24 กันยายน 2545 12:52 น.
นกน้ำ ไซบีเรีย
ฉันพบชายหนุ่มคนหนึ่ง
เขาครวญครางด้วยความเจ็บปวด
ด้วยพิษร้ายของผึ้งสองตัวต่อยเข้าที่ดวงตาทั้งสองข้าง
ฉันเคยอ่านบทกวี
หญิงสาวรำพึงว่า
ผึ้งที่ทำร้ายคน
ในไม่ช้าผึ้งเองก็จะตายไปเช่นกัน
สำหรับชายหนุ่ม
พิษรักแรงหึงที่เขาได้รับจากผึ้งทั้งสอง
มันเป็นบทเรียนที่แสนทรมาน
บางที
ชายหนุ่มอาจมองไม่เห็นรักแท้ไปตลอดชีวิต
หากโชคดีเยียวยาทัน
คงอีกนาน..กว่าเขาจะมองเห็นรักแท้
18 กันยายน 2545 11:34 น.
นกน้ำ ไซบีเรีย
ชีวิตนี้ยังต้องมุ่งไปข้างหน้า
แม้หลายครั้งเหนื่อยล้าแทบสิ้นหวัง
แม้หลายคราวแทบสิ้นแรงไร้พลัง
แต่ใจยังบอกสองเท้าให้ก้าวเดิน
...เดินต่อไปบนผืนดินอันแห้งผาก
...เดินต่อไปแม้ทุกข์ยากลำบากเข็ญ
...เดินต่อไปแม้ชิวิตยังลำเค็ญ
...เดินต่อไปแม้ไม่เห็นซึ่งปลายทาง
ทางชีวิตที่ไม่มีใครรู้แน่
ว่าจริงแท้สุดปลายทางอยู่หนไหน
แม้สิ้นแรงขออย่าสิ้นพลังใจ
เหนื่อยเมื่อไร..พักตรงนั้นหยุดฝันชั่วคราว
...เมื่อแรงมีแล้วค่อยลุกเดินทางต่อ
...ไปให้พอดังที่ใจได้มุ่งหวัง
...แม้ร้อนหนาวล้มแล้วลุกทุกข์ประดัง
...หัวใจยังบอกสองเท้าให้ก้าวไป
12 กันยายน 2545 08:50 น.
นกน้ำ ไซบีเรีย
...เจ้านกชายเลนขนสีหม่นมัว
ฉันหลงรักพวกเธอได้อย่างไรหนอ
สีสันหรือ..ไม่สวยเอาเสียเลย
หน้าตาหรือก็ดู เด๋อๆซื่อๆ
...หากฉันมองผ่านเลย เธอก็คงเป็นเช่นที่ตาเห็น
แต่เมื่อฉันมองสู่ภายในกลับพบดวงใจที่แตกต่าง
รู้ไหม ฉันมองเห็นหัวใจอันแข็งแกร่ง
ซุกซ่อนอยู่บนเรือนร่างอันบอบบางของพวกเธอ
...กี่รัตติกาลที่พวกเธอบินผ่าน
กี่อรุณรุ่งที่พวกเธอได้แลเห็น
กับสองปีกกระพือถี่ด้วยหัวใจอันมุ่งมั่น
กับอีกสองตาที่จับจ้องไปยังจุดหมายที่ปลายฟ้า
...หลายพันไมล์แล้วสินะที่พวกเธอเดินทางมา
ยามเมื่ออ่อนล้าพวกเธอแวะพักแรมทางที่ไหนหนอ
ครั้นเมื่อยามมีเรี่ยวแรงพอ
พวกเธอไม่เคยลังเลเลยที่จะบิน บิน บิน
บิน..เพื่อให้ถึงจุดหมายที่เธอกำหนดไว้แล้วในหัวใจ
4 กันยายน 2545 19:26 น.
นกน้ำ ไซบีเรีย
บนชายหาดในวันฟ้าหม่น
เมฆฝนก่อเค้ามืดไปทั่วแผ่นฟ้า..ดูน่ากลัวกว่าที่เคยเป็น
และเมื่อฝนหยดแรกโปรยลงมา
เธอก็สะบัดมือหนีฉันไปโดยมิฟังคำอธิบายใดๆอีก
ไม่นานเธอก็ลับหายไปในม่านฝนอันพร่ามัว
...ฉันรู้ว่าฉันผิด
...ฉันยอมรับแต่โดยดีในทุกเรื่องที่เธอกล่าวหา
...บางทีอาจเป็นเพราะฉันเหงา ฉันอยากมีเพื่อน
...และฉันไม่อยากจมปลักอยู่กับตนเองจนเกินไป
...แต่เธอก็คือเธอ ที่มีอารมณ์แปรปรวนดั่งทะเล
ทะเลที่กำลังถาโถมคลื่นคลั่งอยู่ไม่ห่างจากตัวฉันในเวลานี้
ฉันเสียใจ..ฉันหวังว่าเธอจะหวนคืนมาดังเดิม
แต่..บางทีโทษของฉันครั้งนี้อาจรุนแรงเกินกว่าจะคาดคิด
...ฝนยังคงกระหน่ำหนักจนเห็นเป็นฝ้าขาวไปทั่ว
...ราวกับโลกทั้งโลกจะถูกห่มคลุมไปด้วยม่านน้ำ
ฉันคุกเข่าลงกับพื้นอย่างคนสิ้นแรง
ฝน..ลงโทษฉันให้สาแก่ใจเถอะ ฉันตะโกนออกไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เม็ดฝนที่ตกต้องผิวกายทำให้ฉันรู้สึกเจ็บแปลบ
และเหน็บหนาวไปถึงหัวใจ
...บนหาดทรายอันหม่นมัว
...คงไม่มีใครเห็นน้ำตาของฉันที่ละลายไปกับสายฝน
หน้าส่วนตัว
801
