25 กรกฎาคม 2550 20:56 น.
ธีรธัช
ในชีวิตที่ผ่านมาที่พานพบ.........................มิประสบพบพานซึ่งรักได้
ได้แต่เฝ้ารอคนมาคู่ใจ.............................ว่าวันใดจะมาให้พบเจอ
ความผิดหวังนับครั้งที่ไม่ถ้วน....................ทุกคราล้วนเจ็บจำอยู่เสมอ
เฝ้าถอนใจทั้งยามตื่นยามละเมอ................คอยพร่ำเพ้อถึงความรักที่ไม่มา
แล้ววันหนึ่งก็ได้พบใครคนนั้น.................ที่ใฝ่ฝันหวังคลายความเหนื่อยล้า
คนคนนั้นราวฟ้าได้ส่งมา..........................เปลี่ยนชีวาให้ไม่หม่นอย่างที่เคย
ณ แรกรักโลกพลันสว่างใส........................ดูสิ่งใดงามงดสุดเฉลย
เพราะแรงรักเกื้อหนุนให้ชมเชย...............ฟากฟ้าเอยช่างปราณีหัวใจเรา
แต่เมื่อกาลผ่านเลยให้ได้เห็น..................สิ่งที่เป็นรักนั้นพลันอับเฉา
ที่ประหนึ่งรักแท้แค่มัวเมา........................พลันต้องเศร้ากับความจริงที่พบพาน
ที่พร่ำบอกคำรักในวันนั้น.........................ก็แปรผันเป็นเพียงลมที่พัดผ่าน
ที่ผ่านมาก็ผ่านไปให้ร้าวราน.....................สุดสมานรอยแผลในดวงใจ
ฤๅว่าเราถูกกำหนดมาเช่นนั้น..................ให้จาบัลย์จากความรักหรือไฉน
จึงต้องเจ็บจับจิตทุกครั้งไป........................และสุดท้ายอยู่ดายเดียวเพียงเอกาฯ
25 กันยายน 2548 00:02 น.
ธีรธัช
++++++++++++++++++++++++++++++
ที่ผ่านมาโลกใบนี้โลกของฉัน
หลายสิ่งอันสีหม่นมิสดใส
ใช้ชีวิตไปเรื่อยเรื่อยอดทนไป
เผื่อจะได้วันพรุ่งนี้ดีกว่าเดิม
เผ้ารอวันอันสดใสในโลกนี้
แต่ก็ยังไม่มีให้ฮึกเหิม
แต่ละวันผ่านไปก็คล้ายเดิม
มิได้เริ่มยิ้มได้ในสักวัน
เมื่อยามเช้าเช้านี้ที่ฉันตื่น
จากค่ำคืนเหนื่อยหน่ายมิสุขสันต์
วันนี้แปลกมีหมอกหนาดั่งกลุ่มควัน
ปกคลุมพลันทั่วไปทุกทิศทาง
ราวกับโลกทั้งโลกนั้นหดแคบ
มองไปแทบมิเห็นดูเวิ้งว้าง
ดวงตะวันหรี่ริบด้วยอำพราง
บนถนนหนทางดูเงียบงัน
ฉันแอบหวังในใจโลกฉันนี้
จะเปลี่ยนไปเป็นโลกที่พอสุขสันต์
หลังหมอกจางโลกจะเปลี่ยนไปโดยพลัน
โลกของฉันที่ไม่หม่นเช่นผ่านมา
เมื่อยามสายแสงสุรีย์เริ่มแรงร้อน
ส่องสะท้อนพลันสลายสายหมอกหนา
โลกทั้งใบเริ่มปรากฎกระจ่างตา
ทัศนาประจักษ์โลกใบเดิม
อันฝันเฝื่องของฉันช่างน่าขัน
ไม่มีวันโลกจะเปลี่ยนเกิดส่งเสริม
ยังเป็นโลกสีหม่นอยู่เช่นเดิม
มิได้เริ่มต้นใหม่ซึ่งสิ่งใด
ได้แต่หวังสักวันโลกฉันนี้
คงจะมีวันสว่างขึ้นมาได้
ระหว่างนี้คงต้องทนอยู่ต่อไป
เพราะโลกใหม่ไร้วี่แววที่จะมา
++++++++++++++++++++++++++++++
11 พฤษภาคม 2548 20:30 น.
