6 ตุลาคม 2548 10:54 น.
ธรรม ทัพบูรพา
Tear of the M.C.Lion
๑) อกแม่ม่ายชายชม ว่าขมเปลือก
ชายช่างเลือกเปลือกหมองไม่ปองหมาย
ใจแม่งามพร้อมพรักประจักษ์ชาย
เมตตาหมายปองหวัง - กระดังงา....
๒) เจ้ากิ่งทองสูงค่า ขอลาจาก
จรจำพรากจากคำ - ครหา
ด้วยความจนสุดท้อ ขอขมาฯ
อดีตตราบาปโบยโดยจำยอม....
๓) เสียงระบือลือเจ้าแต่เยาว์รุ่น
แรกพิกุลขวัญนา - ข้าถนอม
เกรงไอ้หนุ่มบ้านไกลได้เด็ดดอม
เสกคำหอมกล่อมเจ้า ดาวบ้านนา......
๔) เรือนหอเราเสาเรือนอย่าเคลื่อนหวั่น
นับคืนวันชายลับจะกลับหา
เสน่ห์มนต์หนุ่มใดที่กรายมา
นวลแก้มนางน้องข้าอย่าซ้ำรอย......
๕) หลอกพี่ชายนั้นง่ายในคำเจ้า
หยิกหยอกเย้าสุขกว่าข้าฯล่าถอย
กรุ่นแก้มนางเลอค่า ราคาคอย
หยิกเพียงน้อยยอมเหน็บเจ็บเพราะรัก....
๖) เมื่อมีชู้สู่ชาย - หนอใจพี่
อิสตรีหมิ่นชาย ได้รู้จัก
แม้นผัวเดียวเมียหน่ายใจเคยภักดิ์
เทียบชู้รักหนักหนากว่ายางอาย....
๗) คำแม่ยายเหยียดทองสองสลึง
หัวใจจนสุดซึ้งถึงความหมาย
เขยตกยากแม่ยายพราก เมียจากชาย
จะทวนว่ายข้ามคลองทวงน้องคืน.....
มองข้าวกล้านาไร่ - ในปีนี้
เสียงดีดีเพี้ยนปลายคล้ายคำฝืน
สำเนียงไทยสูญหาย กลายกล้ำกลืน
สุดจะฟื้นครวญคำ - ทำนองครู
..........................................
5 ตุลาคม 2548 14:13 น.
ธรรม ทัพบูรพา
อุบัติขึ้นท่ามกลางระบบเอื้อ
เพราะต่างหนุนจุนเจือใช่หรือไม่
ส่วนผสม ดิน ลม น้ำและไฟ
ทุกสิ่งล้วนแปรไป - เพื่อทดแทน
ยังเป็นอยู่อย่างนี้มานานนับ
มวลอะตอมแตกดับนับหมื่นแสน
ก่อนสัญญาจดจำกำหนดแดน
ตั้งสมมุติเขตแคว้นว่า กาย-ใจ
จะเป็นด้วยเจตนาละญาติเครือ
ยกตนเหนือกฏเกณฑ์ด้วยหรือไม่
เพราะยิ่งคิดต่อก้าวสักเท่าไร
เรายิ่งเหมือนห่างไกล - ที่พักพิง
พิสูจน์อิง อธิบาย ได้เสมอ
บนพื้นฐานแห่งเธอ - ถูกทุกสิ่ง
เรากบฎกฏเกณฑ์ความเป็นจริง
จึงหวาดกลัวทุกสิ่งรอบรอบกาย
ขณะนี้เราเป็นเพื่อนกับสิ่งใด
เราโดดเดี่ยวจิตใจไร้จุดหมาย
เพียงรู้รักษ์ตนรอดก่อนวอดวาย
เดินแปลกปนวุ่นวาย - ต่อสายกรรม
ธรรมชาติสิ่งดับแล้วกลับเกิด
เรากลับลอยตนเลอเลิศว่าสูงล้ำ
การเติบโตระราน - การกระทำ
ก่อนกล่าวอ้างอารยะธรรมเพื่อย่ำยี
แล้วเรามีสิ่งใดเรียกว่า"เพื่อน"
พอย้ำเตือนสะกิดนำธรรมวิถี..
ฉันจึงมาถามหาเพื่อน..
ธรรมชาติเองก็ถามหาเพื่อน..
.................................................
2 ตุลาคม 2548 12:31 น.
ธรรม ทัพบูรพา
เกิดจากครรภ์มารดามาเป็นคน
มีสายรกพันตนมาเท่านั้น
เกือบมาเปล่าไปเปล่าเท่าเท่ากัน
ก่อนจะเกือบใจพลันรู้กั้นใจ
เกือบอ้าปากกลืนเงินที่เธอป้อน
จนความโลภตกตะกอนนอนลำไส้
จนลืมพ่อลืมแม่ตนเป็นใคร
ยอมมักใหญ่ใฝ่สูงจูงไปลับ
คนพึงใจเพียงพอมีไม่มาก
คนโยนความลำบากคนสับปลับ
งานช่วงชิงดิ้นรนดั่งปล้นทรัพย์
กฏหมู่มากรองรับคนบัดซบ
ก็เพียงอยากให้เธอรู้จักพอ
เชื่อมสมดุลรอยต่อธรรมขนบ
กราบดินแม่ภูมิใจควรเคารพ
มีดวงตาทวนทบสวรรค์-นรก
..........................................
01/10/48
1 ตุลาคม 2548 11:26 น.
ธรรม ทัพบูรพา
ก้าวที่เดินต่อก้าวอาจยาวสั้น
วันต่อวันหน้าที่รู้ดีอยู่
สุขหรือทุกข์ชินชาตาที่ดู
แว่วข้างหูยังเตือน เพื่อนชีวิต
เหงื่อที่ซึมเหนื่อยหน่ายกายและเนื้อ
รักที่เหลือเท่าไรให้ดวงจิต
มากหรือน้อยค่อยมองประคองชิด
ท่ามความคิดเคลื่อนไหวคงไรเปลว
คืนยังเป็นเพื่อนคืนยังตื่นอยู่
ร่างที่รู้ลึกกว้างกลางหุบเหว
เลวหรือแก่นแกนใจ ให้มันเลว
เหลวมันเหลวท่วมใจ ปล่อยให้ริน
..........................................
หน้าส่วนตัว
1476
