13 พฤษภาคม 2547 12:03 น.
นกปีกหัก
เวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ เฟรนก็รอบอลไปเรื่อยๆ คอยวันที่บอลจะกลับมา เวลาก็ผ่านไป 2 เดือน วันที่บอลจะกลับมาก็มาถึง บอล ..บอลรู้มั้ยเฟรนคิดถึงบอลแค่ไหน ...หรอ..บอลเปลี่ยนไปรึปล่าว หรือว่าเฟรนคิดไปเองนะ บอลดูท่าทางสนิทกับผู้หญิงคนนั้นนะ อ๋อ...ฝ้ายหรอ คณะที่ไปด้วยกันน่ะบอลพูดยิ้มๆเมื่อหันไปที่เฟรน บอลไม่เหมือนเมื่อก่อน บอลเปลี่ยนไปเปลี่ยนคนละคนเลย อย่างกับไม่รักเฟรนแล้วอย่างนั้นแหละ บอลดูเทคแคร์ฝ้ายเป็นพิเศษ ทำยังกับไม่มีเฟรนนั่งอยู่ตรงนั้นแหละ ทุกๆวันเฟรนแทบไม่ได้เจอหน้าบอล บอลไม่มีเวลาให้เฟรนเหมือนเก่า ทางฝ่ายบอลก็กำลังเครียดเรื่องงานจึงไม่ค่อยมีเวลาไปหาเฟรน เฟรนขอให้บอลพาไปเที่ยว บอลก็บอกว่าไม่ว่าง ไม่มีเวลา เฟรนก็ต้องไปกับเพื่อนๆที่ทำงาน เฟรนพากันไปเที่ยวที่ทะเล แต่เฟรนดูไม่สดใส ร่าเริงเหมือนแต่ก่อน คงเป็นเพราะไม่มีบอลมั้ง แต่ก่อน ที่ไหนมีเฟรน ก็ต้องมีบอล บอลคือเฟรน เฟรนก็คือบอล แต่เดี๋ยวนี้สิ ..........
เรื่องในไดอารี่ของเฟรนก็ยังดำเนินไปเรื่อยๆๆๆๆๆ ในขณะที่บอลไม่ได้ใส่ใจ ไม่ได้สนใจกะเรื่องของไดอารี่อีกแล้วจนกระทั่งวันนี้ วันที่ไดอารี่ของเฟรนต้องหยุดชะงัก บอลยังรักเฟรนอยู่มาก แต่เป็นเพราะงาน ทำให้บอลไม่มีเวลาให้เฟรน บอลขอโทษครับเฟรน บอลยังจำได้นะ เฟรนบอกว่า ถ้าวันใด บอลขาดเฟรน บอลจะต้องเขียนไดอารี่ให้มันจบลง บอลจะอยู่ได้ถ้าไม่มีเฟรน แต่เฟรนรู้มั้ย วันที่บอลขาดเฟรนมันเงียบเหงา มันโดดเดี่ยว และอ้างว้างแค่ไหน ช่างเถอะ ยังไง ยังไง วันนี้เฟรนก็ไม่กลับมาหาบอลแล้วหล่ะ แต่บอลจะทำตามสัญญาที่บอลเคยให้ไว้กับเฟรนนะ คำพูดปนน้ำตาของบอล ที่ได้แต่นั่งมองรูปถ่ายของเฟรน หญิงที่เค้ารักที่สุด จะไม่กลับมาหาเค้าอีกต่อไปแล้ว จะเหลือเพียงภาพความทรงจำดีๆที่อยู่ในสมุดไดอารี่เท่านั้น .... เฟรนเกิดอุบัติเหตุขณะกำลังกลับจากไปเที่ยว รถที่เฟรนนั่ง ถูกรถพ่วงชน ทุกคนในรถในตอนนี้ เหลือเพียงร่างที่ไร้วิญญาณเท่านั้น
ทุกๆวัน บอลจะหยิบไดอารี่ที่เฟรนเขียนขึ้นมาเขียนต่อ และก็จะอ่านทบทวน อ่านซ้ำๆอยู่อย่างนั้นทุกวัน เฟรนจำไว้นะว่า ถึงวันนี้ จะไม่มีเฟรนอยู่กับบอล แต่เฟรนจะอยู่ในที่ๆบอลไม่เคยลืมเฟรนเลย เฟรนจะอยู่ในความทรงจำของบอลตลอดไป ว่าเฟรน เป็นผู้หญิงที่บอลรักมากที่สุด
นาฬิกาของฉันยังเดินไป ยังมีแรงให้ฉันหายใจอยู่ เธอจะเห็นจะเฝ้าดูอยู่ไหม ยังจะพอยิ้มได้ในบางที อาจมีบางเวลาที่ฉันเสียใจ แต่ชีวิตฉันที่เป็นไปก็ยังดีอยู่ อยากให้เธอเห็นว่าฉันไม่เป็นไร ให้เธอสบายใจ ฉันยังทำตามสัญญา จะอยู่ให้ไหว จะลบเลือนรอยน้ำตา แม้รักแท้ไม่มีวันกลับมา ชีวิตฉันก็จะมีต่อไป รักเธอ รักเธอ เหตุผลที่วันนี้ ไม่หยุดหายใจ ผ่านอีกวันที่ฉันไม่มีเธอ อยู่กับความทรงจำก่อนเธอร่ำลา จะวันพรุ่งนี้ยังลืมตา นั้นก็เพื่อเธอ...
