27 มีนาคม 2548 16:27 น.
น.นิรัติศัย
ฉันตื่นมาบนโลกใบใหญ่ รอบๆกายมีสรรพสิ่งมากมาย หลากหลายเผ่าพันธ์ ไม่เว้นแม้..... เทคโนโลยีล้ำสมัย
ฉันเป็นลูกคนเดียวของครอบครัวที่ร่ำรวยที่สุดก็ว่าได้..
ในแต่ละวัน ฉันนั่งอยู่หน้าจอสีเหลี่ยมแคบๆ ไม่ตำกว่า 8 ชั่วโมงทั้งๆที่ เวลาขนาดนั้นยังมีอีกหลายๆคน ทำหน้าที่ของตนเองอยู่ เพียงเพื่อหาเงินมาใช้จ่ายในชีวิตอันปะบนไปด้วยความทุรนทุรายที่ย่างกรายเข้ามาในทุกๆ ช่วงเวลา
แล้วฉันหละ..
ฉันคลิกเข้าเว็บฯ หนึ่ง.ที่รวบรวมโปรแกรมสนทนา.. เพื่อหาเพื่อน. หาแฟน.หาคนรู้ใจ
หรือ..หาตัวตนของตัวเอง.
เพียงไม่กี่นาที โปรแกรมที่ฉันโหลดมาฟรีๆ ติดตั้งเสร็จพร้อมย้ำสู่โลกที่ไร้ขอบเขตของการแสวงหา
ที่รัก.....
หยุดได้ใหม? หยุดแล้วออกไปจากโลกไซเบอร์แห่งนี้เถอะ
ฉันไม่อยากเสียเธอไป ฉันไม่สามารถหักห้ามใจไม่ให้ "คลั่ง" ไปกับความโสมมของสิ่งที่ไม่จริง ...... แห่งนี้
อีกทั้งฉันไม่ต้องการให้เธอ (ที่รักของฉัน) จมดิ่งอยู่ในวังวนของการโกหกและหลอกลวงอีกต่อไป
ฉันกลัว
ที่รักของฉัน.
ฉันกลัว
กลัวเธอจากฉันไปไกล
ฉันกลัวกลัวเธอจะถูกสิ่งที่หลอกลวงภายใต้ โลกไซเบอร์ ที่สร้างความเลวร้ายหากใครได้เผชิญหน้ากับมัน
ออกไปเถอะ.ที่รักของฉัน
อย่าอยู่ในโลกแห่งนี้อีกเลย
ฉันพร่ำย่ำอยู่กับความจำเก่าๆ ภายใต้ความโศกเศร้า บางครั้งสองแก้มฉันชุ่มฉ่ำไปด้วยสิ่งเร้าที่ผ่านเข้าในสมองที่คอยกัดกร่อนลึกสุด
จนวันนี้ เหลือเพียงคราบที่เกาะติดคล้ายสนิมแห้งกระ ทุกอณูบนใบหน้าฉัน
16 มีนาคม 2548 18:49 น.
น.นิรัติศัย
หนึ่งแค้น จอมยุทธไร้ฝีมือ
สองแค้น นารีชีพไม่ยืน
สามแค้น วารินคลื่นไม่สิ้น
สี่แค้น โลกล้าผันแปล
ห้าแค้น หน้ามุขไม่มิดชิด
หกแค้น ใบไม้มีตำหนิ
เจ็ดแค้น ปักเป้าเปี่ยมด้วยพิษ
แปดแค้น กิ่งบุปผาเสี้ยนหนามงอก
เก้าแค้น ค่ำคืนยุงชุกชุม
สิบแค้น ห้าวหาญซ่อนผวา
สิบเอ็ดแค้น ไม่เคยลิ้มรสผ่าย
สิบสองแค้น ใต้หล้าไร้เทียมทาน
"แก่งแยงชิงดีซึ่งชื่อเสียง
ชีวิตมนุษย์สั้นนิดเดียว
โลกีย์เรื่องราวไม่หมดสิ้น
ไม่ช้าโลกหล้าคือคนเขลา
11 มีนาคม 2548 20:04 น.