ธีรธัช
อยากมีที่ผืนเล็กเล็กสักหนึ่งผืน
ที่ที่ฉันจะยืนมั่นคงได้
ที่ที่ฉันจะหัวเราะได้ตามใจ
ไม่หวั่นไหวว่าใครจะดูแคลน
ทำอะไรพูดอะไรอย่างใจคิด
ไม่มีผิดไม่อึดอัดไม่คับแค้น
เพราะเป็นที่ของฉันเป็นเขตแดน
อีกหมื่นแสนพันคนไม่นำพา
ที่ที่อยุ่วันนี้ไม่ใช่ของฉัน
ไม่เคยฝันไม่เคยคิดจะอยู่ได้
อยากจะหนีไปให้พ้นไปไกลๆ
หาที่ใหม่ที่ที่ฉันจะสุขเอย
20 มกราคม 2547 21:01 น.
ธีรธัช
:.+^+.:.+^+.:.+^+.:.+^+.:.+^+.:.+^+.:.+^+.:.+^+.:+^+.:.+^+.:.+^+.:.+^+.:.+^+.:
จากวันนั้นที่ฉันบอกคำคำนั้น คำที่ฉันไม่อาจเก็บปิดเอาไว้
คำว่าชอบคำนั้นให้เธอไป ทั้งดวงใจกลั่นออกมาเป็นหนึ่งคำ
ฉันก็รู้เราเป็นได้แค่เพื่อน อยากลืมเลือนความรู้สึกที่เจ็บช้ำ
อยากจะเป็นแค่เพื่อนเหมือนดั่งคำ ที่ฉันย้ำสัญญาตอนจากลา
เพราะฉันรู้มิตรภาพของเรานั้น มันสำคัญสำหรับเธอหนักหนา
เพราะเธอคิดเพียงเท่านั้นตลอดมา ผิดที่ว่าฉันนั้นคิดต่างไป
ผ่านวันคืนที่เศร้ามานานนัก ได้รู้มุมมองแห่งรักที่สลาย
พยายามเป็นเพื่อนเธอเสมอไป เหมือนที่ได้สัญญาไว้กับเธอ
มีบางครั้งได้ลองมานั้งคิด ถึงชีวิตที่ผ่านมาอยู่เสมอ
ทุกทุกครั้งที่ได้มาพบเจอ ก็ยังปวดแปลบในใจอยุ่ทุกที
ถามตัวเองยังรักเธออยู่ใช่ไหม ทุกเศษเสี้ยวแห่งดวงใจไม่หายหนี
ตอบตัวเองว่าใช่อยู่ทุกที ทุกวันนี้...ยังรักเธออยู่เหมือนเดิม
:.+^+.:.+^+.:.+^+.:.+^+.:.+^+.:.+^+.:.+^+.:.+^+.:+^+.:.+^+.:.+^+.:.+^+.:.+^+.:
19 มกราคม 2547 00:13 น.
ธีรธัช
:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+
จักรวาลไกลโพ้นเกินขอบฟ้า ดวงดาราดารดาษกี่หมื่นแสน
โอ้มนุษย์สุดจะฝันถึงเมืองแมน สู่ดินแดนแห่งสวรรค์นภาลัย
ก้าวเล็กเล็กทีละก้าวอย่างช้าช้า ไปข้างหน้าเจริญรุดสุดวิสัย
เพื่อจะเอื้อมคว้าดาวบนฟ้าไกล สมดั่งใจที่ใฝ่ฝันแต่โบราณ
แล้วสักวันมนุษย์ตัวน้อยน้อย ที่ค่อยค่อยพัฒนาแล้วสืบสาน
คงจะได้เป็นจอมจักรวาล แห่งดวงดาวแสนล้านทุกทุกดวง
:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:
หน้าส่วนตัว
1637
