหัวระแหง
แผ่นดินผืนนี้จึ่งสีแดง
....ฟ้าไม่แกล้ง...ฝีมือคน
.........เมื่อระเบิดระบาดอย่างระอุ
ปะทะปะทุ...ปี้ป่น
ท้าทาย...ท่วมทุกข์ ทุกข์ทน
ปะปนเลือดเนื้อแผ่นดิน
........เหตุผลคืออะไร ?
จึงยัดเยียดความร่ำไห้...ทั่วทุกข์ถิ่น
รองรับน้ำตาชาชิน
รดรินสนองหายนะ
........ไม่รู้จักผู้เจ็บตาย
แต่ใจหายห่อเหี่ยวอยู่เจนจะ
ชีวิตตายเปลืองเปล่าซะ
ทุกอุระ ระแวงหวาด อนาถนัก
.........คือโศกนาฏกรรม
ระส่ายระส่ำทุกข์เนืองหนัก
ฝีมือผู้ที่...ไม่มีรัก
....ไม่รู้จักเมตตาธรรม
30 ธันวาคม 2549 02:34 น.
นครา ประไพพงศ์
........ความรักความห่วงใยในส่วนลึก
........ความรู้สึกดีดีเคยมีให้
........วันเวลาก่อนนี้ที่เสียไป
........เธอร้องไห้เพื่อเขาก็เท่านั้น
........ขอให้เก็บรักษาใจให้หายเจ็บ
........ไม่ต้องเก็บไปเพ้อละเมอฝัน
........ทางข้างหน้าเธออีกไกล...หลายคืนวัน
........เวลาผันผ่านไปคงไม่นาน
........ความรักไม่ใช่เรื่องเลวร้าย
........มีง่ายก็เสียง่ายหลายสถาน
........ความเสียใจอย่านึกจารึกจาร
........แค่เศษเสี้ยวประสบการณ์...จำต้องมี
........ลืมเสียเถอะวันเศร้าที่เขาสร้าง
........ในเส้นทางต้องก้าวไปใช่หน่ายหนี
........ขออวยพรให้เธอเจอคนดี
........ปีใหม่นี้....ขอให้ใจเธอเบ่งบาน
Lovers
0 คน เลิฟนครา ประไพพงศ์
Calendar
หน้าส่วนตัว
1214
