14 ธันวาคม 2547 07:58 น.
ธรรณกับวุ้นเส้น
In E.R. Im laying, I dont want to die
Why would they accept me, if I wouldnt get to survive?
Tubes down my throat, and tubes in my nose
My body is burning, yet I feel froze
I dont like the sight of that purple goat
I dont want to ride in your cellophane boat!
My head is spinning, and the demons are grinning
Im feeling faint, Im losing ground
My breathing is shallow, barely making a sound...
เป็นเด็กบ้านนอกเข้ากรุง ผมถูกทำร้ายที่ถนนแจ้งวัฒณะ ซอย 4 (ไม่รู้ว่าเขียนถูกไหม) ผม สลบไป แล้วตื่นมาอีกทีก็อยู่ในห้องฉุกเฉินที่ ร พ แล้วก็สลบไปอีก นี่คือความรู้สึกตอนผมตื่นมาในห้องฉุกเฉิน
11 ธันวาคม 2547 15:00 น.
ธรรณกับวุ้นเส้น
ค่าของคน
แม้สังคม รังเกียจ หยามเหยียดฉันท์
ไม่แบ่งปัน ความเมตตา มาให้เห็น
มองฉันด้อย ต่ำต้อยกว่า พวกเลือดเย็น
เพราะฉันเป็น ตัวของฉัน เท่านั้นเอง
แบ่งชนชั้น ขันแข่ง แย่งเป็นหนึ่ง
แม้ไม่ถึง สลึงทอง ดังปองหมาย
ตีราคา ค่างวด เพียงกรวดทราย
ไม่ระอาย เทพเทวา หรือฟ้าดิน
แต่ละคำ ย้ำข่ม ทับถมเหยียบ
ชอบเอาเปรียบ ชูตัวเอง เบ่งศักดิ์ศรี
ย่ำคนอื่น หวังให้จม ธรณี
ช่างอัปรีย์ ไม่เห็นค่า ราคาคน
ฉันหรือใช่ คนชั่ว มั่วเหล้ายา
ไม่เคยฆ่า ปล้นจี้ ขยี้ข่มขืน
แม้วางฉัน ให้ต่ำลง คงกล่ำกลืน
ล้มทั้งยืน ถ้าค่าด้อย น้อยกว่าโจร
แค่อยากมี วิถีทาง อย่างคนอื่น
อยากร่มรื่น สมประสงค์ ดำรงหมาย
อยากจะมี เมียสวย ช่วยผ่อนคลาย
จะไม่หน่าย สู้ต่อ มิท้อเลย
ฉันเป็นหญิง ชอบสมสู่ คู่กับหญิง
ไม่เพลิดพริ้ง รักจริงใจ ใช่แอบแฝง
มีรักหนึ่ง ตรึงใจ ไม่เคลือบแคลง
ไม่เสแสร้ง แกล้งทำ ให้ช้ำทรวง
แม้ตัวเป็น เช่นหญิงแท้ แลเพียงนอก
แต่ในซอก ห่วงดวงใจ ข้างในนั้น
เป็นชายชาติ เชื้อสาย นายเรียมจันทร์
สุดจาบัลย์ ที่กายห่าง ต่างกับใจ
ชีวิตนี้ ช่างมีปม แสนขมขื่น
นอนสะอื้น สุขสลาย กลายเป็นผง
มองกระจก ไม่เห็นเงา ซบเซาลง
อยากจะปลง ชีวิตหนอ ช่างท้อจริง
สังคมไทย ไม่โอบกอด ถอดจิตอ่าน
คนที่บ้าน ยังมิเรียน เพียรศึกษา
ชี้ว่าฉัน เป็นโรคจิต ผิดดินฟ้า
ที่เกิดมา ใช่อยากเป็น เน้นอีกที
เฝ้าพากเพียร เรียนศึกษา วิชาศาสตร์
ความสามารถ ไม่เป็นสอง รองใครเขา
หวังพ่อแม่ ภาคภูมิใจ ในตัวเรา
ช่างอับเฉา เขายังหน่าย อายผู้คน
แม้เลือกเกิด กำเนิดได้ ดังหมายมั่น
จะขอปั้น เป็นเดือนเพ็ญ เด่นลอยฟ้า
จะฉายแสง ที่เฉิดฉันท์ แห่งจันทรา
ที่มีค่า ควรคู่ ผู้คนมอง
ค่าของคน จงจ้องมอง ถึงท่องแท้
ที่ว่าแน่ คือความดี ที่สะสม
ประพฤติดี มีคุณค่า น่านิยม
อย่าไปถม คนที่ต่าง ห่างจากเรา
12/11/04
10 ธันวาคม 2547 09:52 น.
