27 มิถุนายน 2549 21:25 น.
น.นิรัติศัย
เหนื่อยหนายกับความจำเจงที่เป็นอยู่
เหนื่อยยังรู้ถึงรากเหง้าของความหลัง
เหนื่อยท้อแท้หมดสิ้นเพราะพลาดพลั้ง
เหนื่อยไร้พลังจะหยัดยืน
เดินมาไกลสิ้นหนทางห่างความคิด
รู้ว่าผิดหรือใยไม่กลับคืน
บนหนทางกว้างไกลต้องทนฝืน
พร้อมตื่นจากฝันวันแสนเหงา
ด้วยเหนื่อยหนายหมายหนีมีเพียงหนึ่ง
ที่สุดซึ้งชื่นฉ่ำย้ำเรื่องเศร้า
ไร้คนรักไร้ที่พักมักอับเฉา
มันเหนื่อยเพราะเมาเหล้าขาวเอย
26 มิถุนายน 2549 22:31 น.
น.นิรัติศัย
เสียงหายใจรินใหลในดวงจิต
ด้วยความคิดหวาดหวั่นวันเหว่ว้า
หนึ่งเรื่องราวตามทางระหว่างชะตา
ล้วนได้มายากเข็ญเช่นความจริง
หนึ่งคน-หนึ่งรับรู้ยิ่งหนาวเหน็บ
แสนร้าวเจ็บเยือกเย็นเช่นบางสิ่ง
เป็นความรักที่ทุกข์แนบแอบอิง
เป็นบางสิ่งยากเข้าใจในเวลา
รักยั่งยืนคืนสงัดรัดเศรียรเกล้า
ไร้คนเฝ้าคอยพร่ำร่ำสรรหา
ไร้สองเราซึ้งแสนสุขทุกเวลา
ไร้เมฆาลอยล่องร้องบรรเลง
ตามหายากแสนนักรักแสนหวาน
แม้นงคราญสานฝันไม่หวั่นเกรง
เป็นเพียงรักลมแล้งและวังเวง
เกิดขึ้นเองด้วยเวลาค่าของใจ
25 มิถุนายน 2549 22:33 น.
น.นิรัติศัย
คืนหนึ่ง คืนเหงาใจว้าวุ่น
คืนที่ไร้แม้แสงจันทร์มีเพียงเพลงขับกล่อมเบาๆ จากหูฟังตัวเก่า
ตอนนี้จิตใจมันไร้แก่นสารที่จะหาซึ่งคำตอบของคำถามต่างๆมากมายที่รายล้อมด้วยเนื้อหาและสาระที่ยากจะเข้าใจ
ข้าเจ้าย่างกรายเข้าสู่ดินแดนของพระศาสนาด้วยรอยยิ้มที่แสนหวานจากมารดาและญาติพี่น้องนับร้อย ด้วยวาระที่ถึงเวลาและเส้นทางที่ต้องก้าวเดินเพื่อชัยชนะที่ไร้ซึ่งเหรียญและรางวัลใดๆ ทั้งสิ้น ตอนนี้ข้าเจ้าเดินทางมาเกินครึ่งหนึ่งของห้วงเวลาแห่งพระพุทธคุณ ธรรมคุณ สังฆคุณ อีกแค่ ๕ วันนับจากคืนนี้ข้าเจ้าก็เข้าสู่โลกแห่งการแข่งขันและเรื่องราวต่างๆ ที่เหมือนเดิมหรือเปล่าในเวลาของมัน
สุดท้ายมันอาจไม่ต่างไปจากเดิมเสียด้วยซ้ำระหว่างก่อนหน้านี้และหลังจากนี้ หรือเปล่า ข้าเจ้าซึ้งใจกับบทความต่างๆ ที่หลายท่านเรียงร้อยเป็นเรื่องราวมากมายหลายเนื้อหาและการนำเสนอที่ต่างกัน ในรูปของตัวอักษร สุดท้ายมันมีความหมายและมีค่าสำหรับใจดวงนี้ของข้าเจ้าในบางเวลาและห้วงคำนึงถึงเรื่องราวเก่าๆ ที่มันได้เกิดขึ้นมาบนโลกใบนี้
คืนนี้ ข้าเจ้าไม่เหลือแม้แต่เพื่อนและแม้แต่คนรู้ใจหรือใครต่างๆ ที่รายล้อมเข้ามาเยียวยาส่วนที่ขาดหายไป มันไร้ความหวังและกำลังที่จะลุกขึ้นยืนหยัดได้ว่าต้องก้าวต่อไปข้างหน้ายังไงหลังจากนี้ แต่สุดท้ายมันคงไม่ต่างไปจากเรื่องของคนๆ หนึ่งที่ไม่มีอะไรเลยในโลกใบนี้ มันแค่เรื่องที่ถูกสร้างขึ้นมาด้วยรอยยิ้มและคราบน้ำตาและความหวังลมๆ แล้งๆ หากเทียบกับหยดน้ำที่ชะโลมใจเต็มดวงตาและอาบสองแก้มที่หยาบกร้าน
ถูกทิ้งหรือ คงใช่ ไม่มีใครต้องการเสวนากับคนๆ หนึ่งที่ไม่รู้เลยว่าตนเองต้องการอะไรและต้องการแบบไหนในโลกใบนี้
โลกที่มีเรื่องราวต่างๆ เกิดขึ้นในแต่ละวัน
มีเรื่องราวเกิดขึ้นนับร้อยพันเรื่องราว
เกิดขึ้นและดับลงพร้อมสังขารของการอยู่รอด
เกิดขึ้นและหายไปพร้อมกับเวลาที่ร่วงโรยของวัยเยาว์
24 มิถุนายน 2549 20:49 น.
น.นิรัติศัย
ห้วงเวลาบ่อยครั้งมันยังเหงา
ห้วงเวลาวัยเยาว์บางครั้งมันก็หวาน
ห้วงทรงจำเกิดเป็นเพียงตำนาน
เยิ้มปานสายน้ำจากรวงผึ้ง
ณ เวลาหนึ่งมันยังเหงา
ปล่อยตัวเราพร้อมความซึ้ง
ใหลผ่านสายน้ำตามหนองบึง
ไปถึงจุดหมายปลายสายธาร
18 มิถุนายน 2549 19:35 น.
น.นิรัติศัย
ฝนพรำพรำร่ำร้องก้องบอกเหตุ
คล้ายอาเเภศเตือนย้ำคำว่าหวาน
หนึ่งบทกลอนสอนสั่งครั้งวันวาน
ชุ่มฉ่ำหวานซ่านเสียวเดี๋ยวเวลา
เหมือนดอกไม้บานสะพรั่งนาน
แสนหวานปานน้ำผึ้งป่า
สดชื่นรื่นเริงด้วยเมฆา
ร้ำร้องร่าล่าวิญญาณ
Lovers
0 คน เลิฟน.นิรัติศัย
Calendar
หน้าส่วนตัว
1365
