หลงทาง

น.นิรัติศัย

..................มันไม่ใช่เรื่องสั้นอย่างที่คุณๆ เข้าใจหรอกนะถ้าจะอ่านแล้วจับใจความของเรื่องหนะ แต่มันเป็นการเล่าเรื่องของใครคนหนึ่งที่อาจคล้ายกับเราก็เป็นได้ ทำไมหนะหรือ บางอย่างไม่สามารถพูดออกมาได้มันต้องผ่านการคิดบรรจงเขียนเป็นตัวอักษรขึ้นมา มันถึงจะถึงแก่นของความรู้สึกที่ถ่ายทอด แต่มันก็ไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่จะทำอย่างนั้นเพื่อให้อีกคนอ่านโดยที่ยังไม่รู้แน่ชัดนักว่าเขาคนนั้นจะเข้ามาอ่านหรือ..เปล่า


บางอย่างต้องคุยกัน
บางอย่างต้องการเวลาเพื่อพิสูจน์
แต่บางคนชอบทำเวลาให้หลุดหายไป

แล้วกลับมาพิสูจน์เมื่อเกือบจะสายไปเสียแล้ว กระมัง

แต่...มันแค่การเริ่มต้นของปัยหาเท่านั้นเอง หากเราฝ่าด่านไปได้มันก็ไม่ยากเย็นแสนเข็ญถึงกับต้องกัดริมฝีปากให้มันช้ำเขียว และมันอาจมีน้ำสีแดงเข้มๆ ไหลออกมาด้วยเช่นกัน

แล้วมาบนว่าเจ็บตอนมันผ่านไปแล้ว แม้สองแก้มมันจะน่วมไปด้วยน้ำตาที่ไหลมามีรู้วันหมดหากยังคิดถึงมันอีก ว่ามั้ย

แต่ตอนนี้มันก็ยังหลงทางอยู่ดีว่าที่เขียนลงไปแบบเนี้ยมันได้อะไรขึ้นมาบ้าง


หาก แค่...ระบายเพื่อใครคนหนึ่งเท่านั้นหรือ..................