2 ตุลาคม 2548 18:38 น.

ท่องป่า วนาพันธุ์ + อันแสนทรมาน

หนึ่งทิวา หนึ่งราตรี ที่เหยียบย่ำ
เดินร้องร่ำ คลำหา ค่าของใคร
ป่าคอนกรีต ตึกสูง ไร้พงษ์ไพร
มอบเพียง ใจอันล้า หาแสงตะวัน

นึกอยากท่อง วนา ป่าไกลโพ้น
ของฝากโน้น ใต้ตะวัน และจันทรา
หาที่สุข ไร้เรื่องทุกข์ ในอุรา
เฝ้ามองหา ว่าสิ่งนั้น มันมีนัยฯ

ใต้คอนกรีต แดดร้อน มลพิษ
ร้ายยิ่งคิด ยิ่งย่ำ ซ้ำที่เดิม
ท่อไอเสีย แข่งขัน ดังครืนครืน
ใต้สะพานที่ยืนดูสู้อดทน
ก่อนกระโจนทิ่งทุกอย่างไว้ด้านหลัง
ไร้ความหวังปีนป่ายครายความเหงา
เรื่องต่างๆล้วนอนิจจังไร้ตัวเงา
แล้วจากโลกอันโศกเศร้าด้วย....ตัวเอง