12 ตุลาคม 2550 17:47 น.
น.นิรัติศัย
โลกเปลี่ยนไปใยใจเปลี่ยนตามกระแส
ที่เปลี่ยนแปรสู่ความหวังลมๆแล้ง
เปลี่ยนปรับสู่พื้นฟ้านาทีแส้ง
ไปสู่ความแทรกดแทรงช่นวันวาน
ใครหนอคิดพิชิตความฝัน
คนเราอันต้องดับเพื่อสืบสาน
นั้นต้องมลายรับ
ยิ้มระรื่น เขียนไมออกบอกไม่เป็น
เศร้า...
21 สิงหาคม 2550 19:54 น.
น.นิรัติศัย
เรื่องมันเกิดตอนสายของวันเสาร์
ใครเห็นเราร้องให้กลางสายฝน
เดินโซเซเหมือนหมาถูกรถชน
น้ำตาร่วงหล่นลงจากใจ
เธอทิ้งฉันให้เดียวดายหลายวันแล้ว
แม่ดวงแก้วดังประทีปสว่างไสว
เป็นดั่งเทียนเล่มน้อยคอยแกว่งไกว
ให้เดินไปตรงทางระหว่างดำ-ขาว
ยิ่งก้าวเดินก้าวย่างวางรากฐาน
เสมือนบ้านหลังใหญ่มากเรื่องราว
ยิ่งต่อเติมยิ่งเสริมแต่งยิ่งแข็งกร้าว
ดั่งใจสาวนานี้ที่ทิ้งกัน
บ้านก็พังรังรักร้างสว่างกลับมืด
ความรักจือชืดกลื่นความฝัน
ก่อเกิดหมู่เมฆหมอกขึ้นฉับพลัน
พร้อมสายฟ้าฟาดฟันดุจพญามาร
20 พฤษภาคม 2550 17:26 น.
น.นิรัติศัย
เรื่องมีอยู่ว่า....
ผมเดินตามทางสายเปลี่ยว
ตัวคนเดียวกลางสายฝน
เจอใครหนึ่งคน
เปียกจนผมหนาวกาย
เสื้อบางร่างอ่อนช้อย
ลายพล่อยด้วยดวงดาว
ระยับพร่างพราว
ดวงจิตก้าวร้ายสิ้นดี
ผมเดินตามเหมือนหมาป่า
ดวงตาระยับช่วงรัศมี
ชัชวาลดวงฤดี
กระโจนทุบตี...ด้วยกำลัง
ชุดกระชากลากทูเหมือนงูพิษ
แนบชิดเนื้อขาวสะพรั่ง
พร้อมเสียงร้อยใกล้ชายฝั่ง
ยับยั้งด้วยจิตตน
เห้ย....นั่นมันทะเลนะพ่อหนุ่ม....
23 เมษายน 2550 18:13 น.
น.นิรัติศัย
เรื่องแล่นตามวันล้อตามลมผ่านเรือนร่าง
ยามอ้างว้างโดดเดี๋ยวใครเหลียวมอง
สู้ด้วยตนพร้อมใจที่ผยอง
หมดเงินทองหมดฝันวันแสนเหงา
อยู่คนเดียวเปล่าเปลี่ยวชีวิต
หยุดความคิดหยิบขวดเหล้า
รินลงแก้วค่อยแผ่วเบา
พร้อมความเหงาเราวังเวง
....
...
....
ต่างจากฝัน
29 ตุลาคม 2549 15:19 น.
น.นิรัติศัย
วันนี้ฉันนั่งหน้าคอมเก่าเก่า
ปล่อยใจเศร้าเศร้าเหงาหงอย
ปลดเปลื้องความทุกข์ล่องลอย
ใจคอยเหม่อมองจอฟ้าๆ
เกิดอะไรขึ้นหรือถึงทำฉัน
วันทั้งวันแฮ๊งเอาเร้าแทบบ้า
งานไม่เสร็จกินไม่ได้อีกกี่ครา
สุดอุราหัดจิตคิดท้อแท้
โอ้ยามนี้มีกี่คนเข้าปลอบ
สุดชำชอกคอมเน่าเราก็แก่
คนหนึ่งคนเวียนว่ายสุดแน่แท้
เหมือนคอมแก่ๆ ตัวหนึ่งนึกเห็นใจ
...............................................................
ฉันเล่าเรื่องจบแล้วต้องลาก่อน
แม้นานอีกนานขอนอนไม่อยากตื่น
ขอนอนหลับทับตรงนี้ที่สุดฝืน
กับคอมฯเก่าแสนระรื่นชื่นน้ำตา.............