คุณจะอยู่กับผมตลอดไป .......เฟรน...
The End
12 พฤษภาคม 2547 23:35 น.
นกปีกหัก
โอ๊ย!!!!..เจ็บนะ..บอลน่ะ..ชอบแกล้ง..เฟรน.. อยู่เรื่อยเลย เสียงของเฟรนบอกกับ บอล ที่เอาหนังสือมาฟาดหัวเฟรน บอลและเฟรนเป็นคนพิเศษของกันและกัน ด้วยความเป็นเพื่อน บอลและเฟรนจึงสนิทสนมกันเป็นพิเศษ ไม่รู้นานเท่าไหร่นะที่เฟรนและบอลคบกันมา แต่ก็นานมากพอสมควร
แหม..แกล้งเบาๆทำเป็นร้องเสียงหลกเลยนะ.....เพราะรักดอกจึงหยอกเล่น...อย่าโกรธกันนะ เสียงของบอลง้อเฟรนที่ดูงอนๆอยู่เล็กน้อย ไม่โกรธก็ได้ แต่บอลต้องเลี้ยงหนังเฟรนเรื่องนึง โอเค มั้ยหล่ะ
ได้อยู่แล้วคับ สำหรับเฟรน นี่บอลก็กะจะชวนอยู่แล้วเชียว ทั้งบอลและเฟรนต่างก็พากันไปดูหนัง พอหนังจบ เค้าก็เดินดูอะไรต่อมิอะไร ข้างในห้างเล็กน้อย บอล...บอลว่านั่น น่ารักมั้ย เฟรนชี้ไปที่ สมุด ไดอารี่เล่มนึง เฟรนอยากได้หรอ เดี๋ยวบอลซื้อให้นะ ในที่สุด เฟรนก็ได้ไดอารี่สมใจ ในไดอารี่เล่มนี้นะ จะมีแค่เรื่องของเราจนหมดเล่มเลย บอลเชื่อมั้ยหล่ะ เฟรนบอกบอลพร้อมกับอมยิ้มเล็กน้อย เฟรนบรรจงเขียนไดอารี่ ทุกๆวัน จะเล่มไหนซะอีกหล่ะ ก็เล่มที่บอลซื้อให้เฟรนไง บางวันเฟรนก็เขียนได้ไม่มาก บางวันก็เขียนเป็นกลอน เป็นเรื่องเป็นราวเลยหล่ะ เฟรนจะเอาได้อารี่เล่มนั้นมาให้บอลอ่านทุกๆอาทิตย์ ขำทำไม ตลกหรอ เฟรนงอนบอลอีกแล้ว ก็ไม่ได้ตลกหรอก แค่ว่ามันน่ารักดี ใจจริงของบอลว่ามันตลกมากๆเลย ก็เพราะว่าบอลไม่ใช่คนโรแมนติกน่ะสิ ขี้เล่นอีกต่างหาก
นี่คับ..สุขสันต์วันเกิดบอลยื่นของขวัญให้เฟรนในงานวันเกิด เฟรนลุ้นมาก ว่ามันจะเป็นอะไร หลังจากที่เพื่อนๆกลับกันหมดแล้ว เหลือเพียงบอลและเฟรน เฟรนแกะกล่องของขวัญสิบอลบอกเฟรนให้แกะของขวัญที่บอลให้ ไดอารี่?? บอลเห็นเล่มนั้นมันใกล้หมดแล้วเลยซื้อเล่มใหม่ให้น่ะ ขอบคุณค่ะ เฟรนดีใจมากกับของขวัญที่บอลให้ ไดอารี่เล่มนี้จะเป็นเล่มที่สองที่จะมีเพียงเรื่องของเรา นะบอลที่รักของเฟรน
