.....จัญไรสังคม.......

ธนา

.....มวลหมู่คนฝูงชน     บนแผ่นดิน
ยิงมิสิ้นกลิ่นไอ             ในโทสา
โลภลาภะมากมาย        กลิ่นกามา
แย่งยื้อฉุดคร่าน่าอาย  ให้วายชีวี

อวดตนดีมึงเลว           เหลวทุกอย่าง
อวดสรรคสร้างสิ่งทำ     ดูเป็นศรี
ดีบังหน้าเลวซ่อนหลัง   ปิดบังชีวี
กอบโกยอ้วนพลีมิอิ่มหนำ     ซ้ำยังเอา

อีกใจแคบความคิดคด     โป้ปดนัก
สร้างภาพลักษณ์ให้ดูตน  คนเป็นศรี
กินอย่างเดียวไม่เอาออก ไม่รู้ชอบดี
คนอย่างนี้จัญไร              ไพร่ในเมือง

ยกตนข่มว่าตัวข้า     ประเสริฐแน่
คนอื่นคือไพร่ขี้แพ้   ข้าแน่มิสงสัย
ประเสริฐเหลืองดงาม     เกินกว่าใคร
ขี้คนอื่นเหม็นไซร้     ขี้ข้าหอมชวนดอมดม

อย่ายกตนว่าประเสริฐ      เกินใครเขา
ปัญญาจะเบาหากคิด         จิตผิดผี
เขาเหมือนเราปัญญา       ความคิดมากมี
ปวดท้องทีขี้ออกมา           เหม็นเหมือนกัน.....

*หมายเหตุ*
บทกลอนนี้ แต่งขึ้นมา ประชดคนที่คิดว่าตนเองเลิศกว่าคนอื่น ใจแคบ ไม่ยอมคืนอะไรให้สังคม กินฝ่ายเดียว และ เฝ้าคอยแต่ถามว่า "สังคมจะให้อะไรกับเค้าบ้าง" ไม่เกี่ยวกับการเมือง เป็นความคับข้องหมองใจส่วนตัว