28 มิถุนายน 2551 19:39 น.
น.นิรัติศัย
หากฉันใช้สมองจดจำเรื่องราวก็ยังพอจะลืมเธอได้
แต่ฉันใช้หัวใจเก็บความทรงจำเรื่องของเรา...
การจะลืมใครสักคนมันช่างทรมานดั่งคำที่เขียนตอนต้น
ความทรงจำ การใช้ชีวิต ความผูกพัน สิ่งต่างๆที่มอบให้กันและกัน
ความรู้สึกดีๆ มันทำให้เรายากจะลืมคนๆนั้น
ถึงแม้ ใจหนึ่งรับรู้เสมอว่า มันกลับไปเป็นอย่างเหมือนเดิมไม่ได้
แต่... สิ่งต่างๆ ที่ผ่านมายังคงเวียนว่ายตามหลอกหลอนให้ติดอยู่กับภาพเหล่านั้น
หนีเหรอ หนีไปจากที่ตรงนี้ การหลีกหนีไปในที่ไกลแสนไกล เพื่อจะลบภาพเธอออกจากส่วนลึกของใจที่ พร่ำถึง..
การหยุดที่จะพบเห็นบรรยากาศเดิมๆ ต้นไม้ต้นเดิม เส้นทางที่เคยเดินผ่าน หรือแม้แต่ทางเข้าบ้านที่เคยเดินด้วยกัน สิ่งเหล่านี้เป็นภาพถ่ายที่แสดงออกมาตามลำดับจากจุดกำเนิดของเรื่องราวจนถึงที่สิ้นสุด ณ ไม้หินอ่อนในสวนสาธารณะ ถึงแม้คนเดินพลุกพล่าน แต่ดูเหมือนจะนั่งอยู่อย่างโดดเดียว เดียวดาย ไร้เสียงกระซิบของสายลม และแล้วเสียงโน๊ตสูงตำเจี้ยวแจ้วของนกยามตะวันร่วงสู่พื้นดินก็แว้วออกมาไกลโพ้น ท้องฟ้าค่อยๆ มือมิดแสงไฟเริ่มสว่างไล้ติดเรียงรายจากซ้ายไปขวา เป็นภาพที่สวยงาม
การอยู่กับตนเองมันอาจมีเพียงเวลานี้เท่านั้น เวลาที่เหงา เหว่ว้า โดดเดี่ยว หรือแม้กระทั้งถูกเธอทอดทิ้ง แต่กลับรับรู้เสียงเรียกร้องจากส่วนลึกที่ตะโกนก้องมาถึงประสาทชั้นใน มันสะท้อนออกจากด้วยตา เพียงไมนานสายน้ำก็รินไหล ฝนตกชุ่มฉ่ำ รถวิ่งอย่างรวดเร็วรีดน้ำกระเด็นลงข้างทาง
ฝนเริ่มซาเม็ด ความชุ่มชื่นคืนสู่สภาวะ อายกรุ่นแผ่นซ่านขึ้นจากพื้นถนนอีกครั้ง การจะลืมใครสักคนหนึ่งมันอาจยากเย็นแสนเข็ญ แต่... เราต้องลืมให้ได้ มันคือส่วนที่จะตอบได้ว่าจะเดินไปในทิศทางใด
ชีวิตที่โดดเดียว แต่กลับได้อายแห่งความผูกพันจากเพื่อนฝูง การร่วมเดินทางแห่งการแสวงหาในหน้าที่การงานเช่นเดิม หาใช้คอยตอกย้ำความเจ็บช้ำของตนเอง
ภาพเก่าๆ ย้อนร้อยกลับสู่ถิ่นเดิม ถึงแม้จะหนีจาก ณ ที่นี่ไปนานแสนนาน แล้ววันหนึ่ง ก็ย่อมกลับคืนสู่มาตุภูมิ บ้านเกิดเมืองนอนที่ให้กำเนิด การเดินทางที่ไร้ที่สิ้นสุด ได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ กลับมีคู่ชีวิตขึ้นมาอีกหนึ่ง นั้นคือตัวตนที่แท้จริง
เราต้องอยู่ได้ถึงแม้จะขาดเธอไปก็ตาม นั้นคือเสียงคอยย้ำเตือนจากเพื่อนคู่กายที่ไม่เคยหนีหายหรือทิ้งให้เราเดียวดาย ขอบคุณใจที่กล้าแกร่ง ขอบคุณกำลังใจที่เข้มแข็ง และรอยยิ้มที่คอยประดับในห้วงสำนึก
อนาคตต่อไปจากนี้ ไม่สามารถรู้แน่ชัดว่าจะเจอกับอะไร ที่หนักหนาสาหัสอีกหรือไม่ แต่กำลังใจที่กล้าแกร่งได้สร้างเกราะให้กับใจดวงนี้ สู้.. จนถึงที่สุด
นกไร้คู่ยังบินสู่ท้องนภากว้าง
แล้วใยฉันจะเป็นเช่นนั้นไม่ได้
การเดินทางสู่ดวงชะตาที่เรากำหนด
คือสิ่งที่ปรากฏในวันข้างหน้า
ดั่งดวงตะวันที่ขึ้นในด้านเดิมเสมอ
ถึงแม้จะแปรเปลี่ยนตามวันเวลาและฤดูกาล
แต่ดวงตะวันกลับส่องสว่าง
และยังรักษาความกล้าแกร่งของตนเช่นเดิม
ฉันก็เหมือนกัน...
8 มิถุนายน 2551 15:59 น.
น.นิรัติศัย
เสียงกระซิบบอก
ตอกย้ำว่ารัก
แต่ใจกลับพัก
เพราะรักลวงหลอก
หลอกฉันหรือฉันหลอก
ใครเล่าเคยบอก
ให้ใจเราออก
จากที่หวัง
ความฝันความจริง
เป็นสิ่งมีพลัง
ล้วนเกิดแก่แล้วฝัง
เมื่อพลังหมดลง
ความรักที่มอบ
ฉันขอตอบตรง
รักที่ไม่มั่นคง
กลับลงตรงหน้า
Lovers
0 คน เลิฟน.นิรัติศัย
Calendar
หน้าส่วนตัว
1805