บอล...ถ้าวันนึง เฟรนเป็นอะไรไป บอลสัญญากับเฟรนได้มั้ย ว่าบอลจะเขียนไดอารี่เล่มนี้ต่อไปให้มันจบ ทำไมเฟรนถึงพูดอะไรอย่างนั้นหล่ะ บอลไม่สบายใจเลยคราวหลังอย่าพูดอีกนะ บอลต้องสัญญากับ
เฟรนก่อน และบอลก็ต้องอยู่ได้นะ เมื่อไม่มีเฟรน ได้คับ บอลสัญญา แล้วเฟรนห้ามพูดเรื่องนี้อีกนะ . บอล เป็นคนชอบเรื่องสั้น เขียนกลอนต่างๆ เธอจึงได้ไปอบรมเรื่องนี้ที่สิงคโปร2เดือน และเพื่อนๆอีก2-3คน บอลอย่าลืมเฟรนนะ เฟรนจะรอบอลอยู่ที่นี่แหละ ระยะทางและกาลเวลาจะทำให้เฟรนและบอลลืมกันมั้ยนะ
~_______~ โปรดติดตามตอนต่อไป ~__________~
5 พฤษภาคม 2547 22:07 น.
นกปีกหัก
นานมาแล้ว มีต้นแอปเปิลใหญ่อยู่ต้นนึง
และก็มีเด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนนึงชอบเข้ามาอยู่ใกล้ๆและเล่นรอบๆต้นไม้นี้ทุกๆวัน
เขาปีนขึ้นไปบนยอดของต้นไม้ และก็กินผลแอปเปิล และก็นอนหลับไปภายใต้ร่มเงาของต้นแอปเปิล
เขารักต้นไม้ และต้นไม้ก็รักเขา
เวลาผ่านไป เด็กน้อยโตขึ้น และเขาไม่มาวิ่งเล่นรอบๆต้นไม้ทุกวันอีกแล้ว
วันนึง เด็กน้อย กลับมาหาต้นไม้ เด็กน้อยดูเศร้า
"มาหาฉัน และมาเล่นกับฉันเหรอ" ต้นไม้ถาม
"ฉันไม่ใช่เด็กเล็กๆแล้วนะ ฉันไม่อยากเล่นรอบๆต้นไม้อีกแล้ว ฉันต้องการของเล่น ฉันอยากได้เงินไปซื้อของเล่น" เด็กน้อยตอบ
"แต่ฉันไม่มีเงินจะให้ ....เก็บลูกแอปเปิลของฉันไปขายสิ เพื่อเอาเงินไปซื้อของเล่น " ต้นไม้ตอบ
เด็กน้อยตื่นเต้นมาก เขาเก็บลูกแอปเปิลไปหมด และจากไปอย่างมีความสุข หลังจากเขาเก็บแอปเปิลไปหมดแล้ว เขาไม่กลับมาหาต้นไม้อีกเลย
ต้นไม้ดูเศร้า......
วันหนึ่ง เด็กน้อยกลับมา เขาดูโตขึ้น ต้นไม้รู้สึกตื่นเต้นมาก
"มาหาฉัน และมาเล่นกับฉันเหรอ" ต้นไม้ถาม
"ฉันไม่มีเวลามาเล่นหรอก ฉันมีครอบครัวแล้ว ฉันต้องทำงานเพื่อครอบครัวของฉันเอง เราต้องการบ้าน ช่วยฉันได้ไหม"
"แต่ฉันไม่มีบ้าน... ตัดกิ่งก้านของฉันไปสิ ....เอาไปสร้างบ้าน"
ดังนั้นเด็กน้อยตัดกิ่งก้านทั้งหมดของต้นไม้ไป และจากไปอย่างมีความสุข
อีกครั้งที่ต้นไม้ถูกทิ้งให้เดียวดาย และเศร้า....
