10 พฤศจิกายน 2547 23:14 น.
น.นิรัติศัย
หนาวจัง... เวลานี้ หน้าฝนแล้วสินะ
... โอบกอดฉันได้ใหม
...
มอบความอบอุ่นแห่งหยดเลือดให้ฉันเถอะ...
ฉันอ่อนแอแล้วหละ
..... ในไม่ช้า
รุ่งอรุนวันใหม่ ฉันค่อยๆ เติบโต
10 พฤศจิกายน 2547 22:27 น.
น.นิรัติศัย
ฉันก็แค่กบ... กบที่อยู่ในกะลา ไม่มีใครครอบ ไม่มีใครไม่ให้ฉันออกไป แต่ทำไม.. ฉันอยู่แต่ในกะลา..
วันหนึ่งน้ำเจิ่งนองเต็มท้องทุ่ง และท้วมล้น พาฉันลอยไปพร้อมกับกะลา แต่แล้วฉัน... ไม่ห่างจากกะลา...
แล้ววันหนึ่ง ...
ฉันก็ได้ไปจากกะลา... ฉันไป ณ ที่ใกลแสนใกล
ใกลเกินกว่าฉันจะกลับมาอยู่ ณ ที่นี้ได้..
10 ตุลาคม 2547 15:42 น.
น.นิรัติศัย
วันนี้ มีเรื่องต่างๆ มากมายเกิดขึ้น
ฉันไม่สนใจหรอกว่ามันจะเป็นยังไง
...
ตอนนี้ ฉันอยู่ บนดาดฟ้า ที่ๆ นั่งประจำ
ฉันไม่ได้ตะโกน ฉันไม่ได้ร้องให้
แต่ฉันมองฟ้านั่น... ฟ้าที่กว้างใกล
ใกลออกไป .... สีครามอมแดงแฝงด้วยม่วง ...
ณ ที่นั่น ฉันปลดปล่อย ........