24 กันยายน 2545 10:24 น.
*นก*กระ*ดาษ*
*...วันไหน ที่ฟ้าใส แดดส่อง
ความคิดถึง อยู่ในสีทอง ของแดดสาย
นั่นละ...หากเธอ รู้สึกได้
ที่ไล้หัวใจ อุ่น ๆ นั้น...*
*...ณ ใต้เงาไม้ร่ม
ความคิดถึง คือสายลม อ่อนหวาน
โบกไล่ ไอร้อน อ่อนล้าแห่งวัน
ไม่ทำให้เธอ รำคาญ...ใช่ไหม...*
*...รอนแรม...เร่ร้าง
ยิ่งกว่านักเดินทาง ไหน ๆ
ให้ไกล...เสียยิ่ง กว่าไกล
ไม่มีที่ใด
ที่ความคิดถึงไป...ไม่ถึง...*
23 กันยายน 2545 07:53 น.
*นก*กระ*ดาษ*
*...หากเอ่ยคำไหน ได้มากกว่า คิดถึง
จะเฝ้าพร่ำ รำพึง สักล้านหน
ฟ้าที่กว้าง ที่กั้นกลาง เราสองคน
จะทนกว้าง ทนกั้นได้...ให้รู้ไป...*
*...เคยห่วงหวง หาใครบ้างไหมฟ้า
ส่งใจให้ ทุกเวลา...เคยบ้างไหม
เคยหรือเปล่า ตะวันเผา ยังหนาว ถึงหัวใจ
ฟ้าเคยไหม...หม่นไหม้ กลางแสงจันทร์...*
*...สุดปลายเคียว โค้งรุ้ง ณ คุ้งฟ้า
คงยังมี คนคอยท่า ณ ฟ้านั่น
ส่งคิดถึง ข้ามไปมา สู่หากัน
ขอฟ้าเชื่อม สัมพันธ์ ใช่กั้นกลาง...*
*...คิดถึงมาก มากเกิน เกินคิดถึง
ดวงดาวจึง ลัดฟ้า หากันบ้าง
แต่คนเฝ้า มองดาวเดือน ยังเลือนราง
ฝากน้ำค้าง...ว่าสุดแท้...แล้วแต่ฟ้า...*
22 กันยายน 2545 13:01 น.
*นก*กระ*ดาษ*
*...ปลดพันธนาการ ให้ความฝัน ที่เก็บงำไว้ภายใน
หมู่ดาวทั่วเวิ้งฟ้า พากันหลั่งน้ำตา
หนึ่งหยดน้ำตา...หนึ่งเสียงเพรียกพร่ำ
หลบลี้ หนีจากสวรรค์
และแล้วก็ถึงกาล...โลกพลันดับสูญ...*
*...คืนชีวิตให้ฝัน ที่ไร้ลมหายใจนั้น
ช่างประหลาดใจ เหลือล้ำ
กายพลันสั่นระริก....หมุนวน
ลอยเลื่อนกลับเข้าไป หยุดอยู่ ณ ภายในตน...*
*...มองอออกไปไกลโพ้น...
สู่ที่ซึ่งหัวใจแลเห็นทุกสิ่งได้
ฝัน..จงฝันเถิด ในความสงบงันนั้น
เชื่อมั่น...จงเชื่อมั่นในความรัก
แล้วกายเราพลันสั่นไหว....หมุนวน
ลอยเลื่อนกลับเข้าไปหยุดอยู่ ณ.ภายในใจตน...*
*...ปลดพันธนาการให้ฝันที่เก็บงำไว้ในใจ
ยินเสียงเพรียกเหล่านั้นไหม
หนึ่งบทเพลง...หนึ่งผู้สวดอ้อนวอน
ดังแว่วมาจากความลึกล้ำในใจ
เพื่อนำทางเราไป...*
*...จงเป็นดังความฝัน ที่ซ่อนไว้ภายในนั้น
พลันความสว่างสาดแสงฉาย
ในสายลม...เปลวเพลิงลุกโชนท้าทาย
บาปผิด...ความมืดดับสูญไป
การชะล้างบาปให้จิตใจเริ่มต้นใหม่แล้วอีกครั้ง...*
21 กันยายน 2545 14:32 น.