วันหนึ่งในฤดูร้อน เด็กน้อยกลับมา ต้นไม้ดีใจมาก
"มาหาฉัน และมาเล่นกับฉันเหรอ" ต้นไม้ถาม
"เปล่า ฉันรู้สึกผิดหวังกับชีวิต และเริ่มแก่ขึ้น ฉันอยากแล่นเรือไปพักผ่อนไกลๆ ให้เรือฉันได้ไหม"
"ใช้ลำต้นของฉันได้ เอาไปสร้างเรือ เพื่อหนูจะได้เล่นเรือไปและมีความสุข"ต้นไม้ตอบ
ดังนั้น เด็กน้อยตัดลำต้นของต้นไม้ไปสร้างเรือ เขาล่องเรือไป และไม่เคยกลับมาอีกเลย
หลายปีผ่านไป ในที่สุดเด็กน้อยกลับมา
"ฉันเสียใจ เด็กน้อย ฉันไม่เหลืออะไรจะให้อีกแล้ว ไม่มีผลแอปเปิลให้ ...."
"ฉันไม่มีฟันจะกินแล้ว "
"ฉันไม่มีลำต้นให้ปีนอีกแล้ว"
"ฉันปีนไม่ไหวแล้ว ฉันแก่แล้ว" เด็กน้อยตอบ
"ฉันไม่มีอะไรเหลือให้อีกแล้ว สิ่งเดียวที่เหลือ มีเพียงรากที่กำลังจะตาย"
"ตอนนี้ฉันไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว แค่อยากได้ที่พักพิง ฉันเหนื่อยมาหลายปีแล้ว"
"รากของต้นไม้แก่ๆ จะเป็นที่พักพิงของหนูได้ ...... มาสิ นั่งลงข้างๆฉัน ...หลับให้สบาย....."
เด็กน้อยนั่งลงข้างๆ ต้นไม้ดีใจ ยิ้ม...และน้ำตาไหล........
นี่เป็นเรื่องสำหรับทุกๆคน ต้นไม้ในเรื่องคือพ่อแม่
เมื่อเราเป็นเด็กตัวเล็กๆ เรารักที่จะเล่นกับพ่อและแม่....
เมื่อเราโตขึ้น เราทอดทิ้งพ่อและแม่ และกลับมาหาท่านเมื่อเราต้องการบางสิ่งบางอย่าง หรือเมื่อเรามีปัญหา
ไม่ว่าอย่างไร พ่อและแม่ของเราก็จะอยู่และให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ท่านทำได้ หวังเพียงเรามีความสุข
คุณอาจจะคิดว่า "เด็กน้อย" ในเรื่องโหดร้าย แต่นั่นคือความจริงที่สะท้อนให้เห็นว่าพวกเราทำกับท่านอย่างไร ........
5 พฤษภาคม 2547 22:06 น.
นกปีกหัก
นานมาแล้ว มีต้นแอปเปิลใหญ่อยู่ต้นนึง
และก็มีเด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนนึงชอบเข้ามาอยู่ใกล้ๆและเล่นรอบๆต้นไม้นี้ทุกๆวัน
เขาปีนขึ้นไปบนยอดของต้นไม้ และก็กินผลแอปเปิล และก็นอนหลับไปภายใต้ร่มเงาของต้นแอปเปิล
เขารักต้นไม้ และต้นไม้ก็รักเขา
เวลาผ่านไป เด็กน้อยโตขึ้น และเขาไม่มาวิ่งเล่นรอบๆต้นไม้ทุกวันอีกแล้ว
วันนึง เด็กน้อย กลับมาหาต้นไม้ เด็กน้อยดูเศร้า
"มาหาฉัน และมาเล่นกับฉันเหรอ" ต้นไม้ถาม
"ฉันไม่ใช่เด็กเล็กๆแล้วนะ ฉันไม่อยากเล่นรอบๆต้นไม้อีกแล้ว ฉันต้องการของเล่น ฉันอยากได้เงินไปซื้อของเล่น" เด็กน้อยตอบ
"แต่ฉันไม่มีเงินจะให้ ....เก็บลูกแอปเปิลของฉันไปขายสิ เพื่อเอาเงินไปซื้อของเล่น " ต้นไม้ตอบ
เด็กน้อยตื่นเต้นมาก เขาเก็บลูกแอปเปิลไปหมด และจากไปอย่างมีความสุข หลังจากเขาเก็บแอปเปิลไปหมดแล้ว เขาไม่กลับมาหาต้นไม้อีกเลย
ต้นไม้ดูเศร้า......
