15 กันยายน 2545 20:12 น.
*นก*กระ*ดาษ*
*...เธอเป็นใคร..มาจากไหนฉันไม่รู้
บัดนี้เธอสถิตย์อยู่..ในใจฉัน
ทุกเช้าค่ำเฝ้าละเมอเพ้อรำพัน
สุดอัดอั้น..ความรักที่มีให้เธอ
*...แปลกใจนะ..แปลกใจมากในความรัก
ผูกสมัครทั้งไร้เงาของเธอเสมอ
ไม่เห็นหน้า..ไม่รู้ชื่อ..ไม่พบเจอ
ใยนะเออ..ถึงต้องรักสลักฤดี
*...โปรดเมตตา..ฉันเถิดที่เกิดรัก
โปรดอย่าผลัก..ลาร้างถอยห่างหนี
ฉันรักเธอ..รักจริงนะคนดี
แม้นชีพนี้..สละได้..ถ้าให้เธอ...*
15 กันยายน 2545 13:01 น.
*นก*กระ*ดาษ*
*...สำนวนกลอนวอนมานานาอักษร
เว้าวอนสรรค์สร้างฟังง่ายง่าย
ทั้งอักขระร้อยเรียงเคียงกันไป
เพื่อแปลงให้กลอนด้นเป็นดนตรี
ท่วงทำนองถ้อยคำพร่าจากฉัน
แด่เธอนั้นดนตรีที่มีให้
ขออนงค์จงได้รับรู้เอาไว้
ในความหมายตราตรึงใจถึงเธอ
พาฉันเหินบินแลแขกระจ่าง
ท่ามกลางดาวพราวพร่างสว่างไสว
เล่นล้อดาวพราวฟ้านภาลัย
เห็นหรือไม่พฤกษาบานตระการดาว
ลืมหรือไรจูงมือถือฉันไว้
ลืมกันใยยอดรักจุมพิตนั่น
บรรจุถ้อยร้อยใจด้วยเพลงพลัน
ให้ตัวฉันเสนอเพลงบรรเลงไป
เธอสุดแสนเสน่หาบูชายิ่ง
อย่างใจจริงจากเธอเสนอให้
โปรดจริงใจยอมรับและจริงใจ
อีกหนึ่งคำจำให้มั่นฉันรักเธอ
14 กันยายน 2545 15:47 น.
*นก*กระ*ดาษ*
*...เห็นจันทร์เลี้ยวครั้งใด ใจฉันหวนคิดถึงเธอ
แล้วเธอเล่า คิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า
ยามเธอมองแสงนวลของฉันทร์ฉาย
แม้ความเศร้าเข้าเกาะกุม แต่ฉันยังคงยิ้มพราย
เมื่อหวนระลึกถึงว่า เราโชคดีเพียงไร
ที่เคยมีความทรงจำเหล่านั้นร่วมกัน
แม้มันจะเป็นแค่เพียงชวงหนึ่งในวันเวลาเก่า ๆ เท่านั้น....
เรามิได้ปลุกค่ำคืนให้เร่าร้อนดังไฟหรอกหรือ
แล้วเปลวเพลิงนั้นมิได้เริงระบำสูงขึ้นไปสู่สวรรค์หรือไร
มันหวานแสนหวานใช่ไหม..ใช่ไหมเธอ
แล้วเราเคยรักกัน...รักกันไม่ใช่หรือ
ไม่เป็นไรหรอก บางทีที่ฉันรู้สึกอะไรแบบนี้ขึ้นมา
เพราะฉันยังไม่อาจเลือนลืมเธอไปได้
ไม่หรอก...ฉันไม่เคยพยายามลบเธอไปจากใจเลย
ฉันยอมร่วงหล่นจากฟากฟ้ามากกว่าจะไม่กล้าสยายปีกบิน
และฉันก็โบกบินไปถึงสรวงสวรรค์มาแล้ว
แม้มันจะเป็นครั้งคราเดียวในวันเวลาเก่า ๆ เท่านั้น
เรามิได้มีทุกสิ่งนั้นร่วมกันหรอกหรือ
แล้วฉันจะรู้สึกกับใครเช่นนี้ได้อีกไหม
รสชาตินั้นมันขมขื่นเจือหวานลำหรือมิใช่
ก็เราเคยรักกัน...ใช่ไหม...ใช่ไหมเธอ...*
13 กันยายน 2545 18:30 น.
*นก*กระ*ดาษ*
*...เธอชอบบอกฉันว่า เธอมีสิ่งนั้นให้ฉันเสมอ
ความรักใช่ไหมที่เธอว่า แต่เธอไม่ยอมรับมันเหรอว่า
เธอหายหน้าไปทุกเวลาที่เธอควรจะอยู่กับฉัน
แล้ววันนี้ล่ะ เธอก็เห็นคนอื่นดีกว่าฉันอีก
เธอรู้ไหม รองเท้าเค้ามีไว้ใช้ใส่เดิน
และมันก็จะทำหน้าที่ของมัน
อีกไม่นานหรอกที่รองเท้าของฉันก็จะพาฉันเดินไปจากเธอ
เธอโกหกฉันทุกครั้งที่เธอควรแสดงความจริง
เวลาที่รู้ว่าไม่น่าพนัน เธอก็จะต้องเล่นให้มันเสียจนได้ทุกที
เธอทำเป็นไม่รุ้ไม่ชี้ เวลาที่ต้องตัดสินใจ
ตอนนี้ทุกอย่างมันก็เข้าที่เข้าทางหมดแล้ว มีแต่เธอนั้นแหละ
รองเท้าเขามีไว้ใช้ใส่เดิน
รองเท้าคู้นี้ของฉันก็มีไว้ใช้ใส่เดินหน้าต่อเหมือนกัน
ไม่นานหรอก รองเท้าคู้นี้จะก้าวผ่านเธอไป
เธอชอบทำเป็นเล่นทุกครั้งที่ต้องเอาจริง
คิดเหรอว่าสักวันเธอจะไม่โดนเข้าบ้างซักที
รู้เอาไว้ ฉันเจอใครคนใหม่มาเติมไฟรักให้แล้ว
แล้วอะไรที่เขารู่น่ะ เธอตามเขาไม่ทันหรอก
รองเท้าเค้ามีไว้ใช้ใส่เดิน
รองเท้าคู่นี้ของฉันก็มีไว้ใช้ใส่เดินหน้าต่อเหมือนกัน
ไม่นานหรอก รองเท้าฉันจะย่ำผ่านเธอไป
ว่าไง เจ้ารองเท้า พร้อมแล้วใช่ไหม... เอ้า หน้าเดิน....*
11 กันยายน 2545 18:16 น.
*นก*กระ*ดาษ*
*.....เดียวดาย ไร้รัง ร้างถิ่น
ร้างรัก ไร้สิ้น จุดหมาย
บินถลา ร่อนลม เดียวดาย
ข้างกาย รายรอบ ด้วยหมอกควัน
อยากมีเพื่อน บินไป ข้างหน้า
พร้อมฟันฝ่า ขวากหนาม ทำตามฝัน
ใครซักคน ที่พร้อม จะแบ่งบัน
จริงใจ ต่อกัน ไม่ผันแปร
คนที่พร้อม แบ่งปัน ความเหงา
คอยปรอบโยน เมื่อยามเศร้า หากเราแพ้
เมื่อเหน็ดเหนื่อย เงียบเหงา เฝ้าดูแล
เป็นเพื่อนแท้ จริงใจ ห่วงใยกัน.....*
หน้าส่วนตัว
714
