27 กุมภาพันธ์ 2548 13:53 น.
น.นิรัติศัย
แสงจันทร์อ่อนๆ สาดทอแสงไปทั่วผื่นป่า เม็ดฝนเกาะทั่วใบ ผ่านต้นไม้ใหญ่ริบหน้าต่าง บ้านไม้ซุง ความหนาวเหน็บยังคงตราตรึงทุกอนูขุมขนและผิวอันบอกบางของ วรรณวิษา หญิงสาวเมืองที่ย่างกราวเข้ามาอยู่ ณ ผืนป่าแห่งนี้ เทียบกับรัศมีของจันทร์แล้วใกล้เคียงและโฉมงามยิ่งนัก
หล่อนหนีจากเมืองใหญ่ที่มีแต่ มลพิษ ควันและเสียงรถราที่วิ่งเต็มท้องถนนบ้างส่งเสียงครืนๆ ยามรถติด ใบหน้าเต็มไปด้วยเม็ดเหงือของคนเมืองกรุงแดงราวกับตะวันที่ส่องอยู่ตลอดเวลา สร้างความปวดร้าวและท้อแท้แก่หล่อน จนวันหนึ่งหล่อนมาอยู่ ณ ที่นี้ ที่ๆ ทุกคนย้ำหนักย้ำหน่าว่า สักวันหนึ่งจะมาเก็บตัวเงียบที่ยาม หมดอาลัยตายอยากและหลีกหนีความจำแจของสังคมที่บันทอความเป็นมนุษย์เข้าไปทุกวี่ทุกวัน
27 กุมภาพันธ์ 2548 13:41 น.
น.นิรัติศัย
วันนี้ ก็เหมือนเมื่อวัน ผมเฝ้ารอเธอมานาน นานจนท้องกิ่วแล้ว แต่เธิก้ยังไม่มา
เธอให้ผมรออีกนานแค่ไหน จะนานสักเท่าไหรนะ แล้วผมจะเจอเธอใหม?
.............
31 ธันวาคม 2547 15:24 น.
น.นิรัติศัย
วันนี้ทั่งวัน ฉันมานั่งที่ร้าน ฉันพิมพืฉันขีดฉันเขียน
แต่แล้วฉันก็แก้ และลบมัน
ฉันทำแบบนี้จนเวลาผ่านไปๆ อย่างช้าๆ ฉันมองดูที่นาฬิกา
ฉัน...........
วันนี้ฉันรู้ว่าเขาคงไม่มาแล้ว
แต่ฉันก็รอเขาต่อไป
.....
เขาโทรหาฉันแหนะ เมื่อกี่ เขาบอกฉันและให้กำลังใจกับฉัน
...
แต่ฉันก็ทำไม่ได้ ฉันอ่อนแอเกินไป
ฉันยังเด็ก และฉันก็ไม่รู้จัก.........โต เสียที
ฉันเหงานะ เมื่อไหร่ เขาจะมาซะที
ฉันลืมตา ตื่นขึ้นมา ภายใต้เสียกระหน่ำของกระสุน..
และแล้วฉันก็เปลลี่ยนจากเหงาและเศร้าใจ มาระบายใส่........
ฉันมีความสุขนะวันนี้ ฉันมีเพื่อนเยอะแยะเลย ฉันไม่รู้จักหรอกว่าพวกเขาเป็นใคร ฉันรู้เพียง.......
ฉันมาที่นี้แล้วฉันเจอพวกเขา ........
13 พฤศจิกายน 2547 20:18 น.
น.นิรัติศัย
เราเลิกกันดีไหม... เป็นยคำถามที่ผมถามหล่อนเป็นบ่อยครั้ง
แต่วันนี้ หล่อนกลับบอกผมว่า "เราเลิกกันเถอะ" ทำไมถึงปล่อยเวลาให้นานขนาดนี้ ตอนนั้นทำไมไม่บอกแบบนี้
ทุกวันนี้ ผมเสียใจสุดที่จะทนอีกต่อไป ผมสัญญาวง่าจะไม่จริงจรังกับสิ่งต่างๆ ไม่เว้นแม้เรื่องของความรัก ........
เพียงเพราะผู้หญิงคนเดียว ทำหใผมเป็นแบบนี้เหรอ
ทั้งๆที่ตลอดเวลา ผมบอกเลิกหล่อนบ่อยๆ เพราะนั้นมันคือสิ่งที่
ผมสร้างความเชื่อมั่นในตัวผมเองไงหละ ตลอดเวลาที่ห่างกัน
ผมไม่สบายใจเลย ที่หล่อนไม่รับโทรศัพท์ อีกทั้งไม่ยอมโทรหา ถึงแม้บางครั้งและตลอดเวลาหล่อนดทรหาผมทุกๆ วันอยู่แล้ว
4 ทุ่ม 40 นาที เวลานี้หละ ที่ผมจะหยุดจากการเขียนหนังสือ
หรือแม้แต่ดูทีวี ไม่เว้นเพลงทมี่ฟังอยู่ ผมต้องปิดทุกอย่าง ให้กลับเข้าสู่
ความเงียบสงัดอีกครั้ง เพื่อรอฟังเสียงโทรศัพท์
กริ่งๆ ผมกระโดดเข้าใส่ เจ้าดทรศัพท์มือถืออย่างไม่สนใจเลยว่า
บริเวณนั้นจะมีอะไรขวางอยู่ รู้ไหมว่า? ก่อนที่โทรศัพท์จะดังขึ้น
หัวใจที่แสนบอบบางภายใต้ความหยาบกระด้างที่สังคมมอบให้
เต้นอย่างไม่เป็นจังหวะ แน่นหน้าอก คล้ายนอนใกล้เตาผิงที่ไฟลุกโชดช่วง
เพื่อขับไล่ความหนาวเย็นในหน้าหนาว
13 พฤศจิกายน 2547 20:00 น.
น.นิรัติศัย
ก็อะไรเสียอีกหละ รักพ่อ รักแม่ รักพี่ รักน้อง
และรักคนที่เข้ามาในชีวิตประจำวัน..
ถ้าคิดเช่นนั้นใครๆ เขาก็เป็นกันจริงมั้ย?
แล้วความผิดหวังหละ การจมอยู่กับอดีตอันโหดร้าย
สร้างความเจ็บปวด และรอยแผลอย่างไม่มีวันจางหาย..
จนวันหนึ่ง แผลนั้นก็ตกสะเก็ด และหลุดหายไปเองนั่นหรือ..
ถ้าเป็นแบบนั้นได้ทุกคนก็คงดีสินะ แต่ไม่หละ
ผมชอบความเจ็บปวด มันท้าทาย
มันทำให้ผมยิ่งค้นหา
และค้นหาต่อไปอย่างไม่มีวันสิ้นสุด.................
หน้าส่วนตัว
1046
Lovers
0 คน เลิฟน.นิรัติศัย
Calendar
