10 พฤศจิกายน 2547 23:39 น.
น.นิรัติศัย
และแล้วข้ามอบหัวใจรับรู้อันปราดเปลื่อง และบ้าคลั้ง และความเขลา
และบ้าสำเนียก แห่งความว่างเปล่า และวิณญาณที่ทุกระทม
"ในความปราศเปลื้องมีความโศกเศร้า"
"พระองค์ประทานความรู้ และความระทมทุก"
"พระองค์ทรงนำสัพสิ่งและความลับทุกอย่าง
สู่การพิพากษา ไม่ว่าสิ่งนั้น จะดี หรือว่า ชั่วร้ายก็ตาม ...
10 พฤศจิกายน 2547 23:33 น.
น.นิรัติศัย
เมื่อไหร่ก็ตาม ที่เด็กดีตายไป
จะมีนางฟ้าลงมาจากสวรรค์
และกอดเด็กไว้ในแขน
และกางปีกขาวของเขาออก
แล้วบินไปกับเธอ ไปทุกที่ ที่เธอ
อยากไปตอนมีชีวิต
และแล้วเด็กจะถือดอกไม้ช่อโต...
ส่งให้พระเจ้า...
10 พฤศจิกายน 2547 23:14 น.
น.นิรัติศัย
หนาวจัง... เวลานี้ หน้าฝนแล้วสินะ
... โอบกอดฉันได้ใหม
...
มอบความอบอุ่นแห่งหยดเลือดให้ฉันเถอะ...
ฉันอ่อนแอแล้วหละ
..... ในไม่ช้า
รุ่งอรุนวันใหม่ ฉันค่อยๆ เติบโต
10 พฤศจิกายน 2547 22:27 น.
น.นิรัติศัย
ฉันก็แค่กบ... กบที่อยู่ในกะลา ไม่มีใครครอบ ไม่มีใครไม่ให้ฉันออกไป แต่ทำไม.. ฉันอยู่แต่ในกะลา..
วันหนึ่งน้ำเจิ่งนองเต็มท้องทุ่ง และท้วมล้น พาฉันลอยไปพร้อมกับกะลา แต่แล้วฉัน... ไม่ห่างจากกะลา...
แล้ววันหนึ่ง ...
ฉันก็ได้ไปจากกะลา... ฉันไป ณ ที่ใกลแสนใกล
ใกลเกินกว่าฉันจะกลับมาอยู่ ณ ที่นี้ได้..
Lovers
0 คน เลิฟน.นิรัติศัย
Calendar
หน้าส่วนตัว
1302