วันหนึ่ง เด็กน้อยกลับมา เขาดูโตขึ้น ต้นไม้รู้สึกตื่นเต้นมาก
"มาหาฉัน และมาเล่นกับฉันเหรอ" ต้นไม้ถาม
"ฉันไม่มีเวลามาเล่นหรอก ฉันมีครอบครัวแล้ว ฉันต้องทำงานเพื่อครอบครัวของฉันเอง เราต้องการบ้าน ช่วยฉันได้ไหม"
"แต่ฉันไม่มีบ้าน... ตัดกิ่งก้านของฉันไปสิ ....เอาไปสร้างบ้าน"
ดังนั้นเด็กน้อยตัดกิ่งก้านทั้งหมดของต้นไม้ไป และจากไปอย่างมีความสุข
อีกครั้งที่ต้นไม้ถูกทิ้งให้เดียวดาย และเศร้า....
วันหนึ่งในฤดูร้อน เด็กน้อยกลับมา ต้นไม้ดีใจมาก
"มาหาฉัน และมาเล่นกับฉันเหรอ" ต้นไม้ถาม
"เปล่า ฉันรู้สึกผิดหวังกับชีวิต และเริ่มแก่ขึ้น ฉันอยากแล่นเรือไปพักผ่อนไกลๆ ให้เรือฉันได้ไหม"
"ใช้ลำต้นของฉันได้ เอาไปสร้างเรือ เพื่อหนูจะได้เล่นเรือไปและมีความสุข"ต้นไม้ตอบ
ดังนั้น เด็กน้อยตัดลำต้นของต้นไม้ไปสร้างเรือ เขาล่องเรือไป และไม่เคยกลับมาอีกเลย
หลายปีผ่านไป ในที่สุดเด็กน้อยกลับมา
"ฉันเสียใจ เด็กน้อย ฉันไม่เหลืออะไรจะให้อีกแล้ว ไม่มีผลแอปเปิลให้ ...."
"ฉันไม่มีฟันจะกินแล้ว "
"ฉันไม่มีลำต้นให้ปีนอีกแล้ว"
"ฉันปีนไม่ไหวแล้ว ฉันแก่แล้ว" เด็กน้อยตอบ
"ฉันไม่มีอะไรเหลือให้อีกแล้ว สิ่งเดียวที่เหลือ มีเพียงรากที่กำลังจะตาย"
"ตอนนี้ฉันไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว แค่อยากได้ที่พักพิง ฉันเหนื่อยมาหลายปีแล้ว"
"รากของต้นไม้แก่ๆ จะเป็นที่พักพิงของหนูได้ ...... มาสิ นั่งลงข้างๆฉัน ...หลับให้สบาย....."
เด็กน้อยนั่งลงข้างๆ ต้นไม้ดีใจ ยิ้ม...และน้ำตาไหล........
นี่เป็นเรื่องสำหรับทุกๆคน ต้นไม้ในเรื่องคือพ่อแม่
เมื่อเราเป็นเด็กตัวเล็กๆ เรารักที่จะเล่นกับพ่อและแม่....
เมื่อเราโตขึ้น เราทอดทิ้งพ่อและแม่ และกลับมาหาท่านเมื่อเราต้องการบางสิ่งบางอย่าง หรือเมื่อเรามีปัญหา
ไม่ว่าอย่างไร พ่อและแม่ของเราก็จะอยู่และให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ท่านทำได้ หวังเพียงเรามีความสุข
คุณอาจจะคิดว่า "เด็กน้อย" ในเรื่องโหดร้าย แต่นั่นคือความจริงที่สะท้อนให้เห็นว่าพวกเราทำกับท่านอย่างไร ........
หน้าส่วนตัว
880