ธรรณกับวุ้นเส้น
ฟ้าคลั่งฝนหลั่งลง
สู่แม่โขงที่รินไหล
สาดคลื่นกลืนทรวงใน
อุทกภัยไม่ยั้งมือ
น้ำหลากมากล้นฝั่ง
โขงมนต์ขลังเฝ้าหลั่งริน
ไหลเหยียบเรียบแผ่นดิน
ทรัพย์ศูนย์สิ้นถิ่นลำเนา
ป่าไม้โดนถูกตัด
ภัยพิบัติจึงเยื่องกลาย
น้ำนองสองฝั่งคล้าย
ถูกทำลายด้วยสายชล
อนิจจาเทพารักษ์
ไม่ปกปักสักเพลา
ปล่อยให้น้ำไหลมา
ท่วมหลังคาข้านี้ตรม
เหน็ดเหนื่อยและเหมื่อยล้า
โชคชะตามาทับถม
ปอกลอกหยอกความตรม
ข้าระทมขมฤทัย
พืชหลักผักนาไร่
หมูเป็ดไก่ลอยตายเกลื่อน
เห็นภาพแล้วลางเลือน
ใบหน้าเปื้อนเยือนน้ำตา
นั่งนิ่งอิงเสาบ้าน
ข้าซมซานผลาญหมดไป
น้ำโขงเคยโยงใย
ครานี้ไม่ใฝ่สัมพันธ์
หนี้ต้นทั้งหนี้ดอก
เขียวบานงอกออกเพิ่มพูน
ทุนหายกำไรศูนย์
ทั้งนายทุนทวงวุ่นใจ
จะกู้สู้อีกหน
เขาก็บ่นทนไม่ไหว
ตังค์เก่ายังเน่านัย
ยืมเงินใหม่คงไม่คืน
ลูกสี่ที่มีอยู่
คงอดสูหมดหนทาง
ร่ำเรียนคงต้องห่าง
คงลาร้างสร้างฝันไกล
ข้าวไม่มีจะกิน
ทั้งหนี้สินบานเหลือหลาย
ตั้งหน้าอย่ามัวอาย
น้ำโขงร้ายพ่ายน้ำแรง
6 ธันวาคม 2547 13:25 น.
ธรรณกับวุ้นเส้น
เล่นเกมแพ้ แลเกมเพิ่ม เสริมความแกร่ง
เมื่อเขาแบ่ง แม้งเค้าเบื่อ เหลือเพียงช้ำ
พ่ายเกมรัก พักเกมร้าย ได้แต่จำ
ใจเธอดำ จำเธอได้ ร้ายเหลือเกิน
เคยชิดชื่น คืนชิดเชย เอ่ยคำหวาน
เป็นตำนาน ปานตำนิ ติเตือนฉัน
ไม่ให้รัก มักให้ร้าย คล้ายเดิมพัน
ดุจพนัน พลันสะดุด ทรุดกลางใจ
แม่เนื้อเย็น เป็นเนื้อแย่ แค่สลึง
น่ารำพึง หนึ่งลำไพ่ ใจคนหนอ
เมื่อหมดเงิน เมินหมดไง ไม่พะนอ
เคยสานก่อ คอฉันเกย เมินเฉยกัน
12/05/04
6 ธันวาคม 2547 08:52 น.
ธรรณกับวุ้นเส้น
จะเขียนกลอน วอนพ่อ ขอให้รัก
อยากประจักษ์ รักจากพ่อ ท้อหลายหน
พ่อคนอื่น เขารักลูก ผูกกมล
แต่พ่อตน กลับไม่ห่วง บ่วงโซ่ทอง
ตอนเป็นเด็ก เล็กอยู่ มิรู้เรื่อง
ก็ฝันเฟื่อง ว่าพ่อดี เป็นศรีสม
อยากให้พ่อ เป็นร่มไทร ไล่ความตรม
แต่ระทม เพราะพ่อไม่ ใยดีเรา
มาบัดนี้ ผมเติบโต โอ้พ่อเอ๋ย
กลับชิดเชย ชื่นชม สุขสมยิ่ง
ตอนผมเด็ก อยากได้พ่อ มาแอบอิง
พ่อก็นิ่ง ไม่แยแส ดูแลเลย
เพราะผมใหญ่ อาจหาญ การงานเลิศ
เพราะประเสริฐ เรียนจบเอก พ่อเสกสรร
เพราะผมมี เงินเดือนให้ ใช้ทุกวัน
พ่อจึงพลัน เปลี่ยนใจ รักใคร่ปอง
หรือพ่อรู้ สึกผิด คิดกลัวบาป
หรือพ่อทราบ ว่าผมไม่ ใช่ลูกชู้
พ่อจึงคอย คลอเคล้า เฝ้าเอ็นดู
คอยอุ้มชู ชดเชย บาปเคยทำ
แม้พ่อไม่ รักผม ขมตอนเด็ก
ตอนยังเล็ก พ่อไม่แคร์ เหลียวแลผม
แต่ผมรัก บูชาพ่อ ขอกราบก้ม
ขอชื่นชม รักพ่อยิ่ง เหนือสิ่งใด
ผมรักพ่อมากเลยครับ ขอบคุณที่รักพ่อผม 12/05/04
หน้าส่วนตัว
869