น.นิรัติศัย
วันนี้ คือวันที่เศร้าที่สุด ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร
อยากเศร้ามั่งอะไรทำนองนั้น
คนเรามีความจริงใจกันบ้างมั้ยนอกจากการหลอกลวง
หรือเสแสร้งแกล้งพุด แกล้งยิ้มให้กันอะไรทำนองนั้น
แต่ไม่เลย ไม่มีใครต้องการแบบนั้นหรอกจะว่าไปแล้วน้อยนักที่
ยอมรับกับความจริงที่ทำให้เจ้บช้ำได้
คนเรารักมาก ก็ช้ำมาก หวังมาก ก็เหนื่อยมาก
ไม่มีที่สิ้นสุด
เหมือนไหร่จะดีกว่าที่พบเจอ
เมื่อไหร่จะดีกว่าที่เป็นอยู่
และเมื่อไหรจะจริงใจซึ่งกันและกัน
ข้าพเจ้าไม่ได้เขียนกล่าวพาดพิงถึงใครหรือใคร
แต่ช่วงอารมณ์หนึ่งเท่านั้นที่ข้าพเจ้ารู้สึกแบบนี้
ความเศร้า คู่กันไปกับความสุข
เมื่อไหร่ไม่เศร้า เมื่อนั่น........
น่าจะมี.....ความสุข
10 มีนาคม 2548 19:12 น.
น.นิรัติศัย
ถ้าใจจะต้องปวดร้าว
อย่างไรก้ต้องปวดร้าว
เร็วไปสองวันจะเป้นไรไป
การยอมรับซึ่งกันและกัน เป้นกำลังใจของความรัก
ทุกอย่างดีขึ้น เมื่อเรายอมรับและพอใจในตัวของเรา
ยอมรับวึ่งกันและกัน ดีกว่า เรียกร้องเอาจากกันและกัน
เวลาและความปวดร้าว เป็นบทพิสูจน์ความรัก
เตือนตนเอง ให้มั่นคง และรอคอย
สิทธิอยุ่ที่การแสวงหา หน้าที่อยุ่ที่การสังเกต สำเร็จอยุ่ที่การเดินทาง
สิทธิอยุ่ที่การให้อภัย หน้าที่อยุ่ที่ความอ่อนโยน สำเร้จอยุ่ที่สัตติสุข
การพิสูจน์ตนเองที่ดี
อาศัยเวลาและการกระทำ
มิใช่คำอธิบายและเหตุผล
อย่ารีบร้อนที่จะอธิบาย
การอธิบายที่ดีต้องอาศัยจังหวะและเวลา
การอธิบายที่ดีต้องคอยให้ผู้ฟังพร้อมจะฟัง
10 มีนาคม 2548 18:54 น.
น.นิรัติศัย
ผมเป็นคนหนึ่งที่เป็นแบบนั้น วันแล้ววันเล่า ผมรอคอยเธอกลับมาหาผม นานเท่านาน
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ยาวนาน และตราตรึงอยุ่ในความทุกข์ระทม จนถึงขั้วหัวใจ ช่วงระยะเวลาที่ผ่านมาความไว้ใจไม่ได้ช่วยอะไร ให้มีดีขึ้น
ยิ่งนานวัน จิตใจเริ่มอ่อนล้า เพียงเพราะอีกฝ่ายไม่เคยทำอะไรให้มันสมกับคำว่า ไว้ใจฉันเถอะนะ
เวลาคนเราเหงาๆ หงอยๆ เบื่อหน่าย เป็นอาลัยตายอยากให้ชีวิตมักคิดถึงคนรูใจหรือคนรักอะไรทำนองนั้น แล้วฝ่ายตรงกันข้ามจะคิดถึงเหมือนอย่างที่ตนเองคิดหรือเปล่าหละ
การรอคอยเพียงเพื่อเจอกันในหนึ่งเดือน เจอกัน 4 วัน ในทุกสัปดาห์ มันยังไม่เพียงพอต่อความรักกระนั้นหรือ.
หรือ อย่าเจอกันเลยดีกว่า คนเราก็แปลก เมื่อมีความรักมันมีทุกข์ .. แต่พร้อมจะรอคอยการเจอเจอกันในแต่ละครั้ง
หน้าส่วนตัว
Lovers
0 คน เลิฟน.นิรัติศัย
Calendar
1037
