27 กุมภาพันธ์ 2548 13:53 น.
น.นิรัติศัย
แสงจันทร์อ่อนๆ สาดทอแสงไปทั่วผื่นป่า เม็ดฝนเกาะทั่วใบ ผ่านต้นไม้ใหญ่ริบหน้าต่าง บ้านไม้ซุง ความหนาวเหน็บยังคงตราตรึงทุกอนูขุมขนและผิวอันบอกบางของ วรรณวิษา หญิงสาวเมืองที่ย่างกราวเข้ามาอยู่ ณ ผืนป่าแห่งนี้ เทียบกับรัศมีของจันทร์แล้วใกล้เคียงและโฉมงามยิ่งนัก
หล่อนหนีจากเมืองใหญ่ที่มีแต่ มลพิษ ควันและเสียงรถราที่วิ่งเต็มท้องถนนบ้างส่งเสียงครืนๆ ยามรถติด ใบหน้าเต็มไปด้วยเม็ดเหงือของคนเมืองกรุงแดงราวกับตะวันที่ส่องอยู่ตลอดเวลา สร้างความปวดร้าวและท้อแท้แก่หล่อน จนวันหนึ่งหล่อนมาอยู่ ณ ที่นี้ ที่ๆ ทุกคนย้ำหนักย้ำหน่าว่า สักวันหนึ่งจะมาเก็บตัวเงียบที่ยาม หมดอาลัยตายอยากและหลีกหนีความจำแจของสังคมที่บันทอความเป็นมนุษย์เข้าไปทุกวี่ทุกวัน
27 กุมภาพันธ์ 2548 13:41 น.
น.นิรัติศัย
วันนี้ ก็เหมือนเมื่อวัน ผมเฝ้ารอเธอมานาน นานจนท้องกิ่วแล้ว แต่เธิก้ยังไม่มา
เธอให้ผมรออีกนานแค่ไหน จะนานสักเท่าไหรนะ แล้วผมจะเจอเธอใหม?
.............
หน้าส่วนตัว
Lovers
0 คน เลิฟน.นิรัติศัย
Calendar
1046
