17 มีนาคม 2548 16:12 น.
นกกาเหว่า
ขอบคุณ....กับความรัก
ขอบคุณ...ที่คอยเป็นตักให้หนุนยามอ่อนล้า
ขอบคุณ...คำพูดที่ให้มาซับน้ำตา
ขอบคุณ...เวลาที่พามาให้เจอกัน
ขอบคุณ...เสียงหัวเราะรอยยิ้มที่ได้
ขอบคุณ...มากมายกับสิ่งเหล่านั้น
ขอบคุณ...ความห่วงใยที่มอบให้กัน
ขอบคุณ...คำนี้นั้นอาจไม่เพียงพอ
15 มีนาคม 2548 15:38 น.
นกกาเหว่า
เดินทางอย่างแรมรอน
ใจคนจรแสนรอนล้า
ความเหงาก้าวเข้ามา
ความเหว่ว้าเพิ่มทวี
ก้าวย่างอย่างหวั่นไหว
ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งหลีกหนี
เหนื่อยล้านานเต็มที
เจ็บหนนี้คงเพียงพอ
15 มีนาคม 2548 15:36 น.
นกกาเหว่า
ยิ่งดึกยิ่งมืดยิ่งหนาว
ยิ่งเศร้ายิ่งเหงายิ่งหวั่นไหว
ยิ่งเหยียบยิ่งย่ำยิ่งช้ำใจ
ยิ่งค้นหายิ่งห่างไกลไปทุกที..
14 มีนาคม 2548 15:03 น.
นกกาเหว่า
คนสดใสที่ดูจะทนได้ทุกสภาวะ
แต่จริง ๆ แล้วน่ะใครจะรู้บ้าง
ฉันมีความเหงาคอยคลอเคล้าร่วมทาง
นับแต่เขาลาร้าง ฉันจ่งไม่รู้ว่าเหลือใครบ้างที่ยังจริงใจ
คนเริงร่า ที่ดูจะทายท้าทุกโอกาส
แต่จริงๆ ฉันเป็นญาติความขลาดไหว
เป็นอย่างนี้ เป็นคนที่แข็งนอกเพื่อหลอกใคร ๆ
อย่างน้อยก็ป้องกันได้สิงร้าย ๆ ในคราบคน
ความเหงาเขาอาจดูร้ายกาจ
แต่ฉันก็ไม่สามารถตัดขาดหลุดพ้น
ฉันรอคุณอยู่ คนที่จะมากอบกู้ความทุกข์ทน
ชายที่เรียกได้เต็มปากว่าคน อยากให้ช่วยปรากฎตนซะที!
10 มีนาคม 2548 11:43 น.
นกกาเหว่า
มีรัก..........เปลืองไป
ใช้งานใจ .........จนเหนื่อย
คงต้องเจ็บ..........อยู่เรื่อย
หัวใจเปื่อย..........ตาช้ำ
หยุดค้นหา......คว้าไขว่
ดีกว่าเจอใคร......ใจดำ
ก็แค่รัก...........หนึ่งคำ
ไม่มี(คง)ไม่ทำ.....ให้ตาย!!!!
หน้าส่วนตัว
1261
