27 มิถุนายน 2550 21:57 น.
ธรรม ทัพบูรพา
หลังพายุร้ายสงบลง
ท่ามกลางฝุ่นผงความเสียหาย
ซากปรักหักพังการทำลาย
ดูไปคล้ายเป็นความฝัน
สุดท้ายก็เหลืออยู่เพียงหนึ่ง
คำนึงกับชีวิตช่วงไหวหวั่น
ความเศร้าเข้าเกาะกุมกดดัน
อาลัยสวรรค์พังพินาศต่อเบื้องหน้า
จะเก็บซ่อนดวงใจไว้ที่ไหนเล่า
ยามนี้ภายในเราแสนปวดปร่า
ไม่ใช่ทางเลือกที่แลก หรือหลั่งน้ำตา
เพื่อปลอบโยนคนอ่อนล้า และสิ้นหวัง
กลืนลงไปให้ถึงความลึกอันที่สุด
ส่งวิญญาณให้ไปผุดยังอีกฟากฝั่ง
จ้องตาความทุกข์อันโหมประดัง
กอดคอพลังสู่ห้วงสำนึก
คุกเข่าลงต่อหน้าความล้าอ่อน
สวดมนต์อ้อนวอนอยู่จนดื่นดึก
พลันโศลกบ้านิ่งเงียบอยู่ในเบื้องลึก
ละลายผลึก-ความคลุ้มคลั่ง-พังสลาย
................
มาทวงหนังสือ จากอัลมิตรา เดินเล่น
10 ตุลาคม 2548 11:13 น.
ธรรม ทัพบูรพา
ไม่กล้าเอื้อมแตะดาวให้พราวหม่น
ยามใจยอมจำนนไม่บ่นหมาย
เทียบวันเธอสุกใสไม่เสียดาย
ถึงเป็นวันสุดท้ายได้ชื่นชม
ชายตามองหรือไม่คงไม่ว่า
ขอเพียงหนึ่งดาริกาเจ้าสุขสม
ค้นหาเหตุไม่เจอหรอกทุกข์ตรม
คงไม่ติดเงื่อนปมตรงหัวใจ
งามทาบฟ้าดาราข้าไม่เบื่อ
ยามได้มองสุขเหลือเพียงฝันใฝ่
เพียงพบเห็นเป็นสุขแล้วถึงข้างใน
เพียงบางฝันคราผ่านไปใจคงลืม
...............................................
10 ตุลาคม 2548 10:55 น.
ธรรม ทัพบูรพา
ลมหายใจสุดท้ายท้าทายอำนาจ
ประชาชนในชาติต้องเป็นใหญ่
บริสุทธิ์เจตนาประชาธิปไตย
กำมือเปล่าจากไป - วีระชน
ประวัติศาสตร์สีเทาควรรำลึก
ให้ตรองตรึกถึงที่มาและเหตุผล
ย้อนอดีตเคยปวดร้าวและมืดมน
อำนาจใดที่ออกปล้นสิทธิ์เสรี
ข้าพเจ้าจะรับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียว
ประชาชนยังซีดเซียวใคร?กดขี่
ประเทศไทยจะผูกมิตรเพื่อไมตรี
เราล้มลงเพื่อใช้หนี้ - เป็นดอลล่า
หนี้ที่เราก่อสร้างแต่ปางอดีต
ลบสมดุลทางจารีตพระศาสนา
กรรมมาชนเกษตรกรและชาวนา
ปลดวิญญาฯต่อคิวมาบูรณาการ
ผันวิถีชาวบ้านผ่านธนบัตร
ทาสที่ดินแห่งรัฐน่าสงสาร
ผีพลัดเกาะเกาะร่างกลางวิกาล
แอบรวบกินทุกสถานผลาญแผ่นดิน
หยดน้ำตาบังดาวคืนหนาวเหน็บ
นกเสรีบาดเจ็บถ้วนทั่วถิ่น
เพลงตุลาฯเงียบงันพลันได้ยิน
แว่วตำนานธรณินถิ่นที่มา
ไทยเป็นไทยรวมใจไม่เป็นทาส
ชูไตรรงค์บ่งชาติพระศาสนา
ไร้แถบสีแห่งธนบัตรและเงินตรา
ใช้ห่มคลุมกายา - เหล่าวีระชน
............................................
11/10/48
9 ตุลาคม 2548 16:48 น.
ธรรม ทัพบูรพา
เย็นวสันต์สุดท้ายทักทายหนาว
เหงาเป็นเรื่องเป็นราวกับความหมาย
เหมือนสายลมรู้จักมาทักทาย
เส้นเคยวาดขาดหายมาต่อเติม
กายรู้สึกเจ็บเนื้อเจือความอุ่น
ใจเปิดรับอรุณมาส่องเสริม
หมอนใบเก่ารักเรายังเท่าเดิม
เธอมารินมาเติมกำลังใจ
หยั่งรากลึกคำนึงจึงเจรจา
หวังฝันคืนนิทรากลับมาใหม่
ไม่อยากลืมตาแล้วอีกต่อไป
กล่อมละมุนหลับไหลเพลงนิทรา
คำบางคำจากใจไม่แปรเปลี่ยน
ใจในมือวกเวียนคำปรารถนา
วางกังวลไกลกลกาลเวลา
รักโปรดเติมศรัทธากล้าสัญจร
.........................................
9 ตุลาคม 2548 14:50 น.
ธรรม ทัพบูรพา
จับขยะมาปะติดจอแก้ว
ถือบ่วงแร้วแอบจ้อง - จะคล้องขา
ทิ้งสาระบันเทิงเชิงชรา
มันไร้ค่าเรตติ้งไม่ชิงดำ
ปรนข้อมูลป้อนสู่ประตูบ้าน
กี่ลูกหลานซับพิษจิตระส่ำ
ปล่อยหมาบ้าฮ่ำฮอน*ขยายคำ
คนอื่นเลวฉันจึงต่ำ - ธรรมดา
ถ่ายโรงนวดโรงน้ำชา - ตาขยิบ
รายละเอียดถี่ยิบแหล่งซื้อหา
ใบ้สำนึกบ้าบิ่นสิ้นพิจารณา-
โปรดใช้วิจารณญาน
เขย่าใจปั่นป่วนม้วนตลบ
กลืนสังคมประนมนบถึงในบ้าน
บัณฑิตเอยผู้ประสิทธิ์วิทยาทาน
มองชาวบ้านไร้ค่าตาดำดำ
ทั่วถิ่นไทยรับใช้นายฝรั่ง
เจ้าคาดหวังสิ่งใด - นายชอกช้ำ
นายระทม นายยอก นายระกำ
ถูกกระทำชื่นมื่น - ด้วยตื่นตา
แสงตะวันตกม้วนกลืนอาทิตย์
บอดสนิทแล้วใจไร้กังขา
พิษขยะทุนนิยม - ก้มบูชา
เศษอนูลอดตาห่างบนทางคิด
...........................................
12/07/46
พิมพ์ครั้งแรก สยามรัฐสัปดาห์วิจารณ์ 2546
หน้าส่วนตัว
1568
