28 ตุลาคม 2545 10:12 น.
นกน้ำ ไซบีเรีย
ฉันเป็นเพียงนักเดินเรือ
ที่กำลังท่องเรือเพื่อเรียนรู้โลกกว้าง
จุดหมายของพวกเรามักอยู่ที่ปลายฟ้า
ความสุขของฉันอยู่ที่การได้ค้นพบและเรียนรู้
ข้างหน้าอาจพบเกาะอันเปลี่ยวร้าง
หรือผ่านผืนแผ่นดินที่เต็มไปด้วยภยันตราย
เมื่อพบผืนแผ่นดิน
ฉันก็จะทำแผนที่แล้วแล่นเรือไกลออกไป
ฉันกำลังต่อเติมแผนที่ที่โคลัมบัสได้ทำไว้ก่อนหน้านี้
ให้สมบูรณ์เพื่อคนรุ่นหลัง
ในยามค่ำคืนจันทร์กระจ่าง
วาฬยักษ์ใหญ่ใจดีมักโผขึ้นมาจากผืนน้ำไม่ห่างเรือ
แสงจันทร์นวลทำให้ฉันมองเห็นแววตาอันเปลี่ยวเหงา
มันร้องก้อง..
มันทำเช่นนั้นเพื่อสิ่งใดฉันมิอาจหยั่งรู้..หรือบางที
มันอยากขึ้นมาทักทายเรือใบที่กำลังแล่นไปอย่างโดดเดี่ยว
..สิ่งมีชีวิตต้องการเพื่อน
ในคืนไร้จันทร์ฉันชอบที่จะมองดูดาว
ฉันรักดาวทุกดวง
เพราะมันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของนักเดินเรือ
ฉันมักแหงนมองไปบนท้องฟ้า
แล้วจินตนาการเรื่องราวต่างๆไปตามความรู้สึก
บางคืน..ดาวบางดวงทำให้ฉันเกิดแรงบันดาลใจ
ที่จะเขียนบทกวีพรรณาความรักของฉันกับใครคนหนึ่งให้ดาวฟัง
แล้วคืนต่อมาดาวดวงนั้นก็มักจะหายไปจากท้องฟ้า
ฉันคงลืมไปว่า..ดาวก็เป็นกวีที่มีหัวใจอ่อนไหว
ดาวคงไม่อยากฟังเรื่องราวความรักของฉันหรอก
..กลับมาเถอะดาว
16 ตุลาคม 2545 13:14 น.
นกน้ำ ไซบีเรีย
เมื่อเกมเริ่ม
ทุกคนหวังที่จะเป็นผู้ชนะ
และฉันคือเต็งหนึ่งที่จะคว้าแชมป์
ฉันวิ่งนำมาตลอด
แต่แล้ว..สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเพียงเสี้ยวนาที
เมื่อเท้าสะดุดรั้วข้ามด่านสุดท้าย
ฉันล้มกลิ้งไปกับลู่วิ่ง...เหมือนฝันร้าย
เมื่อเกมกีฬาเสร็จสิ้นลง
ฉันกลับเข้าสู่เกมชีวิตที่ยังเผชิญอยู่มิจบสิ้น
เกมกีฬาสอนฉันให้รู้จักยอมรับความจริง
และเผื่อใจต่อความพ่ายแพ้
มันทำให้ฉันรู้ว่า..ไม่มีใครคือผู้ชนะตลอดกาล
ไม่ต่างกับเกมชีวิต
เมื่อเกมครั้งใหม่มาถึงและจบสิ้นลง
บางทีฉันอาจหัวเราะทั้งน้ำตากับโชคชะตาของตัวเอง
จากนั้นฉันจะเตรียมใจให้พร้อมเสมอสำหรับเกมต่อไป
เพราะฉันรู้ว่า..สักวันฉันจะเป็นผู้ชนะบ้าง
7 ตุลาคม 2545 11:41 น.
นกน้ำ ไซบีเรีย
เช้ามืดวันนั้นนานมากแล้ว
เพื่อนๆและเรา
ต่างนั่งเบียดชิดอยู่บนกระบะของรถที่เหมามาจากตัวเมือง
บนไหล่เขารถวิ่งไปอย่างระมัดระวัง
ยิ่งสูงอากาศยิ่งหนาว หนาวกว่าที่คิด
บนยอดเขาเรานั่งชมทะเลหมอกอย่างไม่รู้เบื่อ
บางครั้งมันปกคลุมจนมองไม่เห็นภูที่อยู่เบื้องหน้า
บางคราวมันจางหายจนเห็นดอยสูงเด่นชัด
ฉันเห็นเธอร้อยเรียงถ้อยคำลงบนสมุดบันทึกว่า
..ชีวิตเราบางคราวเหมือนจมอยู่ในทะเลหมอก
..คลุมเครือไร้ทิศทาง วันข้างหน้าจะเป็นเช่นไรมิอาจหยั่งรู้
..ภาพของอนาคต
..อาจเป็นเพียงความพร่าเลือนเหมือนหมอก
..ฉันจะได้อิงไออุ่นจากเธอเช่นนี้อีกสักกี่ครั้ง
..ฉันจะเก็บความงามของวันนี้ไว้ในความทรงจำ
..ฉันจะจำไออุ่นจากเธอตราบเท่านาน
บนถนนเส้นเดิม
ฉันกำลังขับรถลัดเลาะไปตามไหล่เขา
หมอกโรยตัวเป็นม่านบังทางอยู่เป็นระยะ มากบ้างน้อยบ้าง
บางครั้งเหมือนจมอยู่ในทะเลหมอก
แต่บางคราวหมอกจางจนมองเห็นเส้นทางสู่อดีตแจ่มชัด
กับข้อความในหน้ากระดาษที่เธอร้อยเรียงในวันนั้น
กับข้อความที่ยังสดใหม่ในความรู้สึก
..ฉันจะเก็บความงามของวันนี้ไว้ในความทรงจำ
..ฉันจะจำไออุ่นจากเธอตราบเท่านาน
หน้าส่วนตัว
1855