*นก*กระ*ดาษ*
*...คอยกำหนด รายละเอียดหัวใจ ในแผนรัก
ให้รู้จัก เรื่องหวาน ๆ ของชีวิต ที่สดใส
กลับเจอ คำตอบ ที่อยู่ ไม่ไกลจากหัวใจ
เดินหลงเข้าไป ข้างใน กลางใจเธอ
จะสร้างแผน แนวใดให้ใจได้
ทั้งที่ใจ กลับเผลอ ให้เธอเสมอ
ลืมวางแผน ทำอย่างไร เมื่อใกล้เธอ
ต้องเฝ้าเพ้อ หลงเธอ รักเธอ อย่างไม่ตั้งใจ
ลองมาสิ เพื่อเข้ามา วางแผนรัก
มารู้จัก โลกความฝัน ที่มีไว้
ให้เธอฉัน เฝ้ามองมัน ด้วยหัวใจ
กระซิบความนัย ว่าโลกทั้งใบ มีแต่เธอ
สัมผัสเท้า ก้าวเต้น บนพื้นกว้าง
กลิ่นไอจาง สัมผัสอุ่น ทำใจเผลอ
รู้เพียงรัก หลงก้าว ไปซบ ใกล้อกเธอ
แอบละเมอ เพ้อออกมา...อยากเก็บฝันผ่าน
นัยน์ตา สู่ใจเพียงสองคน
แล้วนี่ฉัน ต้องทำอย่างไร ในแผนรัก
หัวใจหนัก แต่กลับกล้าหาเหตุผล
แผนไหน ๆ ไม่เหมาะกับ หัวใจที่ดิ้นรน
ที่เฝ้าค้น แสวงหา ในรัก อันนิรันดร์...*
*...มาสิมา วางแผน ในรัก
ยังมีใคร อีกไม่มากนัก ในโลกฝัน
โลกแห่งนี้ มีไว้ให้ เรียนรู้ หัวใจกัน
เคียงข้างกัน รักกัน ตลอดไป...*
*...ใกล้หัวใจ ใกล้รัก ใกล้ชิด
ร่วมลิขิต หัวใจที่หวังไว้
ต่อจากนี้ ฉันจะสร้าง แผนหัวใจ
แผนที่มี เธอกับฉัน อยู่ข้างใน เท่านั้นพอ
...ขอมีเพียง เธอเท่านั้น เป็นพอ...*
20 กันยายน 2545 18:13 น.
*นก*กระ*ดาษ*
*...ปล่อยมือฉันเถิด...
ปล่อยมือฉัน..ด้วยหนทางเดียว ที่เธอจะเอื้อม ถึงฉันนั้น
คือการปล่อย มือฉันจากไป
นั่นคือวิถี ที่ควรเป็นไป
ปลดฉัน จากพันธนา..จากห้วงทรงจำ ทั้งมวล ที่เธอมีไว้
คนดี...วันนี้เราต้อง เอ่ยคำร่ำลา จากกันไกล
ลาก่อน...ถ้อยสะท้อนรานร้าว อยู่ในสองดวงใจเงียบงัน...*
*...หากมีเธอ อยู่ในกาลเวลาเดียวกับฉัน
แม้แดดจะหนาว..ดาวจะวูบดับพลันจนหมดฟ้า
แม้ถนนจะทอดไกลสุดสายตา
เพียงเราเดินเคียงกันก็..อบรัก..อุ่นใจ ให้หายล้าหรือหวั่นกลัว...*
*...หากวันนี้ ฉันยังใช้ชีวิตในความเงียบเหงา เพียงลำพัง
เธออยู่ไกล...ไกลสุดขอบกาลเวลา
ในห้วงคำนึง แห่งเธอ..ฉันคือคนแปลกหน้า
คนที่หลั่งน้ำตา กับภาพเธอ เธอที่สถิตแน่นในดวงใจ
คนดี...วันนี้เราต้องเอ่ยคำร่ำลา จากกันไกล
ลาก่อน...ถ้อยสะท้อนรานร้าวอยู่ในสองดวงใจเงียบงัน
ใยเราสอง จึงมิอาจอยู่ร่วมในกาลเวลาเดียวกัน...*
*...ในโลกที่มืออุ่นของเธอ จูงมือฉัน เดินไปในถนนทุกสาย
แต่วันนี้...ฉันกลับมิรู้เลยว่าเธออยู่ ณ หนแห่งใด
เธอคือคนของดินแดนแห่งเวลาไหน
เคยตั้งคำถามในใจ...บ้างไหมเธอ...*
หน้าส่วนตัว
735
