รักสุดท้าย..ครั้งแรก

ธารินทร์

คืนนี้.. สายฝนโปรยปราย
ฉันกำลังนึกถึงใครคนหนึ่ง..
ใครคนที่เป็นเหมือนเงาของอดีตที่ผ่านเลย..
ใช่.. คนที่ฉันเคยรักมากที่สุด
และคิดว่าคงเป็นคนสุดท้ายที่ฉันจะรัก
..
อาจจะเป็นเพราะบรรยากาศที่ออกจะเงียบๆเหงาๆ
บวกกับความหวั่นไหวของความรู้สึก
ทำให้อยู่ๆฉันก็เผลอคิดไปถึงใครคนนั้นขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ..
..
เป็นเวลาหลายปีแล้วสินะ..
ที่เราตกลงจะแยกกันไปค้นหาหนทางชีวิตของตัวเอง
หลังจากที่เราได้ค้นพบว่า เราไม่อาจจะเดินทางไปด้วยกันได้ทุกหนแห่ง
ถึงตอนนี้ ฉันก็ยังไม่อาจจะลืมใครคนนั้นได้
แม้ว่าจะเลือนๆไปบ้างในบางความรู้สึก..
..
กล่องความทรงจำที่ถูกเก็บไว้ในมุมเงียบของความรู้สึก
ถูกความคิดรื้อค้นจนกระจัดกระจาย..
ภาพเก่าๆที่ออกจะลางเลือนค่อยๆแจ่มชัดขึ้นในความรู้สึก
ใช่แล้ว.. ภาพของเราเมื่อก่อน
บางเรื่องราวเป็นเรื่องที่ทำให้เกิดความรู้สึกเป็นสุข
แต่บางเรื่องกลับตรงกันข้าม..
หากทุกเรื่องราวล้วนก่อให้เกิดความรู้สึก "คิดถึง"
..
ฝนยังหล่นพรำอยู่ข้างนอก
แต่กลับมีน้ำเอ่อล้นสองตา แล้วไหลลงมาอาบสองแก้ม
เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะในรอบหลายๆปี
ที่ฉันเผลอนึกถึงเรื่องราวเก่าๆที่เกิดขึ้นระหว่างเรา..
แล้วก็ต้องทรมานกับความรู้สึก หากแต่รับรู้ถึงความสุขเล็กๆน้อยๆที่เกิดขึ้น
เป็นความทรมานที่อบอุ่นเสมอ..
..
ป่านนี้แล้ว ใครคนนั้นจะเป็นอย่างไรบ้างนะ..
จะมีความสุขกับชีวิตที่ไม่มีฉัน
หรือว่าจะเป็นเหมือนกันอย่างนี้
หลายๆครั้งที่ฉันจะยายามจะกดหมายเลขโทรศัพท์เพื่อโทรไปหา.. แต่ก็เปลี่ยนใจ
ไม่อยากทำให้ใครต้องลำบากใจ
..
ก็คงได้แต่คิด คิด แล้วก็คิด..
ได้แต่พบเจอกันในความคิดเท่านั้น
เพราะความเป็นจริง เราห่างกันไกล.. ไกลจนไม่อาจจะใกล้กันได้อีก
ขอโทษด้วยนะที่ฉันเผลอนึกถึงเธออยู่บ่อยๆ
เธอที่เป็นรักสุดท้ายครั้งแรก.. ของฉัน
..