that's u (ตอนที่ 2)

ธารินทร์

"บันทึกของตัวยุ่ง"

11 ธ.ค. 25xx
              ช่วง 2-3 วันมานี้ ฝนตกทู้กกวันเลย  น่าเบื่อมากๆ ไม่ได้ออกไปไหนเลย อยู่แต่ในบ้าน แล้วก็มันก็แปลกม๊ากมาก ที่ฝนดันมาตกในหน้าหนาว ไอ้ตอนหน้าฝนล่ะไม่ค่อยจะยอมตก ทียังงี้แล้วตกเอาๆ เอ.. หรือว่ามันไม่น่าแปลกแต่เราทำตัวแปลกเองหว่า.. 
              ฝนตก+สายลมหนาว ทำให้บรรยากาศมันดูเหงาๆยังไงไม่รู้นะ ความจริงก็ไม่เกี่ยวกะดินฟ้าอากาศหรอก ที่เหงาน่ะ มันเป็นมาตั้งนานแล้ววว ฝนจะตกหรือไม่ตก เราก็เหงาอยู่แบบนี้ล่ะ (ใครๆก็ไม่คบ เศร้า..) "เหงา" คำๆนี้มันเป็นทำที่ค่อนข้างจะแปลกนะ แปลกตรงที่เราคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี แต่ถ้าจะให้บอกว่ามันเป็นยังไง แบบว่าหาคำจำกัดความอ่ะยาก รับรู้ได้แต่บอกไม่ถูกว่างั้นเถอะ 
              อยู่คนเดียวว่างๆ ก็ได้แต่นั่งอ่านนอนอ่านหนังสือที่ยืมใครคนหนึ่งมา(ความจริงจะเรียกว่าใช้มารยาถึงจะถูก ก็อ้อนซะสุดฤทธิ์ขนาดนั้น หุหุ) หนังสือน่ารักดีนะ ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายคนหนึ่งจะอ่านหนังสือแบบนี้ได้ ดูท่าทางแล้วจะไม่ใช่คนคิขุอะไรนัก อ่านเกือบจะจบแล้วล่ะ แต่ไม่รู้ว่าจะอ่านได้จบรึเปล่าเพราะต้องรีบเอาไปคืนเค้าแล้ว ดูท่าเค้าจะชอบหนังสือเรื่องนี้เอามากๆ อ่อ.. ไปอ่านหนังสือต่อดีกว่าขี้เกียจเขียนละ ..
ป.ล. ขอบคุณค่ะ "พี่ริน" ที่ยอมให้หนังสือมาให้ยุ่งอ่าน พรุ่งนี้จะเอาไปคืนน๊า..........
................................................... 

12 ธ.ค. 25xx
ขอบคุณนะคนแปลกหน้าที่คุ้นเคย
สำหรับความอาทรที่เธอให้
ความห่วงใย ความปรารถนาดี แม้จะเพียงเล็กๆน้อยๆ
มันก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้หัวใจฉันเป็นสุข
ฝนตกอีกแล้ววันนี้ 
แต่ความรู้สึกดีดี มันทำให้ไม่รู้สึกเหงา
สายลมพัดแรง แต่มันดูเหมือนแผ่วเบา
รู้หรือเปล่า ฉันรู้สึกดีที่ใกล้เธอ..
(เพ้อเจ้อไปหรือเปล่าเนี่ย ไปนอนดีกว่า...)
ป.ล. ขอบคุณนะคะพี่ริน ที่ให้หนังสือเล่มนี้กับยุ่ง สัญญาว่าจะเก็บมันไว้อย่างดีเลยล่ะค่ะ อ้อ แล้วอย่าลืมโทรมาหานะคะ ..
..................................................

15 ธ.ค. 25xx
ไม่มีอะไรจะเขียน งอนใครคนหนึ่งอย่างไม่มีเหตุผลซะยังงั้นล่ะ ถ้าไม่โทรมาหานะ ก็ไม่ต้องโทรมาอีกเลยนะ จำไว้เลย ฮือๆๆ
...................................................
16 ธ.ค. 25xx
              คืนนี้ลองแว้บไปที่ร้านนมมา ไม่เจอนายรินตัวร้ายเลย เกิดอาการงอนขึ้นมาอีกซะยังงั้น เอ่...นี่ยุ่งเป็นอะไรไปล่ะเนี่ย สงสัยจะเกิดอาการน้อยใจตามประสานางเอกงอนกะพระเอกประมาณนั้นล่ะมั้ง หุหุ ไม่รู้สินะ อยู่ๆมันก็เกิดขึ้นมาเองน่ะ ก็เรามันคนขี้เหงานี่นา
              นั่งอยู่ที่ร้านตั้งนานก็ไม่เห็นวี่แวว ก็เลยเดินกลับบ้านประชดใครบางคน (ความจริงก็เดินกลับบ้านแบบนี้ทุกวันน่ะล่ะนะ) กลับมาอ่านหนังสือเล่มโปรด(ของยุ่งเองนะ หุหุ).. อ่านได้ครึ่งหน้าก็มีคนโทรเข้ามา เห็นเบอร์แปลกๆ ก็เลยไม่รับ(หวังว่าคงไม่ใช่พี่รินโทรมานะ) ฝนตกอีกแล้ว หยุดตกไปได้2-3วันแล้วนะเนี่ย อากาศเย็นชะมัด
              ไม่อ่านมันละหนังสือ แล้วก็ไม่เขียนต่อแล้วบันทึก ขี้เกียจ... 
              ป.ล. ถ้าจะบอกว่าคิดถึงคนเคยแปลกหน้าที่รู้จักกันเมื่อไม่นานมานี่ มันจะผิดมั้ยน๊า คิดถึงนะคะ"พี่ริน"..